``180``

‘bij Ted?’ Dean spuugt het bijna uit. Ik voel een brok in mijn keel komen.
‘na dat we een maand hadden wilde ik weer jagen’ ga ik verder. Ik had me net voorgenomen het te vertelen, waarom ik weer ben gaan jagen. ‘ik dacht dat het wel oké was, maar Ted kwam er achter’ even slik ik. Ik had nooit echt kunnen rouwen om wat er was gebeurt. Al het verdriet van de dood van Carly en Ted had ik nooit verwerkt. ‘en hij had het je verboden?’ vraagt Dean een beetje lachend. Ik zucht diep en draai me een stukje naar ze om. De lach vervaagt snel van Dean’s gezicht als hij mijn gezicht ziet. ‘wat is er gebeurt, Alex?’ Sam kijkt van Dean naar mij.
‘ik had het niet moeten doen’ het begint steeds moeilijk te worden om niet te huilen. ‘hij vroeg of ik hem wilde leren te jagen. Het ging de eerste maanden goed.’ Even stop ik terwijl er een traan naar beneden glijd. ‘toen ging het fout, ik had hem moeten beschermen. Ze wisten dat ik met jullie had samen gewerkt en martelde Ted voor mijn ogen. Ze hebben mij ook gemarteld maar bij Ted gingen ze verder. Ze hebben hem langzaam vermoord voor mijn ogen’ tranen stromen nu over mijn wangen en ik heb moeite om door te gaan. ‘hij schreeuwde het uit en ik was te zwak om hem te redden. Ze hadden me los gelaten en ik ben gevlucht.’
‘wie is ze?’ Dean klinkt bijna boos. Ik probeer te tranen te stoppen maar het lukt niet. Niemand verroert zich. ‘demonen, en ik heb geen deal met ze gesloten. Ik had het beloofd aan Carly’ ik laat mijn hoofd zakken en bijt hard op mijn kaken. Ik had Ted nooit erbij mogen betrekken. ‘wat heb je voor de rest van het jaar gedaan?’ voorzichtig trek ik mijn shirt uit en sta op. Mijn hele rug is bezaaid met oude wonden die nog dicht moeten of slecht zijn genezen. Sam kijkt naar mijn schouder waar het afzichtelijke litteken zit. ‘je bent verder gaan jagen?’ ik knik langzaam en wil weer gaan zitten, Sam is sneller en pakt mijn shirt af. ‘eerst verzorgen we je rug.’ Sam duwt me terug op de bank en pakt de fles Jack die Dean mee had genomen. Ik ontwijk zijn ogen. Wat zou Dean nu van me denken? Hij zou me vast een dom wicht vinden, mensen zo in gevaar brengen. De tranen branden weer achter mijn ogen. Dean staat op en loopt naar de badkamer. Sam schenkt wat Jack over mijn rug. Hij is even helemaal stil. ‘doet dat geen pijn?’ ik kijk naar mijn handen. ‘deze pijn is niets. Ik ben gebroken Sam, ik wil niet meer. Bobby heeft ons weer bij elkaar gebracht om een poging te doen mij op andere gedachtes te brengen’ Sam maakt de wonden voorzichtig schoon. ‘wat bedoel je?’ ik zucht. ‘Sam, ik ben moe, ik wil niet meer vechten. De wonden op mijn rug zijn niet van een jaagt, ze zijn van een poging mijn leven te eindigen’ zeg ik zacht. Sam houdt op mijn rug schoon te maken en staat op. ‘waarom zouden we je wonden dan moeten verzorgen?’ klinkt Dean’s stem dan achter me. Hij duwt hard op een van de verse wonden en ik bijt hard op mijn kaken. ‘je hebt een beloften aan onze vader gedaan en ik verwacht dat je, je er aan houd’