[002] Leaving

Destiny was meteen na haar uitleg vertrokken, de Volturi kon haar niet lang missen en wist niet dat ze naar ons toe kwam.
Saffier propt haar laatste spullen in haar tas en ik leg mijn tassen in de koffer van onze nieuwe auto. Het is een jeep en zou van pas komen, volgens Destiny.
Ik ga achter het stuur zitten en Saffier komt langs me zitten. Ik adem diep in, al is dat schijn aangezien ik niet hoef te ademen. Ik start de auto die brullend tot leven komt en rij de oprit af.
De zon die achter de horizon wegzakt is ons vooruitzicht, het punt dat ik moet blijven volgen naar onze volgende stad.

Na uren in stilte gereden te hebben vertrouw ik mezelf om te denken. Te denken aan wat Destiny ons vertelde.
“Jullie moeten naar hen toegaan. Zij zijn de enigste familie die iets kan beginnen tegen de Volturi.”
“Maar jij dan? Als de Volturi naar ons toekomt, wat ga jij dan doen?” Vroeg Saffier.
“Ik zal vluchten. Voor ze weten dat ik weg ben weten ze me al niet meer te vinden.” Zegt Destiny.
Ik sluit haar in mijn armen. “Ik hoop dat ik je nog zal zien.” Fluister ik. “Lieverd, natuurlijk zien we elkaar weer. Eerst moeten we dit achter ons laten en als ik tijd heb kom ik jullie opzoeken bij jullie nieuwe bestemming.”
Destiny neemt een wereldkaart en legt die op het tafeltje. Ze omcirkelt een kleine provincie in de Verenigde Staten en stippelt een route uit van de plaats waar we nu zijn tot dat mini stadje.
Ik heb nog steeds geen idee waar we nu zijn, het kan me ook niet interesseren. Het is weer een van die nieuwe woonplaatsen en ik haat ze.


De lucht in de auto is bedwelmend. “Aurora?” Vraagt Saffier opeens. “Zijn we er bijna?”
“Saf, we moeten van Sicilië naar Amerika rijden, al zou ik zo snel ik kon rijden, we zouden er nog lang niet zijn dan.” Saffier zucht en sluit haar ogen en iets daarna hoor ik haar hartslag een gelijkmatig ritme aannemen.
“Slaap maar zacht lief zusje.” Fluister ik. “Nu kun je nog slapen.”