A ranger/traitor 95

“Hibernia. We zoeken het hele land af, inclusief Picta en Celtica, maar we vergeten dat er vlakbij nog een klein eilandje genaamd Hibernia ligt.” Halt schudde zijn hoofd. “Hoe dom konden we zijn.” Zijn ogen gleden over de regels. De brief kwam van Sean O’Carrick, koning van Clonmel en Halts neef. Hij schreef dat er in Galwegh, een van de zes koninkrijken van Hibernia, een grote hoop Skandiërs aan wal waren gegaan en niet meer weggingen. Ze veroorzaakte overal langs de kust problemen. Ook in Clonmel. De koning van Galwegh durfde niets tegen ze te ondernemen. Zelfs zijn voltallige leger kon niet tegen hen op, zei hij, maar evenmin stemde hij toe in een samenwerkingsverbond met de andere koninkrijken. Daarom vroeg Sean aan hen, dat zij door hun goede verstandshouding met de Skandiërs er voor konden zorgen dat ze daar weg gingen of op zijn minst Clonmel met rust lieten.
“Onze goede verstandshouding,” zei Halt sarcastisch, “was dat nog maar zo.”
“Het heeft geen zin om daar over te treuren. We moeten beslissen wat we nu gaan doen.” Arnaut keek de aanwezigen om de beurt aan.
“Het liefst zou ik met een leger naar daar gaan om ze een welverdiend lesje te leren.” Hij wierp een blik op zijn vrouw. “Ik weet ook dat dat geen goed idee is. Los van de diplomatieke consequenties, zullen we hoogstwaarschijnlijk op zee aangevallen worden door Skandiërs en tegen wolfschepen maken we geen kans.”
“We kunnen iemand sturen om Koning Otkar van Galwegh, het nut van een samenwerking in te doen zien”, zei Alyss. Halt knikte.
“Gesproken als een ware diplomaat. Het is zeker het proberen waard, maar of het succes zal hebben…”
“Wat ben jij van plan, Halt?” Het was zo van zijn gezicht af te lezen, dat hij op een plannetje aan het broeden was.
“Ik? Ik probeer me te bedenken of de Skandiërs geloven in een of andere demon die we op hen af kunnen sturen, zodat ze weer naar huis vluchten.” Er verscheen een grijns op Arnauts gezicht.
“Kijk, dat vind ik een aanlokkelijk idee. Ze hebben hun Oberjarl verraden en laf vermoord. Dat zal toch wel de woede van minstens één god of demon hebben opgewekt.”