20.

‘Louis?’ Reageerde ze geschokt.
‘Oh Isabel! Wat doe je hier! Ze hebben je gevraagd te komen, niet waar?’
Isabel draaide haar hoofd zo ver mogelijk en ving een glimp op van haar vriendje.
‘Ik moest wel Louis.’ Mompelde ze.
‘Het spijt me zo van die ruzie!’ Zei Louis.
‘Ruzie? Oh dat! Geloof me, dat is nu niet mijn grootste zorg.’ Zei Isabel.
‘Als ik niet zo vervelend was geweest, dan was dit allemaal niet gebeurd!’
Isabel schudde haar hoofd en voelde een van haar schuifspelden in haar nek prikken.
‘Nee, Louis. Ze hadden hun kans wel afgewacht. Of we nu in Detroit waren of in London zelf, dit heeft niets met normaal terrorisme te maken. Dit zijn geen daden waar aandacht wordt gevraagd voor een of ander doel. Dit is een wraakmissie.’
Isabel trok zich een aantal keren voorzichtig op, de handboeien sneden in haar polsen. Ze gromde van frustratie, ze mocht nu niet falen.
‘Hoe bedoel je? Hoe weet je dat?’
Isabel kreunde toen haar ontstoken schouder hevig protesteerde en er bloed langs haar polsen sijpelde, maar uiteindelijk had ze hem te pakken.
Een schuifspeldje uit haar haar.
‘De man die achter dit alles zit wil wraak op mij nemen, voor iets wat ik ironisch genoeg niet eens heb gedaan. Hij denkt dat ik zijn vader vermoord heb.’ Isabel wrong het speldje heen en weer in het slot van haar handboeien.
‘Over wie heb je het Isa? Wie is het?!’ Vroeg Louis nu met hoge stem.
Met een klik sprongen de handboeien open, en Isabel viel met een zachte klap op de grond.
‘Wees stil, blijf gewoon op normale toon praten.’ Zei ze snel, voordat Louis kon gaan roepen.
‘De man waar ik het over heb heet Sean, Sean Garkov.’ Ze streek even snel met haar vingers over Louis’ lichaam.
‘Je hebt geen breuken of andere kneuzingen. Ik ga je opvangen, maar ik kan je niet helemaal tillen. Je moet zelf ook meehelpen.’ Fluisterde ze.
Ze rekte zich uit en begon voorzichtig in het slot van Louis’ handboeien te morren. Haar gezicht was enkele millimeters van het zijne verwijderd.
‘Isabel! Wat als ze terug komen?’ Piepte hij.
‘Dan sla ik deze keer wél terug.’ Gromde ze.
‘Hoe bedoel je?’
Isabel zweeg en focuste zich op het slot. Ze was niet van plan om Louis te vertellen dat zij klappen had gekregen omdat hij ze anders zou krijgen.
Na enkele slopende secondes sprong het slotje open en gleed Louis langs de stok omlaag. Isabel ving hem grotendeels op en keek bezorgd naar zijn bloedende polsen. Ze rukte haar opgestoken haar los en viste een telefoon uit de bos haren.
‘Luister Lou, weet jij waar het politiebureau hier is? Jullie zijn al eerder in Chicago geweest.’
Louis sloot nadenkend zijn ogen en knikte toen.
‘Ja, er zijn meerdere locaties in de stad.’
‘Neem deze. Ik zal mijn handen vol hebben. Er staat één nummer in.’ Ze gaf hem het telefoontje dat verstopt in haar grote knot had gezeten.
Toen Louis wilde antwoorden werd er tot hun ontzetting een sleutel in het slot getrokken, en razendsnel gooide Isabel de handboeien op de grond.
‘Blijf achter me en ren zo hard als je kunt. We hebben niet veel tijd.’ Fluisterde ze.
Toen de deur openging sloeg Isabel al met haar vuist tegen het eerste hoofd, zonder zich erom te bekommeren wie het was. Het verbaasde haar dat er maar één man was, maar ze nam het voor lief.
Samen met Louis sprintte ze door het gebouw, sloeg nog vier mannen buiten westen en zag de uitgang al. Sean was nergens te bekennen.
Ze rende samen met Louis naar de deur, trok hem open en gebood Louis naar buiten te gaan. Ze zette net zelf een stap over de drempel toen een paar handen zich als een bankschroef om haar arm draaiden.
‘Isabel!’ Riep Louis.
‘Politiebureau, rennen. NU!’ Schreeuwde Isabel.
De wanhoop in haar stem was zo duidelijk aanwezig dat Louis niet anders kon doen dan haar laatste wens te respecteren, en terwijl Isabel terug naar binnen werd getrokken; rende hij weg.

Voor vandaag een dubbel stukje, omdat ik mijn nieuwe verhaal wil promoten (hihi)
Neem even een kijkje en neem 'n abo als het je bevalt:) The Bet - Harry Styles