Hoofdstuk 12

Zayn pov.

Amy lijkt diep in gedachten verzonken te zijn, ik laat haar maar doen. het is begrijpelijk.
ze is tenslotte een meisje, die zijn nu eenmaal emotioneler. plots hoor ik een onderdrukte snik.
ik kijk op, Amy zit in een hoekje met haar knieën opgetrokken te staren in de verte, die er niet echt is
maar volg even. 'gaat het?' vraag ik zacht. Amy snuift: 'ja hoor'
'hey, je hoeft je niet sterk te houden voor mij. ik begrijp het wel' probeer ik haar gerust te stellen.
geen idee waarom ik dat zei, maar ik meende het. Amy keek me aan. 'ja tuurlijk' antwoord ze sarcastisch.
ik zucht, waarom denkt ze nou dat ik het niet meen? 'kijk ik weet wat je probleem met me is.
maar deze keer meen ik het. snap je het dan niet? mensen kunnen veranderen hoor !' zeg ik,
proberend het zo kalm mogelijk te laten klinken. het laatste waar ik nu zin in heb is ruzie.
Amy kijkt me verbaasd aan. al snel ga ik verder: 'en als er iets is kan je me het vertellen.
buiten Bob kan ik het aan niemand vertellen. en Bob lijkt me nou niet zo'n sociaal type.'
er kruipt en flauwe glimlach over Amy haar gezicht, maar al snel verdwijnt die.
'ik wil er niet over praten.' fluistert ze. dan kijkt ze weg. voor ik me bedenk kruip ik naar haar toe.
een stemmetje roept in mijn hoofd 'wat doe je ?! wat ben je van plan ?!' maar ik luister er niet naar.
als ik bij Amy ben zet ik me naast haar, ze kijkt naar me op met vragende ogen.
maar voor ze iets kan vragen sla ik mijn armen om haar heen. soms heb je gewoon een knuffel nodig.
dus hier zit ik dan, te knuffelen met de persoon die me een paar dagen geleden nog haatte.
en raar genoeg, voelt dat goed aan.
een knuffel met Amy.