4.

‘En ik.. Ik ben gewoon bang dat het allemaal weer gaat gebeuren. Nu we zo gelukkig zijn, lijkt het te mooi om waar te zijn dat we nooit meer een tegenslag gaan krijgen.’ Besloot Louis zijn verhaal.
Het was enkele dagen na Niall zijn verhaal, zijn uitleg van zijn nachtmerries.
Zayn was bang dat zijn familie ooit zou moeten boeten voor het feit dat hij tegen een moordenaar had moeten getuigen, mits Alexander Garkov was blijven leven.
Liam was bang dat hij ooit niet zou merken dat hij omringd werd door vijanden, en dat niemand hem zou kunnen helpen.
Harry was bang dat hij zo paranoïde zou worden, dat hij zichzelf niet meer zou herkennen.
De jongens keken verwachtingsvol naar Isabel, die bij alle voorgaande gesprekken als eerste had gereageerd op de nachtmerries. Nu het om Louis ging, was het zelfs ondenkbaar dat ze iemand anders zou laten spreken.
‘Als je met tegenslagen bedoelt; de dood in de ogen kijken, dan hoop ik met heel mijn hart dat die inderdaad nooit komt. Maar tegenslagen kunnen ook kleine dingen zijn, zoals jullie ze ooit kenden. Een concert dat niet helemaal verloopt zoals jullie willen, een vervelende roddel van de paparazzi, of zelfs maar het eten in een restaurant dat tegenvalt. We zijn allemaal veranderd, maar we zijn nog steeds voor een deel onszelf, nietwaar Louis?’ Vroeg Isabel.
Louis keek strak naar haar gezicht, gehypnotiseerd door haar woorden, en knikte.
‘Iedereen om ons heen probeert jullie weer terug te krijgen, maar jullie moeten open staan voor terugkomst van jullie vroegere ik. Jullie hebben een moordenaar gezien, jullie families en jullie zelf zijn in gevaar geweest, jullie zijn veranderd, maar dat wil niet zeggen dat jullie niet kunnen genieten van kleine dingen. Juist dan is alles zo dierbaar! De eerste maanden na de dood van mijn ouders vocht ik iedere dag tegen de drang om er zelf ook een eind aan te maken, en dat resulteerde erin dat ik jullie heb leren kennen. Als ik toen zelfmoord zou hebben gepleegd, zou ik nooit meer vrienden hebben gekregen; zou ik nooit liefde hebben gekend.’
Isabel zweeg, maar niemand had iets op haar woorden aan te merken. Ze had volkomen gelijk, en iedereen dacht op zijn eigen manier terug aan de momenten die zij normaal als goed of slecht zagen.
‘Hoe ga je er mee om? Met de dood van je ouders?’ Vroeg Zayn zacht.
Isabel richtte haar blauwe ogen op Zayn en liet voor het eerst in tijden de façade los, liet haar pijn zien.
‘Niet. Ik rouw nog iedere dag. Ik was zo’n meisje dat het liefste thuis op de bank zat met haar ouders in plaats van op stap te gaan met vrienden. Ik had zelden ruzie met ze, en als er dan toch eens een meningsverschil was, dan was dat binnen een lach en een knipoog opgelost.’
‘Hoe heetten ze?’ Vroeg Harry.
‘Mijn moeder heette Sabrina, mijn vader heette Simon.’ Zei Isabel met een kleine glimlach. ‘Nu ik erover nadenk, denk ik dat ze trots op me zouden zijn. Ik heb stand gehouden nadat ik ze verloren was, en ik heb vijf jongens helpen overleven tegen een terreurgroep.’
‘Ik weet wel zeker dat ze trots zullen zijn geweest. Wij zijn het in ieder geval.’ Zei Harry.
‘Groepsknuffel!’ Gilde Niall uit.
Isabels heldere lach schalde door de kamer toen ze de armen van haar vijf vrienden om zich heen voelde, en ze zuchtte opgelucht.
‘Kom op, morgen hebben jullie een vergadering met jullie management, waarbij ik opeens ook ben uitgenodigd, dus we moeten op tijd gaan slapen.’ Isabel rolde onder de lichamen uit en stond met gekreukte kleren op.
‘Misschien krijg je wel een act tijdens onze concerten. Isabelle de vechtmachine.’ Grinnikte Liam.
Isabel haalde haar schouders op en trok een tegenstribbelende Niall overeind.
‘Dat zullen we morgen wel zien.’

Happy New Year iedereen!
Ik ben druk aan het schrijven aan dit verhaal, en ik ben nu op zo'n spannend stuk haha:') Vooral veel reacties plaatsen, dan activeer ik vaker stukjes! X