``198``

Het was raar te bedenken dat Chris hier was om me te helpen. We lopen naar boven. “we gaan zo naar binnen en ik wil dat je de koude plek gaat zoeken, als je hem hebt zeg je het en dan zeg ik wat je moet doen oké?” ik knik en sluit mijn ogen even, ik was bang. Niet alleen voor wat er zou gaan komen, misschien zou ik wel mijn vader of broer zien. Maar ook voor mijn gave. Wat als ik er alleen kwaad mee kan, net als de demonen, wat als Chris eigenlijk niet te vertrouwen is. Mijn hand gaat naar mijn mobiel en ik kijk even naar het scherm. “het is oké, als je me niet vertrouwt” gelijk kijk ik naar Chris. Hoe wist hij dat. Hij glimlacht even. “je gedachten zijn makkelijker te lezen als je onzeker bent” even lach ik naar hem. “zullen we dan maar?” ik knik en open de deur. De kamer was gewoontjes. Groot bed, kaal, een typische logeerkamer. Ik stap naar binnen en sluit mijn ogen. Ik zou me helemaal op mezelf moeten richten. Niet denken aan andere dingen. Langzaam stap ik naar binnen en sluit Chris de deur achter hem. Het duurt niet lang voor ik de koude plek heb gevonden en kippenvel krijg. “nu, probeer je op de aanwezigheid te richten” ik doe wat hij zegt en sluit mijn ogen. Een hand strijkt over de achterkant van mijn nek en mijn ogen schieten open. “rustig maar” Chris houdt zijn handen wat op. “je doet het goed, het is gewoon een geest die met je probeert te communiceren” ik knik en sluit mijn ogen weer. Chris loopt op me af en strijkt zacht over mijn armen en pakt mijn handen vast. Een aangenaam gevoel stroomt door me heen en ik open mijn ogen weer. Er staat een jongen van ongeveer 20 jaar naast Chris. “hij is hier 3 jaar geleden in het de tuin gestorven” zegt Chris and legt zijn hand op de schouder van de jongen. “Jackson, dit is Alexandra, zij is de vrouw waar je naar hebt gezocht” ik kijk verbaasd naar Chris, waar heeft hij het over? Jackson knikt en glimlacht even. “ik heb op je gewacht, ik moet je vertellen over wat er met je broer en vader is gebeurd voordat ik verder kan” mijn hart zakt naar mijn voeten en Jackson verdwijnt. Chris kijkt naar me en zucht zachtjes. “Alex, je hebt je afgesloten” hij is even stil en glimlacht warm. “het is ook wel genoeg voor vandaag, misschien moeten we het morgen weer proberen” hij trekt me zachtjes achter zich aan, als ik me probeer te beseffen wat Jackson net zei. Hij wist wat er met mijn broer en vader was gebeurd!