You're my everything. And that will never change! [77]

..
“Hallo.” Riepen we toen we de kamer in liepen.
Anna was ook meegegaan omdat ze Georg en Gustav weer eens wou zien. Mijn vader vond het eerst geen goed idee, maar toen ik en de jongens vertelde dat er niets zou gebeuren. Mocht Anna toch mee. Nu rende ze langs ons heen, naar Gustav toe. Hij tilde haar op en gaf haar een knuffel.
“Heey meissie. Hoe is het?”
“Goed.” Riep ze blij.
“Mooi zo.”
Wij liepen eerst naar Georg toe. Ik gaf hem een knuffel en een kus op zijn wang. Daarna gaven Tom en Bill, Georg een knuffel. We begroetten Gustav net zoals we dat bij Georg hadden gedaan.
We zaten rond Georg zijn bed. Omdat er te weinig stoel waren, zat Anna bij Bill op schoot. We zaten gezellig te kletsen, toen Esmee binnen kwam.Ik gaf Bill een por in zijn zij en knikte naar Esmee.
Bill volgde mijn blik en zag Esmee binnen komen. Snel draaide hij zijn hoofd weer naar Georg die een heel verhaal aan het vertellen was.
“Heey jongens.” Zei Esmee. Ze keek ons even allemaal aan. Bill zelfs iets langer.
“Hooi.” Zeiden we.
Esmee pakte een stoel uit een andere kamer en kwam bij ons zitten.
Zo zaten we nog een tijdje te praten met Esmee erbij.
Ze vertelde ons dat ze 18 was. Ik zat er dus niet heel ver naast en dat ze hier lag omdat ze anorexia had. Maar gelukkig ging het al een heel stuk beter en at wel weer al meer. Verder praatte we over onzinnige dingen.
Totdat Georg een scherp onderwerp aansneed.