Once I Had A Dream... 14

Don't you understand that I don't wanna talk to you ??
‘Aah, Tom!’ tier ik. We lachen en ploffen neer op een bank. Ik, Tom en Evy. Het oude clubje van vroeger. Sinds ik Tokio Hotel ken en samen ben met Aline heb ik hem amper nog gezien. Evy kwam op het idee om nog eens af te spreken, maar ze wou het wel zonder Aline. En dat begreep ik wel. Aline maakte geen deel uit van onze band en ik ben er zeker van dat ze het zou begrijpen, moest ik het zeggen. Soms lijkt het alsof ik iets zie in haar ogen. Soms staan ze neutraal of staat ze gewoon doelloos voor haar uit te stralen. Dan vraag ik of er iets is en schudt ze haar hoofd. Dan geloof ik haar maar en ga er verder niet op in. Ik wil haar helpen, maar ik weet niet wat ik kan doen. Het gaat nogal moeilijk als ze niets zegt.
‘Waaraan denk je?’ vraagt Evy. Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk haar verdwaasd aan.
‘Wa… Wat zei je?’ vraag ik.
‘Ik vroeg waar je aan het denken was’, herhaalt ze haar vraag.
‘Oh, gewoon. Aline’, mompel ik.
‘Aline, Aline, altijd maar Aline. Saphira, zet haar nu toch eens twee minuten uit haar hoofd, daar ga je echt niet dood van, hoor’, zegt Evy.
‘Hou op, wat is dat toch met jou de laatste tijd. Heb je het er zo moeilijk mee dat ik een vriendin heb?’ roep ik.
‘Helemaal niet, maar je verwaarloost ons. Hoe lang is het geleden dat we nog eens met z’n drieën wat gaan doen zijn. Je gaat altijd naar Aline’, roept ze terug.
‘Ik loop tenminste niet zo achter Bill aan. Zie je dan niet dat hij niets voor je voelt? Je overdrijft met je gedrag naar hem toe!’ tier ik.
‘Meisjes, wees nou eens rustig. Met roepen en tieren los je niets op. Kom terug zitten en dan praten we erover’, zegt Tom.
‘Fuck off gast’, schreeuwt Evy waarna ze zich omdraait en weggaat. We kijken haar verbaasd na. Ik en Tom praten nog even. Ik vertel wat me dwarszit. Over Aline. Over Evy. Over Bill. Over Tokio Hotel. Over alles. Hij geeft me uitleg en zegt wat ik het beste kan doen. Even later besluiten we naar huis te gaan en nemen we afscheid. Op weg naar huis, ga ik door de buurt van meneer Schäfer. Wanneer ik voorbij zijn huis loop en een blik door het raam werp, zie ik dat hij bezoek heeft. Ik loop snel door en negeer het, wanneer iemand mijn naam roept. Ik hoor dat de persoon een sprintje opzet en met vast neemt aan mijn arm.
‘Saphira, wacht nou eens’, zucht Bill.
‘Niet roken, dan heb je tenminste zo geen last van je conditie’, mompel ik, waarna ik me loswring uit zijn handgreep en verder stap.
‘Saphira!’ Die gast gaat echt niet ophouden, hè. Snapt hij nu niet dat ik alleen wil zijn, dat ik geen zin heb om te praten, dat ik hem niet wil zien.
‘Bill, laat me los!’ Hij laat mijn arm los.
‘Maar… waarom doe je zo?’ vraagt hij.
‘Ik… Sorry, Bill, maar ik heb nu geen zin om met je te praten’, zeg ik. Ik draai me om en stap verder, deze keer laat hij me met rust. Het duurt niet lang vooraleer ik thuis ben.


Reacties?
Ja, het duurde een tijdje, maar ik heb de laatste tijd niet zoveel tijd meer over om op Quizlet te zitten.