Hoofdstuk 2

als ik mijn ogen open voel ik een bonkende pijn aan mijn achterhoofd.
mezelf afvragend waar ik ben kijk ik rond, dan herinner ik me het weer.
ik ben ontvoerd !
er zit een jongen tegen de muur over me. 'nou dat werd tijd, dat je wakker werd.' mompelt hij.
'oh excuseer hoor, maar jij bent niet bewusteloos geslagen ! '
snauw ik. hij kijkt me met opgetrokken
wenkbrauwen aan. 'ah zo, en wat is de naam van deze jonge dame met de grote mond ?'
'Amy, en wie ben jij ? ' antwoord ik kort. daar moet hij mee lachen:
'wat een leuk grapje, alsof je mijn naam niet kent'
ik snuif: 'zie je mij lachen ?' zijn gezichtsuitdrukking gaat van amusant naar ontzet. zijn mond valt open
en hij kijkt me met grote ogen aan: 'dus je weet niet wie ik ben ?' 'moet dat dan ?
'grijns ik, hij is duidelijk op zijn teentjes getrapt. en ook al ken ik hem niet, ik vind het geweldig
dat ik zijn ego zo de kop in druk. 'ik ben Zayn Malik van One Direction.' zegt hij met meer dan een vleugje arrogantie.
'van zo'n boybandje ?' vraag ik spottend. 'van de wereldberoemde boyband' antwoord hij spottend.
oh geweldig, samen ontvoerd met zo'n arrogant gastje van een of ander idioot bandje. 'oké, dus euh,
verwacht je nu dat ik mezelf aan je voeten ga werpen en ga gillen ofzo ? want dat ben ik niet van plan !' snauw ik.
hij houdt zijn gezicht strak in de plooi maar zijn ogen verraden dat hij woedend is. kan mij het wat schelen.
ik kijk rond, we zitten opgesloten in een kale ruimte met 1deur. ik sta niet eens op om te kijken of de deur op slot is.
ik weet dat ik de deur toch niet zou openkrijgen, ik zou me alleen maar belachelijk maken voor dat stom ego-Zayn-gastje.
gelukkig is het niet koud, daar heb ik nu echt geen behoefte aan.
met stekende hoofdpijn sluit ik mijn ogen.