OO1

Niall POV

Het was donderdagochtend, rond een uur of elf. We hadden vandaag een vrije dag, en dat betekent normaal gesproken dan ook dat we écht vrij hebben. Dus: onze pyjama de hele dag aan, niet douchen omdat we daar ook te lui voor zijn – wat niet zo heel erg stinkt, zoals je misschien zou denken, omdat toch iedereen hetzelfde ruikt – en vooral de hele dag met zakken chips voor de televisie hangen.
Maar dit keer was het anders. Iedereen zat al helemaal fris, fruitig en helemaal omgekleed toen ik vanuit de badkamer naar de eetkamer in ons appartement aankwam.
De rest van de jongens zat al aan de tafel, en hun blikken leken zich allemaal naar één punt te richten op de eettafel. Ik volgde hun blikken, en zag toen wat er zo bijzonder was.
Ik schoof een stoel naar achter en plofte erop neer, zodat ik beter zicht had op de drie enveloppen die nog ongeopend over de tafel verspreid waren.
‘Uhm, wat doen die enveloppen hier?’ probeerde ik de aandacht van de rest te trekken, en het werkte.
Iedereen leek uit zijn oh-mijn-god-er-liggen-enveloppen-op-de-eettafeltrance te komen en ze keken me met een licht bezorgde blik aan, hoewel ik ook een lichte twinkeling in de ogen van Harry kon vinden. Zou hij weten wat dit betekende?
Louis schraapte zijn keel. 'Het zijn enveloppen..,' stotterde hij bezorgd.
Wauw Louis, echt, bravo. Dat wist ik nog niet.
Blijkbaar rolde ik nogal overdreven met mijn ogen, want ik hoorde Harry zachtjes grinniken.
‘Het is van de Organisatie, kijk maar,’ zei hij toen met een glimlach.
Ik keek weer terug naar de enveloppen op de tafel, en zag inderdaad het logo van de Organisatie waar Harry en ik werkten: een gitaar die dezelfde kleur had als het haar van Ed Sheeran. Ook is het dan niet zo heel moeilijk om je te bedenken dat hij ook echt onze baas, of zeg maar liever opdrachtgever was.
Op de enveloppen stond in grote letters de volledige namen van de andere jongens getypt: Liam James Payne, Louis William Tomlinson en Zayn Javadd Malik.
En geloof me: als je een brief van de Organisatie krijgt, waar ook nog een je volledige naam opstaat, in plaats van je initialen, dan wist je dat het echt om een serieuze zaak ging. Geloof me, ik heb het al een paar keer meegemaakt in mijn ‘carrière’ als superheld.
En aangezien er op deze enveloppen én het logo staat, én de volledige namen. Ja, dan is het echt serieus. Dat weet ik, dat weet Harry, en dat weten de anderen ook.
Serieus keek ik naar Liam, Louis en Zayn. ‘Maak open dan, misschien is het wel goed nieuws!’
Ik zag Zayn nadenkend op zijn lip bijten. ‘Ik weet het niet, Niall. Wat nou als het slecht nieuws is?’
Ik glimlachte bemoedigend naar hem. ‘Dat zal vast niet zo zijn. Zal ik anders die van jou openen en het voorlezen? Ik neem aan dat iedere brief dezelfde inhoud heeft.’
Als bevestiging knikte hij, en dat was voor mij het teken om Zayn’s envelop van de tafel te vissen en naar de keuken te rennen. Ik pakte uit de besteklade een mesje, zodat ik de envelop goed open kon maken, zonder iets te scheuren.
Na een beetje prutsen had ik het dan open, en viste ik de brief die erin zat eruit. Wapperend met het stuk papier liep ik weer terug naar de anderen, die me vol verwachting aan zaten te kijken.
Voorzichtig, om de spanning expres een beetje op te brengen, vouwde ik de brief open, en zag bovenaan al staan waar de inhoud over ging.
‘Het gaat over jullie trainingen,’ fluisterde ik met ingehouden adem.
Nadat we een tijdje geleden te maken kregen met Justin Bieber, die ons probeerde te vermoorden – iets waar ik nog steeds niet helemaal overheen ben, omdat ik écht dacht dat we vrienden waren – hadden Zayn en Louis mij en Harry weten te redden, toen wij door Liam ontvoerd waren, die dus in Justin’s macht was.
Zayn had Liam dus uiteindelijk weten te ‘bevrijden’, waardoor Liam, wel erg verzwakt, Justin uit kon schakelen.
Toen Ed daar achter kwam, was hij er erg geïnteresseerd over, en stelde hij voor om de drie op te leiden tot superhelden, wat ik en Harry nu dus zijn.
En dit is dan dus de uitslag…
‘Maar open dan!’ haalde Zayn me met een ongeduldige stem uit mijn gedachten.
Oh ja, ik moest natuurlijk voorlezen, zoals ik had beloofd. Nou, daar begon ik dan.

Beste Zayn,

Een tijd geleden heeft u een opleiding gevolgd bij de OSS tot superheld, onder begeleiding van dhr. Ed Sheeran. U heeft hierin uw vaardigheden laten zien en erop getraind, tot u een week geleden het zogenaamde examen af moest leggen, waaruit zou komen of u wel of niet geschikt was voor deze extra baan, die uiteraard strikt geheim blijft.
De OSS heeft u na uw examen verteld dat het tot twee weken kan duren dat er een envelop van deze Organisatie in uw brievenbus zou verschijnen, wat zou zeggen dat u geslaagd bent en op proef bent aangenomen. Als er niets gehoord zou worden van ons, betekende dit dat u gezakt was voor het examen en daarmee dus niet geschikt zou zijn voor deze Organisatie.
Zoals u al gemerkt heeft, hebben wij u inderdaad en brief gestuurd met de bevestingen van slaging van dit examen. Dit betekent dat u per 1 februari 2013 bij ons aan de slag kunt gaan als superheld. De eerste paar weken zal u nog kleine missies krijgen, om te zien of u deze aankunt. Zodra dat duidelijk is , kunt u aan de grotere missies starten.

Wij hopen u binnen een week op het bureau van de Organisatie te zien, om u meer informatie te geven over uw nieuwe baan.

Met vriendelijke groet,

Ed Sheeran
Organisatie Spionnen en Superhelden

Ik sloot de brief en keek rond de tafel, waar iedereen me stil aan zat te kijken. Totdat Zayn ineens een aanval van blijdschap kreeg.
‘Dus dat betekent dat wij alle drie aangenomen zijn als superhelden! Dat moeten we vieren!’ joelde hij enthousiast, waardoor de rest ook weer opschrok. Liam en Louis keken elkaar eerst nog even ongelovig aan, en pakten toen tegelijk hun envelop, om die open te scheuren en hun brief te lezen, waar precies hetzelfde in stond.
Niet veel later stonden er dus drie knettergekke jongens rond onze tafel te springen, waar ik en Harry geamuseerd naar toekeken.