8.

‘Bedankt, Mason. Ik sta bij u in het krijt.’ Zei Isabel voordat ze ophing.
Ze besloot direct te kijken of hij zich aan zijn woord had gehouden, en logde met haar oude FBI-gegevens in op de online databank. Een tevreden glimlach verscheen op haar gezicht toen ze toegang kreeg, en ze trok de lijst met kandidaten voor de security naar zich toe.
Vanaf vandaag was ze weer een deel van de FBI. Ze zou als informatiebron dienen, zoals het officieel onder haar naam stond, maar dat hield ook in dat ze apparatuur van het bureau kon gebruiken.
‘Lee Skipper.’ Mompelde ze terwijl ze de naam intikte.
Goedkeurend keek ze naar zijn naam, die opsprong uit het burgernetwerk, en ze scrolde over de pagina heen.
Geen strafblad, ouders met een keurige baan, goede schoolresultaten. Isabel zette een vinkje achter zijn naam en werkte de lijst verder af.
Vier van de twintig personen streepte ze door. De een had teveel auto-ongelukken gehad, de ander had een nacht vastgezeten wegens openbaar dronkenschap, een was te smal qua postuur, en de ander zag er niet veilig genoeg uit. Hij had meer dan tien piercings in zijn gezicht, en een tatoeage die de helft van zijn gezicht bestreek. Isabel had mensenkennis, maar ze leerde ook veel door gezichtsuitdrukkingen te bestuderen; en dat kon bij deze persoon nogal moeilijk worden.
Ze wilde uiteindelijk een groep van tien bodyguards hebben. Acht personen zouden de dagdiensten onderling verdelen, en de overige twee zouden nachtdiensten draaien waarbij niemand de hotelkamers van de jongens mocht betreden.
Isabel klapte de laptop dicht en verliet de zolder. Morgen zou ze de uitgekozen jongens op de lijst een bericht sturen wanneer de trainingen waren. Verder hoefde ze alleen nog even haar eigen, persoonlijke dingen te regelen.
‘Isabel! ETEN!’ Gilde Liam nog geen meter van haar af.
‘Ik sta achter je.’ Merkte ze op.
Liam sprong een meter in de lucht en draaide zich geschrokken om.
‘Je mag niet zo door het huis sluipen! Dat is eng!’ Zei hij verontwaardigd.
Isabel grijnsde en smoorde een geeuw. Ze negeerde Liams strenge blik en liep de keuken in.
‘Ruikt goed, wat eten we?’
‘Spaghetti met een of andere saus die Harry heeft bedacht. Bereid je maar voor.’
Ze liepen samen de keuken in en Louis trok Isabel naast zich neer. Hij kuste haar voorzichtig, bang dat ze nog altijd ietwat boos zou zijn, en streek haar haar naar achteren.
‘Hoe voel je je?’ Vroeg hij bezorgd.
‘Ik voel me prima, waarom?’
‘Omdat je al nachten amper slaapt. Ik ben naar de apotheek gegaan en heb slaappillen voor je gehaald, mocht je eens rust willen hebben.’ Zei Louis een tikkeltje scherp.
Isabel zuchtte, en opeens leek ze helemaal niet meer zo sterk en krachtig. Haar schouders hingen verslagen omlaag, haar ogen waren neergeslagen en zelfs haar ademhaling werd beverig.
‘Isabel?’ Vroeg Louis nu zacht.
Ze schudde kort haar hoofd en een kleine, waterige druppel gleed langs haar wang. Ze veegde hem ruw weg en keek uiteindelijk op naar haar bezorgde vrienden.
‘Ik kan dit niet jongens. Ik kan niet voor jullie veiligheid vechten als het jullie niet uitmaakt. Ik wil dat jullie me beloven dat jullie je best zullen doen om zelf ook veilig te zijn. Niet ergens heen gaan zonder dat iemand het weet, geen losse steken laten vallen in jullie beveiliging, niet te bevriend raken met de security, en niet boos worden als er jullie iets ontzegd wordt. Alsjeblieft.’ Zei ze met schorre stem.
‘Natuurlijk, Isa. We hadden je meer moeten steunen.’ Zei Zayn.
‘We zullen alles doen wat je wilt. Sorry lieverd.’ Louis pakte haar hand vast en gaf er zacht een kneepje in.
Isabel glimlachte waterig naar ze en vermande zich. Ze begon voor iedereen op te scheppen en nam met een behoedzame blik op Harry een eerste hap.
‘Het is veilig.’ Grinnikte ze toen.

Ik ben begonnen met het schrijven van een nieuw Harry-verhaal, maar ik activeer 'm pas ik (bijna) klaar ben ermee.. Zal de link binnenkort plaatsen!