26.

Er was anderhalve week voorbij gegaan sinds de ontvoering van Louis, sinds de verdwijning van Isabel.
De drift om haar te zoeken was weggeëbd, er was niets meer te zoeken.
De jongens zaten verslagen in een hotelkamer, alle vijf met tranen in hun ogen.
‘Wat was haar favoriete liedje?’ Vroeg Zayn met verstikte stem.
‘Blank Page, van Christina Aguilera.’
‘Ik maak wel een filmpje met de leukste foto’s.’ Stelde Liam voor.
Louis knikte, sloeg zijn armen voor zijn borst en wiegde verdoofd heen en weer.
Het nieuws had hen nog niet helemaal bereikt, het was wel ontvangen maar nog niet verwerkt. Het was alsof zijn hersenen vast hingen, vlak voor het moment van de crash. Dat moment waarop niets meer te redden viel, en alleen ijdele hoop je nog op de been hield.
‘Louis? Lieverd?’ Johanna, de moeder van Louis, stak haar hoofd om de deur heen.
Ze glimlachte waterig en hield een dienblad in haar handen. Vijf koppen dampende thee werden even later voor de jongens neer gezet.
‘Als jullie je kleren klaarleggen, zal ik ze strijken.’
Louis snikte, en even later huilden alle jongens weer samen, zo ging het al sinds het verdachte pakketje van deze morgen was geleverd.
De FBI had de post gecontroleerd, en was tot de conclusie gekomen dat er een urn was aangekomen.
‘Is het van Isabel?’ Had Louis vol angst gevraagd.
‘Dat zijn we nu aan het controleren. Isabel was zo slim om haar sporen uit onze eigen databank te wissen toen ze ontslag nam, een half jaar terug. Ze heeft haar gegevens gewist op ons netwerk, dus we zullen het moeten doen met forensisch onderzoek, en de oude gegevens van haar ouders.’ Was het antwoord geweest.
Uren later kregen de jongens opnieuw bezoek van de agenten, waaronder agent Mason. Ze hadden hen verzocht om mee te komen naar een ruime kamer met een tafel en wat stoelen.
‘We hebben de as onderzocht. Het DNA dat erin zit is van twee personen, waarvan er vastgesteld is geworden dat ook Isabels data erin zit. Het spijt ons zeer.’
Zodra de jongens dat gehoord hadden, hadden ze alleen nog maar verlamd kunnen reageren. Omdat Isabel geen familie of vrienden buiten de jongens om had, hoefden er geen uitnodigingen voor de begrafenis verstuurd te worden.
Ze wilden gewoon een dienst houden waarin Isabel geëerd zou worden. Waarin ze haar konden bedanken en afscheid van haar konden nemen. De begrafenis zou morgen in alle vroegte plaatsvinden, in een prachtige ruimte van dit hotel.
Louis’ moeder troostte de jongens met sussende geluidjes, want er waren geen woorden die de pijn konden verlichten.
Na een tijdje stond ze weer op, streek Louis door zijn haren en verliet de kamer. Ook zij was aangeslagen door het nieuws. Die paar keer dat Isabel Louis zijn familie had ontmoet, was iedereen het erover eens geweest dat ze perfect was voor Louis. Nu had hij eindelijk zijn ware liefde gevonden, en werd ze zo ruw van hem afgepakt.
‘Kom, Lou. Dan kun je aan je stuk werken om te spreken morgen.’ Liam trok Louis van zijn stoel en gaf hem een stuk papier en een pen.
‘Laten we maar even iets gaan eten, dan geven we hem even wat privacy.’ Mompelde hij tegen de rest.
Ze stonden op en omhelsden Louis stevig, gaven hem ieder een kus op de wang en verlieten de kamer.

Gisteren stonden twee van mijn verhalen, witness protection en dit verhaal, bij populaire stories^^ vond t wel toevallig haha..