Hoofdstuk 24

Zayn pov.

ik volg Amy's blik, en mijn adem blijft stokken in mijn keel. de deur staat op een kier.
we kunnen hier weg, we kunnen hier echt weg! de gedachte alleen al doet mijn hart opzwellen.
maar als ik Amy's bange blik zie is het duidelijk dat zij er niet zo over denkt.
'stel dat hij ons betrapt, of het mislukt? wie weet wat hij dan met ons zal doen.' fluistert ze bang.
ik neem haar bange gezicht in mijn handen voordat ik antwoord:
'het komt goed, geloof me. ik zorg er echt voor dat er niets met je gebeurt.'
snel druk ik nog even mijn lippen op die van Amy voordat ik me rechttrek en haar hand vastpak.
muisstil loop ik naar de deur, waarna we in een donkere muffe gang terechtkomen.
zonder enig geluid te maken sluipen we verder, terwijl ik probeer te zoeken naar een uitgang.
maar tevergeefs. ik onderdruk een zucht, hoe geraken we hier ooit weg?
de stilte wordt verbroken door een kletterend geluid. Amy kijkt me bang aan, we denken beide hetzelfde
Bob. snel schiet ik in actie. ik trek de eerste deur open die ik tegenkom en trek ons beide binnen, waarna ik de deur sluit.
als ik op adem ben gekomen kijk ik om me heen, we zijn in een soort oud berghok.
hijgend kijk ik Amy aan, die bang terugkijkt. een schok trekt door me heen, en mijn adem stokt in mijn keel.
ik kan geen woord uitbrengen, zoals die keer toen ik in haar ogen zag, vlak voor ik haar kuste.
en net als toen heb ik de drang om haar lippen te voelen, dus buig ik voorover en druk mijn lippen op de hare.
mijn hart ontploft van gelukzaligheid, en zachtjes kust Amy me terug.
haar lippen op de mijne, haar heupen tussen mijn handen, het voelt hemels.
nog nooit heb ik dit voor een meisje gevoeld, en nooit wil ik dit voor iemand anders voelen.
dit gevoel is geweldig, Amy is fantastisch. samen is dit gewoon perfect.
maar dit perfecte moment van liefde wordt verstoord door een razende schreeuw.
Bob heeft door dat we zijn ontsnapt.
muisstil blijf ik staan, en Amy kruipt zachtjes tegen me aan. bezorgd sla ik een arm om haar heen.
als ik zware voetstappen hoor in de gang, durf ik niet meer te ademen.
gelukkig lijkt Bob niet bij de mogelijkheid stil te staan dat we nog in het huis kunnen zijn.
we horen hem nog een heleboel schelden, dat steeds vager en vager wordt.
na het geluid van een dichtslaande deur durf ik eindelijk terug te ademen.
ik zie dat Amy alle moeite doet om zich sterk te houden, maar voor mij hoeft ze dat niet te doen.
ik neem haar in mijn armen, en zo blijven we staan. zonder een woord te zeggen.
een gedachte flitst er door mijn hoofd..hoe geraken we hier weg ?