069.

De nachtmerries zijn gelukkig mee gevallen, ik kan niet zeggen dat ik er geen heb gehad. Maar niemand heeft er gelukkig iets van gemerkt. Zelfs Harry niet die zoals gewoonlijk naast me sliep. Ze proberen me allemaal op te vrolijken door me helemaal in de watten te leggen. Helaas lukt het me nog steeds niet om op ze te reageren. Het voelt alsof er iets in mij zit dat het blokkeert. Ze wisselen elkaar af in pogingen doen om mij te laten ontdooien.

Na het ontbijt begon het met Zayn die Harry met veel moeite wegstuurde en naast me op het bed kwam zitten. Hij legde mijn hoofd op zijn schoot en begon wat met mijn haren te spelen zonder iets te zeggen.
Na dik een uur, een uur waarin ik bewegingsloos voor me uit heb liggen staren kwam Niall zijn plaats innemen. Hij had zijn gitaar meegenomen en speelde wat liedjes zonder erbij te zingen. Als ik er de kracht voor had gehad had ik hem gevraagd of hij er bij wilde zingen, maar het gaat allemaal mijn ene oor in en mijn andere oor uit.
Louis was de volgende. hij was verassend stil, hij vertelde wel veel en maakte af en toe toch een grapje -waar ik natuurlijk niet op reageerde - maar het was anders dan normaal.
En nu stormt Harry de kamer in en begint door de kamer te ijsberen. Hij somt allemaal redenen op waarom ik weer zou moeten praten of op z'n minst reageren. Uit automatisme krimp ik iets meer in elkaar en sluit ik mijn ogen in de hoop dat ik zijn woorden langs me heen kan laten gaan. Louis wrijft geruststellend met zijn hand door mijn haren en sist naar Harry dat hij weg moet gaan. Eigenwijs blijft hij gewoon doorgaan met waar hij mee bezig was.
"Harry get the fuck out!! Je maakt het alleen maar erger" zegt hij en klimt van het bed af. Hij laat mij alleen achter om Harry uit de kamer te duwen. Vrijwel meteen komt Zayn de kamer in en trekt me in een stevige omhelzing. Niet luisteren naar wat hij zei" fluistert hij in mijn haren.
"Hij bedoelt het allemaal goed, hij kan nu alleen even niet logisch nadenken. Hij geeft zoveel om je dat het hem allemaal bijna even hard raakt als dat het jou raakt" mompelt hij als vage uitleg voor Harry zijn daden. Reageren doe ik weer niet, deze keer val ik in slaap.

Gefluister zorgt er voor dat ik wakker word. Zin om mijn ogen open te doen heb ik niet, ik zou niet weten waarom. Zolang ik mijn ogen dicht hou kan ik gewoon doen als of Sjoerd, mam en pap nog leven.
"Ik snap je wel Harry maar je moet haar de tijd geven, hoe zou jij je voelen als jij in haar schoenen zou staan?" Fluistert een stem die ik nu even niet kan plaatsen.
"Ik weet het lou, echt. Ik voel me alleen zo schuldig. Ze was net weer een beetje aan het open bloeien en nu is ze er nog erger aan toe dan toen we haar leerden kennen" zucht Harry. Het is een hele tijd stil in de kamer, het enige dat ik voel is hoe iemand voorzichtig met mijn haren speelt.
"Denk je dat ze ooit weer gaat praten lou?" Fluistert Harry bang.
"Dat weet ik zeker, het zal even duren maar het gaat ons wel lukken. Over een paar jaar loop je hand in hand met haar over straat als een gelukkig stelletje en dan kletst ze je de oren van je kop af. Zolang jij niet opgeeft en voor haar blijft vechten weet ik zeker dat het gaat lukken" spreekt Louis, Harry moed in.