De vijfde kerst

25 december 2002
Londen

De sneeuw die viel was nat en koud en de enige kerstsfeer die rond het centrum van Londen hing, was de koopkracht. Als iemand had stilgestaan en om zich heengekeken had, moet hij zich afgevraagd hebben waar de kerstgedachte gebleven was. Ging het helemaal niet meer om liefde en gezellig bij elkaar zijn? Om het feit dat er al vijf jaar geen oorlog meer was geweest? Of voor de Dreuzels: het feit dat ze al veel langer niet meer in oorlog leefde?

Tegen de tijd dat kerstmis eindelijk aanbrak, had de sneeuw plaatsgemaakt voor druilerige regenbuien en waren alle straten verlaten. Af en toe liep er een eenzame man met een hond rond of reed een auto door de plassen, op weg naar een familiediner. De enige mensen die buiten waren, maar niet op weg leken, waren Draco en Harry. Ze zaten verscholen onder het afdakje van een gesloten kledingwinkel. De ingang was hoekvormig, waardoor ze afgeschuild werden van de rest van de wereld. In hun omgeving waren geen kerstbomen of kalkoenen meer te bevinden, maar dat hadden ze allang opgegeven.

Ze waren eropuit gegaan om even een frisse neus te halen toen de regenbui hen overviel. Ze hadden hier hun schuilplek gevonden en toen de regen niet over leek te gaan, hadden ze er hun plekje van gemaakt. Draco had een magisch vuurtje gestookt om zich warm te houden en ze hadden zich tegen het raam van de winkel genesteld.

“We zouden naar huis moeten gaan,” mompelde Harry tegen de bonten kraag van Draco’s jas.

“Ik was niet degene die voorstelde om hier te stoppen,” antwoordde Draco op zijn vervelende toontje terwijl hij zijn handen in Harry’s zakken schoof.

Harry kreunde zachtjes als antwoord, terwijl hij Draco tegen het glas aanduwde. Zijn handen verdwenen onder Draco’s kleren, waar koude en warme huid botsten.

“Heb je het koud?” vroeg Draco, niet neerbuigend als hij vroeger had gedaan, maar teder, omdat hij zich zorgen maakte.

Harry schudde zijn hoofd. “Het is niet de kou. Ik dacht gewoon – thuis kunnen we alles doen wat we willen.”

“Je wil gewoon te veel,” fluisterde Draco in Harry’s oor, maar zijn schorre stem gaf aan dat hij ook te veel wilde.



De regen viel nog altijd met bakken uit te hemel toen ze eindelijk thuiskwamen en hun natte kleren maar meteen uittrokken. Er stond wellicht geen grote kerstboom of warme maaltijd op ze te wachten, maar toch waren ze tevreden. Hun zachte bed en elkaars gezelschap was genoeg.

“Weet je,” begon Harry, toen hij een halfuur later in Draco’s armen lag. “Ik vind het wel goed zo. Ik heb al een heleboel kerstmissen meegemaakt, maar geen enkele zoals deze. Ze waren allemaal roodgekleurd, vol met felle lichtjes en kerstmuziek, maar ook eenzaam, zelfs wanneer ik omgeven was door vrienden. Deze kerst is anders. Er is bijna geen kerstversiering te bekennen in ons nederige onderkomen, maar toch is deze kerst beter, omdat ik jou heb.”

Harry besefte hoe ongelofelijk cheesy dat klonk, vooral uit zijn mond, maar Draco glimlachte. “Insgelijks,” zei hij zachtjes, terwijl hij met Harry’s haren speelde, die alle kanten op stonden. “Fijne kerst, Harry.”

“Fijne kerst, Draco.”