Hoofdstuk 15

Amy pov.

de laatste dagen waren de ingewikkeldste dagen van mijn leven.
volgens mij zijn mijn gevoelens overhoop gehaald door een serieuze tornado.
sinds mijn instorting denk ik vaak terug aan mijn moeder, mijn vader, hoe ze samen waren en
hoe mijn vader was na de dood van mijn moeder. maar het meeste denk ik aan Zayn.
Zayn. hoe hij me troostte, knuffelde. het voelde geweldig, gewoonweg geweldig.
hoe zijn armen om me heen voelde, hoe zijn shirt rook. het staat in mijn geheugen gegrift.
dit alles verward me, ik durf Zayn niet meer aan te kijken. bang dat hij het op zal merken,
wat ik denk en voel. ja, wat voel ik eigenlijk ? geen idee, zie ik Zayn nu als een vriend ?
ik denk het wel. maar hij mij niet, ben ik zeker van. waarschijnlijk troostte hij mij gewoon omdat
hij het zag als zijn plicht. een klein stemmetje in mijn hoofd fluistert dat dat niet zo is,
maar ik luister er niet naar. dit is veel geloofwaardiger. ik zet me recht tegen de koude muur.
volgens mij is mijn achterwerk er zowat afgevroren, want de grond is nog kouder als de muur.
ja je merkt het duidelijk dat het kouder begint te worden, en dit zijn niet bepaald mijn warmste kleren.
een serieuze rilling kruipt over mijn rug, en al snel hebben mijn armen kippenvel. Zayn merkt het op.
'heb je het koud ?' vraagt hij. ik knik. Zayn gaat ook rechtzitten en gebaart dat ik naar hem moet komen.
dus dat doe ik ook. als ik naast hem zit legt Zayn zijn arm om me heen, wat me meteen een elektrische shock bezorgt.
'zo krijg je het misschien warmer.' fluistert hij in mijn oor.zijn lippen strelen mijn nek en zijn warme adem op mijn huid bezorgt me rillingen.
oh god, wat voelt dit goed! geen idee hoe ik het durf, maar snel leg ik mijn hoofd op zijn schouder en sla
mijn armen ook om Zayn. telkens opnieuw moet ik mezelf erop wijzen dat dit gewoon is tegen de koude.
maar ook al is het gewoon tegen de koude, het voelt fantastisch.
Zayn mompelt wat, maar ondanks dat hij zo dichtbij is versta ik niet wat hij zegt.
ik kijk naar hem op om te vragen wat hij zei, maar ik krijg geen woord over mijn lippen als ik in zijn ogen kijk.
het valt me nu pas op wat een mooie donkere kleur Zayn's ogen hebben, hoe mooi zijn jukbeenderen zijn,
hoe zacht zijn lippen eruit zien. hoe zou het zijn om die op de mijne te voelen ?
2 weken geleden zou ik nog moeten kotsen bij die gedachte, maar nu niet meer.
we staren elkaar aan, niet in staat om iets te zeggen. dan beweegt Zayn naar me toe.
nog dichter dan we al waren, hij overbrugt de kleine afstand tussen ons.
dan voel ik zijn zijdezachte lippen. elke vezel van mijn lichaam staat in brand, naar mijn gevoel.
hersteld van de shock kus ik hem terug. Zayn kust me zachtjes, alsof ik breekbaar ben.
voor de eerste keer in mijn leven vind ik het niet erg om er kwetsbaar uit te zien.
want ik voel me veilig in Zayn's armen.
dit is het beste moment van mijn hele leven.