Chapter 5.4 - Tear

Schrik schoot over haar gezicht toen hij plotseling zo dichtbij haar was en even dacht hij dat ze zou gaan gillen, maar ze hield zich stil.
In plaats daarvan zuchtte ze en zei: "Best, als je het zo graag wilt weten. Ik had daarnet een flashback, of daar leek het tenminste op, en ik snap er niks meer van. Ik herinner me niks van mijn verleden, het is alsof mijn hersens door elkaar geklutst zijn, en wát ik me herinner, is allemaal even angstaanjagend. En ik weet niet wat ik van die overval moet denken, en van het feit dat het zo natuurlijk voelde om te vechten. Oja, en als klap op de vuurpijl ben ik tot de conclusie gekomen dat piraten allemaal hetzelfde zijn, waarna ik belachelijk overdreven heb gereageerd. Dat was het zo'n beetje. Nu tevreden?"
Hij knipperde met zijn ogen. "Ik denk het."
"Nou, wat doe je hier dan nog?"
"Ho, ho, ho, wacht eens even. Zo gemakkelijk kom je niet van me af." Zijn knieën begonnen pijn te doen, maar hij piekerde er niet over om weg te gaan. Waarom eigenlijk? Over die vraag zou hij zich later wel druk maken.
Ze zuchtte weer en mompelde iets dat klonk als: "ik had het kunnen weten."
Dat negeerde hij. "Oké, punt één. Ik weet niet waarom je je niets kunt herinneren, maar dat zal vast wel weer goed komen. Al was het maar omdat ik dolgraag wil weten hoe jij in mijn kajuit bent beland."
Ze snoof. "Sorry dat ik het moet zeggen, captain, maar dat zijn de meest knullige woorden van troost die ik ooit heb gehoord."
"Maak je geen zorgen, dat ben ik gewend."
Hij zag dat ze onwillekeurig toch moest glimlachen.
"Punt twee: hoezo 'alle piraten zijn hetzelfde'?
Marin schudde haar hoofd. "Niets. Vergeet dat."
"Dat denk ik niet."
"Het is gewoon..." Ze haalde even diep adem. "Ik dacht dat ik hem kon vertrouwen. Ik kon hem alles vertellen, alles. En dat heeft me geholpen mijn herinneringen weer terug te brengen, tenminste voor een deel. Maar dat hij eigenlijk een ander vriendinnetje had, was hem blijkbaar even ontschoten," vervolgde ze verbitterd.
Een raar gevoel nestelde zich in Jack's binnenste toen zijn gedachten terugschoten naar het onderwerp van een paar minuten geleden. Maar dat was vroeger, bracht hij zichzelf in herinnering. Dit is nu.
En Marin was nu verdrietig.
Dat ging hij niet nog erger maken door toe te geven dat hij net zo was.
Was. Was. Geweest. Niet meer.
"Maar daar gaat het eigenlijk niet om," zei Marin abrupt. "Ik ben alleen in de war... en ik weet niet wat ik hier doe en ik... ik..."
"Marin," zei Jack rustig.
"Sorry."
"Nee, dat bedoelde ik niet. Kom mee."
Ze keek hem verward aan. "Wat...?"
Hij pakte haar hand en trok haar overeind. "Weet je wat ik doe als ik me ellendig voel en niet helder kan denken?"
"Geen idee. Drinken?" schamperde ze, met een glimp van haar oude sarcasme.
Hij kon een glimlach niet onderdrukken. "Dat ook, maar dat bedoelde ik niet. Kom."
Ze klom uit bed en keek hem achterdochtig aan. "Wat wil je?"
Zonder antwoord te geven trok hij haar mee, het dek op, waar een frisse bries door hun haren waaide. Hij haalde diep adem en zag dat Marin naast hem hetzelfde deed.

Zodra ze buiten kwam, was het alsof de wind haar hoofd leeg spoelde en haar gedachten wegblies. Het was stil nu, de muziek was opgehouden, en alles wat ze hoorde was het golven van de zee en het ruisen van de wind. Ontelbare sterren fonkelden aan de heldere hemel. Die deden in haar hoofd ook iets oplichten- had ze dat vroeger niet ook gedaan? Naar de sterren kijken en fantaseren over wat het waren? Vervlogen zielen in de lucht- misschien wel iemand die ze kende- misschien haar moeder...
Ze schrok van die gedachte.
Nog een puzzelstukje dat ze kon bijleggen in de puzzel die haar verleden vormde. Maar wilde ze het wel weten? Het verleden maakte haar bang. Ze vroeg zich af of dat de reden was. Was ze het daarom vergeten? Maar waarom álles? Er moest toch een moment zijn geweest dat ze zich gelukkig voelde? Of niet?
Ze liep naar de reling. Hier had ze eerder op de avond ook gestaan, en toen had Jack haar uit haar gedachten gehaald. Wat als hij dat niet had gedaan, als ze niet had gedanst? Had ze dan geen flashback gekregen?
Hij kwam naast haar staan en pakte haar hand. Ze liet het toe. Net wilde ze nog alleen zijn, maar nu was dat verlangen vervlogen. Ze had haar kans gehad om alleen over dingen na te denken, en het had haar niet geholpen. Wat maakte het nog uit?

"Waar denk je aan?" vroeg Jack zacht.
"Aan niets. En aan alles."
"Marin..." Hij aarzelde even. "Wat er daarnet gebeurde... Herinnerde je je iets?"
"Ik denk het wel." Ze staarde nog steeds over het water. "Of ik wordt langzaam gek."
"Dat denk ik niet. Wil je het me.... vertellen?"
Het bleef een tijdje stil. Toen begon ze te vertellen, toonloos, alsof ze met haar gedachten heel ergens anders was.

Ze praatten. Niet veel. Dat kon ze niet. Maar terwijl ze vertelde, was het alsof de mist in haar hoofd langzaam opklaarde en ze rustig werd. Hoewel ze zich had voorgenomen dit keer voorzichtig te zijn, zich niet teveel bloot te geven, zoals ze toen met Ivar had gedaan, vertelde ze ongewild meer dan tevoren. Misschien was het de vermoeidheid op dit late uur, maar ze verkeerde in een soort roes die haar vertelde dat alles veilig was, dat het kon. Het was diezelfde roes die het hem toeliet om haar in zijn armen te nemen. Diezelfde roes die haar stil deed blijven terwijl zijn handen over haar haar streken. En diezelfde roes waarin er langzaam een traan over haar wang gleed, die ze niet probeerde weg te vegen.
Het was in strijd met alles dat ze zich op dit schip had voorgenomen, alles dat ze zich kon herinneren- al was dat niet veel. Maar ze maakte zich er niet druk om.

Ze had het nodig.