You're my eveyrthing. And that will never change! [85]
Heeeyy,
Nu heb ik er weer pas een paar opgezet en dat komt door het stuk wat jullie in de uitkomst kunnen lezen.
Ik ben hier anderhalf uur mee bezig geweest omdat het zo goed mogelijk probeer uit te leggen.
Ik hoop dat jullie het zullen begrijpen.
We keken de film af en gingen toen naar bed.
“Welterusten.” Zeiden Tom en ik.
“Welterusten.” Zei Bill en liep toen naar boven.
“Ik stap nog even onder douche, oké?” zei Tom.
Ik knikte. Ik kleedde me om en ging op de rand van het bed zitten. Ik haalde de envelop uit mijn zak, maakte hem open en begon te lezen.
VIEL SPAÃź!!
xx xElise
The letter from my Mum
Jullie vragen jezelf vast of waarom ik dit gedaan heb. Jullie dachten vast, ze leek toch zo gelukkig, ze lachte altijd. Wat hebben we fout gedaan?
Het is allemaal nep. Echt alles.
Ik deed alsof ik gelukkig was, ik lachte altijd om jullie het gevoel niet te laten merken dat ik voelde.
Toen ik in Leipzig was, heb ik nagedacht.
Nagedacht over het leven, mezelf en over jullie. Had ik hier nog wel zin in, om zo te leven.
Ik weet dat ik jullie hiermee pijn gaan doen. Heel veel pijn. Maar het is beter zo.”
De tranen liepen over mijn wangen. Het is niet beter zo. Het is verdomme niet beter zo! Ze had nog gewoon moeten leven. Bij ons zijn. Als een gewoon gezin. Vader, moeder en een kind.
Ik veegde mijn tranen weg en probeerde verder te lezen.
“Ik zal proberen het jullie zo duidelijk mogelijk uit te leggen. Het zal niet makkelijk worden, maar ik ga het proberen.
Het begon allemaal toen ik al jong was. Jullie weten niet het hele verhaal van mijn jeugd. Het spijt me dat ik het nooit eerder verteld heb. Elke keer heb ik gelogen tegen jullie als jullie vroegen waarom ik geen foto’s meer had vanaf ik een jaar of 11 ben.
Altijd heb ik het gezegd dat mijn ouders zijn verhuisd naar Canada en dat ik niet mee wilde. En dat ik bij mijn opa en oma heb gewoond.
Maar de echte reden is dat mijn ouders zijn overleden. Mijn moeder kreeg aids en het ging steeds slechter met haar. Mijn vader was even wat eten halen voor ons en ik zat alleen bij haar op de kamer. Ze zei tegen mij dat het lot heeft besloten dat ze dit heeft gekregen en sloot toen haar ogen. Het was voorbij. Mijn moeder was overleden.
Al die jaren bleef ik nachtmerries ervan hebben. Die ik nog steeds heb.
De moest naar een Psychiater. Verschrikkelijk vond ik dat. Maar ik moest van mijn vader. Hij zei dat het me hielp. Maar het hielp helemaal niet. Het maakte het juist erger. En toen kwam de volgende klap.
We zaten in de auto, mijn vader en ik. En we waren op weg naar mijn tante die jarig was.
We reden op de snelweg, over een brug heen.
En toen kwam het…
Opeens kregen we een harde klap van links, van een vrachtwagen die ons niet had gezien. We knalden tegen de vangreel aan. Mijn vader was op slag dood.
Vanaf toen ging het steeds slechter. Mijn opa en oma, waar ik toen woonde, merkten niets omdat ik het verborg. Ook op school verborg ik het.
Maar als ik dan op mijn kamer alleen zat, huilde ik alleen maar en schreef hele schriften vol met gedicht en liedjes die mijn gevoel beschreven.
En toen kwam Mike. Mijn leven kreeg weer een beetje zin. Ik leek mijn ware gevonden te hebben en een jaar later trouwden we.
Op mijn 23 raakte ik in verwachting van Leande. Het leek niet beter te kunnen.
Ik zag Leande opgroeien en zag dat ze van het leven genoot. En toen ze Tom, Bill, Georg en Gustav leerde kennen, leek ze de gelukkigste van de hele wereld.
En nu. Nu ze met Tom heeft, is alles perfect voor haar. Mij heeft ze niet meer nodig, ze kan zichzelf makkelijk redden. En ik weet dat de jongens goed op haar zullen passen.
Op mijn werk ging het steeds slechter en slechter. En mijn verdriet kwam terug naar boven. Vaak zat ik als jullie al naar bed waren, te huilen op de bank en bekeek de foto’s van vroeger. Ik wou bij hun zijn, alleen bij hun.
Toen op die avond in Leipzig, kreeg ik weer een huilaanval. En toen heb ik de keus gemaakt.
Ik wou bij mijn ouders zijn. Zo veel ik ook van jullie hield. Ik wou bij hun zijn.
Leande was met Tom en Bill naar het ziekenhuis, naar Georg en Gustav en Mike was met Anna naar het strand toe.
Ik besloot dat dit het moment was. Ik liet deze brief achter op het bureau op onze slaapkamer en liep naar beneden.
Nou… de rest weten jullie zelf wel. Misschien vinden jullie het een stomme reden dat ik hiervoor heb gekozen. En misschien is het ook wel een stomme reden. Dan is dat maar zo. Maar ik stond vol achter dit besluit en ik hoop dat jullie me nooit zullen vergeten.
Groetjes, Sandia
P.s. Tom, Bill, Georg en Gustav, zorg goed voor mijn dochter en Mike. Ik hoop dat ik op jullie kan rekenen.”
Reageer (3)
idd tranen
k ga stoppen met lezen en even morgen verder lezen. dis te heftig voor een avond 
1 decennium geleden*tranen staan seriues in mijn ogen*
1 decennium geledenecht zielig, heftig
maar heel mooi geschreven,
ik hoopp dat je snel verder gaat
[/pinkt traanweg]
XXilo0wn
omg, weet dat ik nu echt tranen in mijn ogen heb
1 decennium geledenzo zielig
echt prachtig geschreven