Last 6.

‘Harry…’ zei ik kort. Hij schudde zijn krullen even en pakte de boordjes op en zette ze netjes op het dienblad.
‘We vergeten wat hier is gebeurd, oké?’ zei Harry terwijl hij mij geen een blik gunde. Ik zocht naar zijn ogen, maar zijn ogen ontweken de mijne.
‘W-wat bedoel je?’ vroeg ik het niet helemaal begrijpend. Het was net zo gezellig en nu opeens deed Harry zo, zo bot. Harry stond met zijn rug naar mij toe en verstijfde even. Hij tikte gespannen tegen het kopje wat hij in zijn handen had en zuchtte. Even was ik alles vergeten. Al mijn problemen en het gedoe met die geest van gisteravond, maar nu kwam alles weer terug. Ik slikte de brok in mijn keel weg. Harry bewoog niet meer en keek na denkend voor zich uit.
‘Harry?’ smeekte ik hem om zich om te draaien. Wat was er toch met hem aan de hand. Hij was zich zelf niet meer. Was het omdat ik te kort bij kwam? Was het omdat onze lippen maar een paar centimeter van elkaar verwijderd waren geweest? Was het omdat hij door had dat ik iets meer voor hem voelde dan alleen maar goede vriendschap? Ik sloeg mijn ogen neer en draaide het laken om mijn vingers en speelde er een beetje zenuwachtig mee. Een slag deed me op kijken en geschrokken keek ik hoe Harry het kopje ruw op het dienblad had neer gezet. Of eerder gegooid.
‘Ik ga kijken wat er aan de hand is beneden.’ Zei Harry kort waarna hij stampvoetend naar de deur liep en die weer met een slag dicht gooide. Verbijsterd keek ik naar de deur waar de woeste krullenbol uit was gelopen. Wat had ik gedaan… Ik stond langzaam op en ademde diep in voor wat moed te krijgen. Langzaam deed ik de deur open. Het was donker op de gang. De elektriciteit was dus blijkbaar ook nog uit gevallen. Gelukkig was het licht op Liam zijn kamer al uit anders had ik ook nog een hartaanval gekregen aangezien gisteravond ook al problemen waren met het licht… Zou de geest… O nee. Zo snel als ik kon rende ik naar de trap en greep die stevig vast. Angstig keek ik rond, niets was er te zien op de duisternis na dan.
‘Harry?’ fluisterde ik zacht. Om een of andere rede wou ik stil blijven in de hoop dat als de geest hier zou zijn, ze me niet zou kunnen horen. Ik taste met mijn voet in het donker om naar de trede te zoeken. Toen ik beneden aan kwam knipperde ik een paar keer in de hoop dat ik alles zo een beetje beter zou zien.
‘Harry?’ zei ik nu iets harder dan de vorige keer. Geen reactie. Ik slikte wat als de geest Harry iets had aangedaan of de andere. Twee handen op mijn schouders lieten me schrikken en ik gilde het hele huis bij elkaar.
‘Rustig ik ben het maar’ hoorde ik Liam’ stem zeggen. Dit was nu al de tweede keer dat Liam me zo liet schrikken. Ik zuchtte kort en knikte even. Goed ik was niet alleen Liam was er ook nog.
‘Jezus wie schreeuwde daar net zo hard?’ hoorde ik Niall zeggen als ik het goed had. Ik voelde hoe Liam’ hand over mijn rug ging.
‘Louis doe toch eens rustig er is niets gebeurd de stroom is gewoon uit gevallen door de hoeveelheid sneeuw’ legde Liam uit wat me een beetje kalmeerde.
‘Wacht ik ga wel naar de stoppenkast om het licht weer aan te doen!’ zei Liam.
‘Ja alsjeblieft doe dat snel!’ piepte Zayn. Goed gelukkig nu had ik nog alleen Perrie, Danielle en Harry niet gehoord, maar dat hoefde nog niets te betekenen, toch? Met een flits vloog het licht weer aan. Snel bedekte ik mijn mijn arm mijn ogen.
‘Wow Liam dat heb je snel gedaan!’ riep Niall die op de grond lag, waarschijnlijk gevallen toen het donker was. Ik draaide me om en zag dat Liam een paar meter voor de stoppenkast stond. Met grote ogen staarde hij voor zich uit.
‘D-dat deed ik niet’ stamelde Liam. Ik voelde hoe mijn ademhaling versnelde en gespannen liet ik mijn ogen door de ruimte gaan.
‘D-Danielle! Ze… Ze is weg!’ stamelde Liam. Mijn ogen werden groter inderdaad nergens was er een teken van Danielle te bekennen. Nee, nee dit kon niet ze moest toch nog ergens in dit huis zijn, toch?
‘Er ligt hier een briefje!’ piepte Zayn terwijl hij nog altijd een beetje in shock naar de tafel toe liep en een klein stukje papier er vanaf pakte. Zijn ogen werden groter en ik zocht om me heen voor steun en vond een hand waar ik zachtjes in kneep. De hand kneep zachtjes terug en ik keek even opzij en zag dat het Harry was. Ik bloosde even en een glimlach vormde zich op mijn lippen ik kon er niets aan doen.
‘Wat staat er?’ probeerde Liam zo rustig mogelijk te zeggen. Zayn leek in shock te zijn en kon geen woord uit brengen. Perrie liep op hem af en legde haar hoofd op zijn rug en sloeg haar armen om hem heen wat hem toch een beetje leek te laten ontspannen. Zayn schraapte zijn keel en liet zijn ogen nog even over de regels gaan waarna hij het probeerde voor te lezen.
‘Weten jullie wat. Ik leg het hier gewoon op het tafeltje en dan kijken jullie zelf wel’ zei Zayn en gooide het briefje naar de tafel toe waar het er perfect op lande. Langzaam liet ik mijn hand uit die van Harry glijden en stapte naar het briefje toe.

Help.

-Xxx-
Harry knows from who…