14.

‘Oké, we hebben nu twee uur een signeersessie, ik wil dat iedereen goed oplet. De fans mogen niet langer dan dertig seconden secondes langs de tafel lopen. Twintig secondes is ons streven. Wees niet hardhandig, maar wel streng. De fans mogen niet onnodig ruw behandeld worden.’ Zei Isabel tegen haar security-team.
‘En daarna?’ Vroeg een van de mannen.
‘Daarna zullen we de jongens het gebouw uitleiden en naar de parkeerplaats brengen. Er zullen drie auto’s staan, waar Mike, Jason en Sam bij ons in de auto zullen zitten. De rest gaat in de andere auto’s.’ Zei Isabel.
Toen de jongens even later aan een lange tafel zaten, met duizenden foto’s van zichzelf, klaar om te signeren; liep Isabel nerveus heen en weer. Vandaag was hun voorlaatste avond in Detroit. Morgen hadden ze nog een interview en dan konden ze deze verdomde stad weer verlaten.
‘Isa, kap nou eens met dat zenuwachtige gedoe. Dit zijn onze fans, ja?’ Vroeg Louis, uit het niets geïrriteerd.
Isabel trok haar wenkbrauwen verbaasd op, fronste toen ze Louis aankeek en beende naar de deur, waar vier mannen van haar team stonden.
‘Denk eraan, niet meer dan honderd meiden tegelijk. Als ze te snel lopen om te kunnen tellen, houd je ze gewoon tegen.’
Isabel liep weg en hoorde duizenden voetstappen en opgewonden stemmen op de verdieping boven hun. Dat was niet slim van het management, want door de drukte en opgewondenheid konden er meisjes van de trappen afvallen tijdens het afdalen.
Ze schudde haar hoofd en zuchtte even. Ze voelde zich veel meer een manager dan de leidster van het securityteam. De managers lieten tegenwoordig bijna alles aan haar over, omdat ze toch altijd inspraak had. Zelfs Louis behandelde haar nu anders, niet meer als zijn vriendin.
Ze ontmoette zijn blik halverwege de zaal, hij had een gespannen trek om zijn mond.
Isabel negeerde hem de volgende twee uur, twee uur vol gillende, giechelende en verliefde meisjes die een handtekening van hun idolen kwamen halen. Er waren geen ongemakken, soms probeerden de meiden de jongens om de hals te vliegen, maar dan sprong een van de securitymannen in.
‘Tijd om te gaan. De menigte is via de achterkant het gebouw uitgeleid, wij gaan over de weg.’ Zei Isabel toen.
De mannen gingen om de jongens heen staan en liepen met ze mee naar buiten. Isabel controleerde de zaal en zag hem liggen op het moment dat Louis erover riep.
‘Mijn telefoon! Hij ligt nog daar! Hij -’ Zijn woorden verstomden toen hij zag dat Isabel hem al vast had, en een beetje schuldbewust liep hij naar haar toe.
‘Hij is bij mij, het is goed. Loop maar.’ Wuifde Isabel de mannen weg. Ze wilde met Louis praten, maar in het hotel hadden ze amper tijd ervoor. Ze moesten vergaderen, eten en dan was het al bijna tijd om te gaan slapen.
‘Ik wil weten waarom jij zo doet. Als je denkt dat ik voor mijn plezier al die stress op mijn nek haal, dan heb je het goed mis.’ Zei ze direct toen Louis bij haar was. Ze leidde hem mee naar buiten en gaf hem zijn telefoon terug.
‘Ik.. Ik weet het niet, Isa. Ik raak gewoon nerveus van je, als je zo bent. Ik heb liever de ontspannen Isabel, de Isabel die je vóór het Detroitnieuws was.’ Mompelde hij.
Isabel was zó geschokt door zijn woorden dat ze verstijfd op de stoep bleef staan. Ze keek naar Louis, die inzag dat hij een enorme fout had gemaakt.
‘Ik dacht dat ik nog steeds dezelfde Isabel was? Zei je niet dat mensen nu eenmaal veranderen, maar we altijd onszelf blijven? Dan zou je tenminste weten dat ik dit voor jóú doe, ondankbaar joch.’ Beet ze hem toe.
Louis zette verschrikt een pas achteruit, weg van Isabels vlammende ogen.
‘Het spij-’Begon hij.
Zijn excuses werd echter ruw onderbroken. Een zwarte SUV, een waar er wel honderden van in de stad reden nu, stopte met piepende banden achter hem. Een zijdeur werd opengeschoven, vier handen trokken Louis abrupt in het voertuig, en ze reden met hoge snelheid weg.

Dramaaaaaa!!