You're my everything. And that will never change! [130]


130!!!

was passiert in 129:

Zuchtend sloeg ik het dekbed van me af en een koude windvlaag kwam me tegemoet. Ik trok het dekbed weer over me heen en verstopte me er diep in.
Tom trok het dekbed van me af, tilde me uit het bed en liep met mij in zijn armen naar de badkamer. Daar zette hij me op de grond en deed de douche aan. Afwachtend stond Tom te wachten dat ik me uit zou gaan kleden en onder de douche zou stappen.
Zuchtend en langzaam kleedde ik me dan maar uit. Een andere optie had ik toch niet. In mijn achterhoofd spookte dat hij me nog nooit naakt had gezien. Ik voelde me ook niet ongemakkelijk bij om me zo uit te kleden. Het leek wel de gewoonste zaak van de wereld. Maar ik liet dat voor wat het was. Ik stapte de douche in en waste snel mijn haar. Lang bleef ik er niet onder staan, want ik voelde dat ik het benauwd kreeg. Tom stond nog steeds te wachten totdat ik klaar was.
Ik droogde me af en trok makkelijke kleren aan. Daarna liepen we naar beneden om te vertrekken naar de dokter

VEEL PLEZIER!!!

xx xElise

..
Ik keek uit het autoraam naar buiten. Mijn hoofd voelde zwaar aan en ik leunde tegen de deur aan.
Ik voelde dat Tom me af en toe bezorgd aankeek, maar hij zei niets.
Het was druk op de snelweg richting München. Ik hoopte dat we in de file zouden komen te staan. Zodat we te laat zouden komen en ik niet meer hoefde. Maar ik wist dat dit niet ging gebeuren. Ik zag er als een blok tegen op.
Tom kneep me bemoedigend in mijn bovenbeen, alsof hij voelde dat ik niet wou.
Ik keek hem aan en er ontstond een onweerstaanbare lieve glimlach op zijn gezicht.
Ik kon niets meer doen dan flauwtjes terug glimlachen.
Hij hield zijn ogen weer op de weg en ik liet mijn ogen dicht zakken. Ik hoorde het knipperlicht van de auto, toen we de snelweg verlieten.
Langzaam aan voelde ik me steeds moeier worden en me steeds verder wegzakken van de realiteit.
Ik schrok wakker toen we ineens hard remde. Ik zat gelijk overeind in mijn stoel.
Tom vloekte mompelend, maar ik kon er niets uit op maken wat hij zei.
Hij trok weer op en langzaam reden we door de straten van München. We kwamen steeds dichter bij die dokter en ik begon er steeds erger tegen op te zien.

Reageer (3)


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen