Hoofdstuk 32

Aiden
De rest van de dag hebben we niet veel gedaan. Alleen maar nagedacht over wat we gaan doen als we in de stad zijn. Yuna en ik hebben allebei nieuwe kleding nodig en Yuna wil graag een aardige voorraad eten inslaan. Ik heb haar aangeboden te leren hoe ze zelf voor eten kan zorgen dus moet ze van mij een boog en pijlen gaan kopen. Natuurlijk zal ik haar daar bij helpen zodat ze niet iets slechts koopt. Zelf ben ik bijna door mijn pijlen heen en we besluiten om eerst een goede plek te gaan zoeken waar ze pijlen en bogen verkopen.
‘Welterusten’ zeg ik nog tegen Yuna voordat ze weer naar boven verdwijnt.

‘Kijk daar is de stad!’ roept Yuna uit en wijst naar een groep huizen die steeds groter worden.
Ze spoort haar paard aan om harder te gaan lopen en al snel loopt ze meters voor me uit. Ik zucht een keer en ga dan ook maar sneller lopen.
De huizen aan de horizon rijzen met de seconde en het duurt niet lang voor we aan de rand van de stad staan. Het word als snel duidelijk dat dit een stad is waar mensen leven dus kunnen we er allebei gewoon rondlopen.
‘Wacht!’ roept Yuna ineens en ik kijk haar verbaast aan.
‘Wat is er?’ vraag ik toch wel een beetje geërgerd.
‘Je ogen’ zegt ze zachtjes.
‘Wat is daar mee?’ vraag ik. Niet snappend wat ze bedoelt.
‘Ze zijn echt knalrood. Zo kun je de stad niet in’ zegt ze en stapt van haar paard af.
‘Wat wil je daar dan aan doen?’ vraag ik onzeker.
‘Wat denk je?’ zegt ze en rolt met haar ogen.
‘Nee! Dat zou ik niet meer doen!’ en ik zet een paar stappen bij haar vandaan.
‘Wil je nog die stad in of niet?’ zegt ze geërgerd.
Ik zucht en ga dan vlak voor haar staan. Yuna sluit haar ogen en buigt haar hoofd.
Ik snuif een keer diep en voel dan mijn hoektanden. Ik open mijn mond en buig voorover naar haar nek toe. Ik zet mijn tanden in haar nek en begin dan gulzig te drinken.

Dan klinkt er een luid geschreeuw van een man en geschrokken laat ik Yuna los.
‘Blijf van haar af!’ schreeuwt de man en komt naar me toe gerend.
Hij trekt zijn zwaard en ik doe automatisch het zelfde. Hij kijkt met een dreigende blik van mij naar Yuna en weer terug.
‘Je blijft met je smerige poten van mijn zus af!’ brult de man en haalt uit met zijn zwaard.
Ik ontwijk zijn aanval en leg behendig mijn zwaard op zijn keel. Hijgend kijkt hij me aan en ik bespeur een beetje angst in zijn ogen. Mooi zo.
‘Aiden alsjeblieft, laat Iwan met rust!’ gilt Yuna en komt tussen ons beide in staan.
‘Dus je heet Aiden!’ brult hij nu naar me. ‘Wat moet jij met mijn zus!’
‘Dat zijn je zaken niet!’ sis ik en druk mijn zwaard nog verder op zijn keel.
‘Ik wil dat je naar huis komt. Vader en moeder zijn ongerust!’ zegt hij tegen Yuna.
Hij pakt haar arm vast en trekt haar naar zich toe.
‘Nee ik ga niet met je mee! Ik wil bij Aiden blijven!’ gilt Yuna.
Dit had ze beter niet kunnen zeggen want nu zijn het Iwan zijn ogen die vuur spuwen.
Hij weet mijn zwaard weg te duwen en raakt me op mijn bovenbeen. Ik schreeuw het uit van de pijn en zak op de grond. De wond bloed behoorlijk en ik weet niet hoe ik dat kan stoppen.
Iwan pakt Yuna weer vast en begint haar mee te trekken. Yuna stribbelt tegen maar Iwan is sterker.
‘Nee ik wil niet mee!’ gilt ze weer maar Iwan negeert haar.
‘Yuna ga niet weg!’ schreeuw ik naar haar en de tranen staan in mijn ogen.
‘Je hebt de regels gebroken!’ snauwt Iwan naar me en sleurt Yuna verder mee.
‘Yuna ik wil je niet kwijt!’ kreun ik van de pijn.
‘Aiden ik hou van je!’ schreeuwt ze.
‘Ik hou ook van jou Yuna!’ en mijn ogen vullen zich met tranen.
Hoe graag ik ook zijn kop er af zou bijten. Ik kan het gewoon niet. De pijn is zo erg dat ik er gek van word.
‘Yuna blijf hier’ fluister ik.