Last 20.

Er was niets engs/vreemds te zien, op het badwater na dan. Ik draaide me terug om en schreeuwend sprong ik achteruit. Daar stond ze. Haar ogen stonden woest en afkeurend en een enge speelse lach stond op haar mond. Moeilijk haalde ik adem en mijn hart ging als een razende te keer. Ik zette bang een stap achter uit. In de hoop dat ze zou verdwijnen of in ieder geval verder van mij afstond, maar helaas. Ze zette een grootte stap in mijn richting en stond nu zelfs nog korterbij. Een kietelend gevoel bij mijn knieën leidde me even af en ik keek naar beneden. Ik schrok me rot. Het water stond nu al tot mijn knieën. Dit ging niet lang goedzo, ik moest het water op een of andere manier kwijt raken. Ik tilde mijn hoofd weer op toen ik een koude windvlaag tegen mijn gezicht voelde. Ik bestudeerde de geest even kort en zette weer een stap achter uit en knalde tegen de muur. Mijn ademhaling versnelde en ik zakte een beetje in een. Ze stond nog maar een paar entimeter van mij verwijderd. Ik vroeg me af of een geest iemand eigenlijk wel kon vermoorden. Dat was toch niet mogelijk?, maar de andere kant ik had ook niet gedacht dat een geest een bad kon vullen en allerlij dingen in de spiegel kon laten verschijnen. Ik slikte even bij deze gedachten en sloot mijn ogen even. Ik zag haar gewoon genieten van mijn angst. Ik opende mijn ogen weer en ik wensde dat ik dat niet had gedaan. Ze stak haar hand naar mij uit en een koude rilling ging door mij heen. Net voordat ze mij kon aanraken sprong het licht weer uit en ik kon een gilletje niet meer onderdrukken. Even bleef ik angstig voor me uit staren, verwerken wat er net gebeurd was. Langzaam liet ik me omlaag zakken tegen de muur. Toen ik op de grond neer kwam begonnen de tranen te branden in mijn ogen. Ik vocht er even tegen, maar gaf me toch over. De tranen stroomden over mijn wangen en vielen op de koude vloer. Ik was bang, doods bang. En niet alleen omdat ik misschien zometeen vermoord zou worden, maar bang dat ik de jongens misschien nooit meer ging zien. Vooral Harry vond ik erg. Ik dacht weer terug aan alle leuke momenten in mijn leven. Hoe ik bij X factor auditie ging doen en hoe ik in One Direction belande en we meteen een klik hadden. We hadden een speciale band, maar de band die Harry en ik hadden was niet te beschrijven. Ik hapte naar adem en begon nog harder te huilen. Ik had me eerst nog een beetje ingehouden, maar waarom zou ik? Niemand zou me toch kunnen horen. Ik legde mijn voorhoofd op mijn knieën en voelde hoe mijn broek nat werd van mijn tranen. Ik hoorde een flits en zonder op te kijken zag ik langs mijn benen dat het licht weer aan was. Ik durfde niet op te staan, bang voor wat er zou gebeuren, bang voor haar. Mijn nieuwsgierigheid won van mijn angst en langzaam stond ik op. Ze was er niet. Ik zuchtte opgelucht en bedacht me dat eerst het water tot mijn knieën had gestaan en ik net op mijn hurken had gezeten en toch niet nat was geworden. Ik keek naar beneden en zag dat inderdaad het water helemaal weg was. Ik liep naar het bad toe en ook daar was het water weg. Ik draaide kort een rondje en zag dat alles weer normaal was. Een verdwaalde traan verliet mij en viel op de grond. Ik wreef even door mijn ogen. Had ik alles net gedroomd? Dat kon toch niet. Ik had de hele tijd sinds dat het licht weer aan was de spiegels ontweken, maar ik kon het nu niet langer meer volhouden. Mijn blik gleed naar de spiegels en een grootte ‘’D’’ stond er op getekend met tandpasta gokte ik. Langs de tandpasta door zag ik mijn gezicht. Het zag er bleek uit en mijn ogen waren rood geworden van mijn tranen. Ik bedacht me dat ik dit alles dus allemaal niet gedroomd had. Ik slikte even en keek voor de zekerheid nog even achter me. Tot mijn verbazing en opluchting stond ze daar niet. Ze was weg. Of tenminste niet meer in deze kamer of ze was onzichtbaar. Zou de deur weer open zijn, aangezien ze nu niet meer hier was? Alles was weer normaal, op de spiegel met het tandpasta na dan. Het viel te proberen. Ik kon niets verliezen toch? Langzaam liep ik op de deur af en legde mijn hand op de deurklinkt. De kou drong tegen mijn hand aan en ik rilde even. Langzaam drukte ik de deurklink omlaag en zenuwachtig wachtte ik af of de deur open zou gaan of op slot zou blijven…



Kunnen de stille lezertjes ook eens iets van zich laten horen? . Ik mis de vele reacties die ik eerst had, al ben ik al lang blij dat ik tenminste nog reacties krijg! Bedankt daar voor en ook natuurlijk bedankt voor jullie abbo's en kudo's!!! .