Dag 13 - Zilver

Er is altijd een uitweg, altijd. Ook al betekent die soms dat je tranen moet verbijten, je rug moet omdraaien en nooit meer omkijken. Het maakt niet uit hoe gevangen je gedachten ook zijn, tijd zal helpen als je het toelaat. En bovendien zijn er ook altijd kansen om je leven een andere wending te geven. Ja, ze zullen komen. Wacht er alleen niet op en zoek er beter ook niet naar. Pas dan komen ze vanzelf. Life happens when you least expect it.
Als er iets is wat ik onthouden heb, dan is het dat je een kans moet durven grijpen. Soms heb je inderdaad iets te verliezen, maar vaak ook weer niet. Waarom? De spijt en wroeging die gepaard zullen gaan met het niet nemen van die ene kans waar je stiekem zo naar verlangde, zal toch blijven nazinderen in de toekomst. Een toekomst die anders had kunnen zijn. Net daarom moeten risico’s durven genomen worden. Laat dat nu net mijn probleem zijn: ik ben een eeuwige twijfelaar. Ik denk teveel na, terwijl ik simpelweg gewoon meer zou moeten doen zonder bij de dingen stil te staan.

Hoewel ik nog ruim honderd pagina’s moet lezen van mijn boek, kan ik het niet laten om mijn gedachten te laten wegvaren. Waarnaartoe? Erg ver weg gaan ze nooit. Altijd komen ze op diezelfde plaats uit, hetzij via kleine omwegen. Toch heb ik het niet zo voor dat dagdromen: het is niet de realiteit. Ik wil geen voorstellingen van mijn geest hebben en daarop blijven teren. Ik wil realiteit. En om het nog concreter te maken: ik wil dat fantasieën realiteit kunnen worden, zodat het niet langer een verzinsel is, maar wel het iets echts, namelijk het heden.
Misschien is het onmogelijk, misschien ook niet. Ik weet wel dat je nooit iets kan winnen zonder iets te verliezen - onbewust. En als alles uitdraait op een fiasco, dan is veel daarvan onherstelbaar. Verloren dus. Als we alles zouden krijgen wat we willen, dan zou het leven saai en nogal doelloos zijn. Maar wel minder pijnlijk.
Er is een reden waarom ik nooit risico’s neem. Dat ik daardoor veel mis, weet ik. Ik zal altijd op de tweede plaats blijven staan en zo nooit de meest geliefde zijn, nooit de eerste keuze. Zilver en net geen goud.
Naarmate ik verder lees in dat veel te dikke boek, stel ik me steeds meer vragen. Hoe kan een ziel zo complex zijn, maar tegelijkertijd het allemaal zo simpel laten worden door gewoonweg in iemands armen te vallen? Hoe kan een simpele glimlach, een simpele kus zoveel dingen ongedaan maken en nieuwe wegen openen? Het lijkt bijna gemakkelijk, maar niks is zo.
Leeft onze ziel echt meerdere keren en zijn we ons daar gewoon niet bewust van? Het lijkt me een vreemd idee, maar in een wereld vol fantasie kan alles. Net zoals in mijn hoofd ook alles kan en mag. Er zijn zoveel dingen die we nooit zullen weten, maar moeten we daarom alle andere onzekerheden onmiddellijk verwerpen als onwaar?

Een tijdje later laat ik het boek voor wat het is en keer ik terug naar de echtere wereld. Ik ga aan mijn bureau zitten en buig me opnieuw over datzelfde papier waar ik de afgelopen dagen al meerdere keren aan gewerkt heb. Ik lees de woorden opnieuw, maar ze lijken slechts half tot me door te dringen. Geïrriteerd begin ik opnieuw met lezen. Het zijn mijn woorden, mijn eigen gedachten en toch ook weer niet.
Ik schrijf een brief die ik niet ga versturen. Ik schrijf een brief aan iemand die hier totaal geen besef van heeft. Ik kan noch mijn wereld, noch die van hem bewust en echt werkelijk op z’n kop zetten. Toch zal ik de brief tot een goed einde brengen. Het gaat hem niet om het al of niet versturen, maar wel om het proces.
Stiekem geloof ik erin dat het schrijven gepaard zal gaan met het ‘loslaten’ en ‘vergeten’ van gevoelens, maar na al deze jaren weet ik al dat zo’n rituelen slechts tijdelijke opluchting bezorgen. Het is het beste wat een mens kan doen in een situatie als deze, althans voorlopig toch.