Six.

De jongen kijkt me verbaasd aan en een grijns siert zijn lippen. "Ok." Hij laat zich weer in het zeteltje zakken.
Hij fronst zijn wenkbrauwen en kijkt me dan aan. "Waarom?" Is het enige wat hij zegt, er is geen emotie in zijn stem te herkennen en zijn lippen vormen een streepje. Het valt me nu pas op dat ze heel erg dun zijn,ze lijken teder en zacht.
"Omdat," Ik zoek even naar mijn woorden.
"Omdat ik wil weten wie je bent! Waarom was er zoveel drukte rond je? En wáárom ben je met me mee gekomen?"
Ik heb mijn stem een beetje verheft waardoor de jongen een beetje afgeschrikt lijkt.
Hij opent zijn mond en sluit hem daarna weer. Hij wilt net beginnen praten als mijn moeder hem onderbreekt: "Misschien... Laten we jullie alleen?" Ze kijkt vragend naar mijn vader die daarna kort knikt. Ze slenteren de kamer uit en sluiten de deur achter zich. Ik sla met mijn handpalm tegen mijn voorhoofd en zucht.
De jongen is ondertussen aan zijn woorden gekomen.
"Dus... Je weet niet wie ik ben?" Er staat een grote glimlach op zijn gezicht en er staan pretlichtjes in zijn ogen.
Ik schud mijn hoofd.
"Nee."
"Goed." Is het enige wat hij zegt.
Hij staat op en loopt naar me toe terwijl ik nauwkeurig met mijn ogen volg wat hij doet.
"Ik ben Niall."
Hij steekt zijn hand naar me uit die ik vervolgens schud. Ze zijn opvallend warm en voelen een beetje schraal aan.
"Ik ben Melody."
Hij knikt en lacht naar me en laat dan mijn hand los.
"Dus ga je me nog vertellen waarom er zo'n grote massa rond je stond?"
Ik lach een beetje tussen mijn woorden zodat ik niet opdringerig lijk.
"Ik ga het je heus vertellen, maar niet nu."
"Waarom?" Vraag ik direct nadat hij is uitgepraat.
"Ik wil dat je me leert kennen en met me omgaat, niet vanwege wie ik ben maar om mijn persoonlijkheid."
Dat maakt heel veel nieuwsgierigheid bij me los. Er ontstaan zenuwen in mijn buik en ik knik.
"Als je zo mysterieus wilt zijn is dat goed voor mij."
Ik geef Niall een knipoog waarna hij meteen een aai over mijn bol geeft en grinnikt.