Hoofdstuk 52

*** Jamie's ***

Na die opmerking was het gesprek over. Ik klapte dicht, zij verliet mijn kamer en nu lig ik hier in mijn bed de minuten weg te tellen. Mijn gedachten wisselen af tussen het gesprek met mijn moeder en alles wat er gebeurd is bij Jack. Plots spring ik omhoog als ik een raar lawaai hoor. Even blijf ik stil zitten... Misschien heb ik gewoon iets verkeerd gehoord. Maar al gauw blijkt dat ik juist gehoord heb. Er volgen twee korte kloppen vlak na elkaar. Langzaam ga ik naar mijn raam en neem alvast de gordijn in mijn hand. In mijn hoofd tel ik af en trek het met een ruk open. "AAAAAAAAH!" Als ik bekomen ben van de schok open ik het raam en laat Jack binnen. "Jack! Heb je nooit van een bel en een voordeur gehoord!?" Lachend schudt hij zijn hoofd. Hij doet net zijn mond open om wat te zeggen als Chris en mama mijn kamer komen ingestormd. "Is alles in orde...? Jack, hoe kom jij hier?" vraagt Chris geschrokken. "Alles is in orde." bevestig ik. "En ik kwam even langs... voor Jamie..." vervolgt Jack. Ze kijken ons verdacht aan, maar verlaten uiteindelijk mijn kamer.

"Sorry, maar ik schatte mijn kansen iets hoger in langs de boom, dan langs de voordeur. Het is al twaalf uur dus ik vermoedde dat iedereen al slaapt. Als ik moet kiezen tussen enkel jou of iedereen wakker maken, dan leek mij de eerste optie de beste. Al heb je mijn plan wel flink in de war gestuurd." lacht Jack wat verlegen. Lachend schud ik mijn hoofd. "Sorry, volgende keer roep ik wat minder luid."

"Jack... Kunnen we even praten?" vraag ik zenuwachti terwijl ik ga zitten op mijn bed en hem gebaar ook te komen zitten. "Wat scheelt er, Jamie?" vraagt hij meteen ongerust. "Ik... Ik vroeg me af....hoe... Zie jij... Ben jij werkelijk verliefd op mij?" stammel ik. "Ben je mij aan het uitlachen? Kick je er dan echt op om mij de dieperik induwen?" reageert hij meteen boos. "Nee, Jack, helemaal niet. Luister alsjeblieft even. Als je er dan nog van overtuigd ben sat ik je voor de gek houd, dan laat ik je meteen naar huis gaan." probeer ik de situatie recht te trekken. "Ga je gang dan maar zeker?" reageert hij nogal ongeïnteresseerd. "Euhm... Oké..." begin ik wat uit mijn lood geslagen. "Ik weet dat je maar geen inzicht in me krijgt en ik begrijp heel goed dat het aanvoelt alsof ik met je gevoelens speel, maar weet dat dat helemaal niet zo is... Je weet intussen hoe het gelopen is met mijn ouders en dat wil ik niet meemaken." begin ik te vertellen. "Toen.... Toen ik jou leerde kennen is mijn leven helemaal overhoop gegaan. Ik neem lang niet meer zo'n lange spreekuren, ik maak meer tijd voor mama en Chris, ik laat praktisch meteen alles vallen als jullie willen afspreken....ik heb weer vrienden... En als het op jou aankomt... Ik kan niet gewoon vrienden met jou zijn Jack, dat wil ik niet.. Er is enkel één probleem, ik kan mijn hart niet openstellen. Ik ben bang, Jack, bang om mijn hart aan iemand anders te geven." vertel ik oprecht. "Dat wist ik min of meer al lang, Jamie. Ik snap gewoon noet wat je allemaal doet. Het ene moment blijf je zoals altijd, het volgende moment wordt je boos en dan pak je me uit het biets bij mijn kraag om mij te kussen. Net als ik denk dat alles eindelijk gaat zoals ik het graag zou hebben loop je weg huilend. Wat scheelt er toch? Waarom doe je zo?"