Hoofdstuk 26

Zayn pov.

geschrokken probeer ik Amy op te vangen, wat me nog net lukt.
is ze nou flauwgevallen? bang kijk ik de vrouw aan.
'volgens mij is ze gewoon in slaap gevallen, ze zal het wel enorm zwaar gehad hebben.'
beantwoord de vrouw mijn vraag in gedachten.
opgelucht steek ik mijn arm onder haar knie zodat ik haar kan vasthouden, dicht bij me.
de vrouw kijkt me aan en ik hoor haar zeggen: 'kom, we zullen in de woonkamer gaan zitten.
dan kun je me alles vertellen.' ik knik en volg haar naar de woonkamer, waar ik in de sofa kan zitten.
voorzichtig leg ik Amy neer, met haar hoofd op mijn schoot. zachtjes streel ik haar bloedrode haren.
de vrouw kijkt me vragend aan, en lijkt dan iets te beseffen. 'goh, wat onbeleefd van me!
ik heb me nog helemaal niet voorgesteld. ik ben Daniëlle.' 'Zayn, en dit is Amy.' antwoord ik kort.
'zo jongen, vertel me eens wat er allemaal is gebeurt.' moedigt ze me aan om aan mijn verhaal te beginnen.
na een laatste keer naar het mooie gezicht van Amy te hebben gekeken, schraap ik mijn keel en begin ik te vertellen.
ik vertel alles, van het begin tot het einde. het feit dat ik Amy eerst niet kon uitstaan en nu zielsveel van haar houdt
hou ik erbuiten. dat zou Daniëlle toch niet begrijpen. ondertussen valt Daniëlles mond open en kijkt ze me verbaasd aan.
'maar jongen toch, ik bel meteen de politie.' zegt ze als mijn verhaal gedaan is.
Daniëlle loopt weg naar een andere kamer, en een paar minuten later komt ze terug.
'de politie komt eraan, dan halen ze jullie op.' zegt ze tegen me. ik knik als antwoord.
dan gaat het allemaal heel snel, voor ik het weet is de politie er en zit ik met een nog altijd slapende Amy in de politiewagen.
ik wil haar niet wakkermaken, want Daniëlle had gelijk. ze heeft het enorm moeilijk gehad.
zelf kan ik amper mijn ogen openhouden. maar ik heb geen keuze, ik moet wakkerblijven.
als we er bijna zijn maak ik Amy wakker, ze kijkt me slaperig aan.
'waar zijn we?' vraagt ze schor. 'in de politiewagen, we zijn bijna bij het politiebureau.' antwoord ik.
'hebben ze nog iets speciaal gezegd?' vraagt Amy me.
'neen, eigenlijk niet. volgens mij hebben ze niet eens door wie ik ben.' antwoord ik met een zielig lachje.
'oohn, arme jongen!' antwoord Amy medelevend. ik kijk haar aan met een pruillipje,
waarna we allebei in de lach schieten. maar mijn lach verdwijnt al snel als we het politiebureau zien.
we worden naar binnen gebracht, een man wenkt ons en we volgen hem.
hij stelt zich voor als agent Jones, hij zal ons ondervragen.
weer doe ik mijn hele verhaal, en Jones zit alles als een gek op te schrijven.
als ik klaar bent zegt hij dat we mogen gaan, en dat ze ons zouden contacteren voor verder info of vragen.
opgelucht kijk ik Amy aan. we mogen weg! we slenteren door de gang, op weg naar buiten.
Amy lijkt een beetje bang, misschien omdat ze terug naar haar vader moet.
'je kan wel met mij mee.' fluister ik in haar oor. verrasd kijkt ze me aan.
kort druk ik mijn lippen op die van Amy. als we naar buiten lopen blijft mijn adem stokken in mijn keel.
Niall. Louis. Liam. Harry.
daar staan ze, allemaal.
daar sta ik dan, helemaal ontzet. voordat ik het weet stromen de tranen over mijn wangen.
maar niet alleen bij mij, ook bij de jongens. al snel komen ze allemaal op mij af voor een groepsknuffel.
'we hebben je zo gemist.' 'we dachten dat je dood was.' hoor ik ze zeggen. ikzelf krijg niets over mijn lippen.
de brok ik mijn keel is te groot. even kijk ik naar achter, waar Amy staat. ze kijkt me met een waterig glimlachje aan.
ze begrijpt dat dit even een moment onder mij en de jongens is, dankbaar kijk ik haar aan.
waarna ik weer naar de jongens kijk. de tranen glinsteren in mijn ogen.
een paar minuten blijven we zo staan. waarna ik nog een andere stem hoor zeggen:
'en mag ik nu bij mijn schat?'
zo snel mijn blijdschap was gekomen, zo snel is hij nu weer weg.
Perrie.
ze loopt op me af en voordat ik het weet drukt ze haar lippen op de mijne.
achter me hoor ik iemand geschokt om adem happen. zo snel ik kan duw ik Perrie van me af en kijk ik naar achter.
daar kijkt Amy me aan met tranen in haar ogen.
ik probeer me los te rukken uit Perries omhelzing en naar haar toe te lopen.
dit is helemaal niet wat het lijkt! ik wil Amy niet kwijt!
bij elke stap die ik naar Amy zet, zet zij een stap naar achter.
'dit is niet wat het lijkt.' fluister ik schor.
maar Amy wilt niet naar me luisteren, ze schudt haar hoofd. met tranen in haar ogen kijkt ze me een laatste keer aan.
dan draait ze zich om en begint ze weg te rennen, zo snel ze kan.
en met elke stap die ze zet, wordt er op mijn hart getrapt. het voelt alsof mijn ziel wordt verscheurd.
ik zak op mijn knieën, de tranen lopen over mijn wangen, en ik kijk Amy na die wegloopt.
en ze neemt mijn hart mee.