``195``
"wat denk je? " Dean stapt in de impala. Ik laat mijn ogen over de tuin gaan. Even blijven mijn ogen op de plek van het meer hangen. Wat spookte hier? Zou het Kane kunnen zijn? Of mijn vader? Angst was het enige dat ik nu voelde. Alsof er een ballon in mijn borst werd op geblazen. "Alex?" snel draai ik me naar de impala. Als ik zit voel ik Dean weer kijken. "Wat?" grom ik naar hem. Hij schudt zijn hoofd. "Hoe wist je van het ongeluk? " het was zo veel makkelijker om het te vertellen. Gewoon de waarheid, maar ik kon het niet. "gisteravond gelezen" het was zo over duidelijk een leugen dat hij het wel zou moest merken. Dean knikt en rijd weg. Het is de eerste paar minuten erg stil. "Ik weet dat ik niet zoals Sam ben, maar als je wilt praten..." mijn ogen flitsen naar Dean.
Dean pov
Er was iets mis met Alex. Het maakt me niet uit hoe erg ze me zou willen overtuigen dat alles oké was. Waarom had ik het gezegd, nadat ik dat heb gezegd veranderde haar gezichtsuitdrukking weer. Dit keer wist ik niet wat het was. Het leek op wantrouwen of ze wilde in lachen uitbarsten. Ik had er spijt van dat ik dat heb gezegd. Natuurlijk wilde ze niet tegen me zeggen. En waarom irriteerde dat me zo? En waarom dacht ik niet aan Emily, ze was leuk, en beschikbaar. Ik maakte me te veel zorgen om Alex. "Bedankt Dean, dat onthoud Ik" haar stem klinkt zacht. Zo breekbaar. Voordat ik mezelf er van kan weerhouden, strijk Ik over haar haren. Die zijde zacht zijn net als haar huid. Mijn hand gaat door naar haar wang. Ze is doodstil. Snel laat ik haar los. Shit! Ik liet me gaan. Oké, doe een opmerking Dean! "Ik kan je troosten, vanavond..." snel glimlach Ik baldadig. Haar ogen gaan van verbaast naar kil. "eikel" gromt ze.
Sam pov
“het is onmogelijk!” grom ik terwijl ik de kop koffie op de tafel neer zet. Dean en Alex waren terug. Alex was gelijk boos weggelopen, waarschijnlijk had Dean weer iets geflikt. “Dean, je moet eens ophouden haar te beledigen” mompel ik als hij naast me gaat zitten. Hij rolt zijn ogen. “ik wilde haar alleen troosten” ik lach kort en kijk hem aan. “je hebt weer voorgesteld om, hoe zeg je dat, haar een fijne avond te geven?” Dean knikt en kijkt naar de papieren. “wat heb je gevonden?” ik zucht diep.
“niet veel, het is bijna onmogelijk om een FBI agent te zijn als je een 19 jarige bij je hebt” Dean grinnikt even en kijkt naar de informatie die voor me ligt. “en jullie?” Dean verzit even. “20 jaar geleden een ongeluk bij het huis, misschien moeten we onderzoeken wie het waren, de vrouw wist de achter naam niet.” ik knik.
Reageer (5)
Uhm over chris... ik weet niet, wat voor gevoel heb je er zelf bij? Ik weet nog bij De nieuwe Michaël hoe graag ik malvic wou vermoorden en het uiteindelijk erg moeilijk vond en dat degene waarmee ik geen rekening mee had gehouden dat ik ze zou laten sterven zo liet dood gaan zeg maar... als je je hoofdpersonage echt dood wil dan doe je dat zonder na te denken is mijn ervaring ^^ dat klinkt zo evil
1 decennium geledenAhw dean is zo cute love his thoughts
1 decennium geleden@ Lightbeam:
1 decennium geleden‘mama, papa kijk eens wat wij kunnen’ ik pak Kane zijn hand en we lopen naar de grote vijver in de tuin. Onze ouders kijken hoe wij bij het water spelen. ‘ik durf te wedden dat ik helemaal tot daar kan zwemmen’ zegt mijn tweelingbroer. Ik kijk hem met grote ogen aan. We zijn dan wel een jongen en meisje, iedereen kan altijd zien dat wij een tweeling zijn. Onze ogen waren helder blauw, we hadden bruin haar, en waren even nieuwsgierig. ‘kom op, Alex’ je hoeft niet bang te zijn, je weet dat wij onverslaanbaar zijn’ ik loop achter hem aan de steiger op. Nog steeds bang kijk ik hoe hij in het water springt. ‘maar Kane, we kunnen pas net zwemmen’ hij lacht naar me en zwaait. Ik strijk mijn jurk glad. ‘Alexandra, Kane komen jullie eten!?’ ik draai me naar mijn moeder om en zwaai. ‘Kane, we moeten eten’ ik kijk naar de vijver en zie alleen een kring in het water. ‘Kane?!’ gil ik uit. Mijn ouder komen op me afgerent. ‘breng haar in veiligheid’ mijn ouders wisselen een betekenisvolle blik. ‘wat gebeurt er met Kane’ roep ik huilend naar mijn moeder. Ze pakt me vast en sleurt me mee met de auto. Ik blijf naar de vijver kijken als mijn vader ook kopje onder verdwijnt. Zins dien heb ik nooit meer wat van mijn broer en vader vernomen.
dat meisje is toevallig Alex niet he?
1 decennium geledenof wel..
Ach we lezen het later wel ;d
MYGOD DIE GIF VAN SAMMEEEEEEEEH
1 decennium geleden