062 Katie Jane Adams

“The flight from London to Amsterdam is going about ten minutes, all the people for this flight have to come to the gate.” horen we een stem omroepen.
Ik zucht even, nu moet ik echt afscheid nemen.
Ik kijk Harry moeilijk aan, en ik weet zeker dat het verdriet gewoon in mijn ogen is af te lezen, en anders zie je het wel aan mijn wangen. Allemaal mascara strepen verspreid over mijn gezicht, gemengd met tranen.
Ik sla voorzichtig mijn armen om Harry’s nek, en Harry slaat zijn armen om mijn middel. Hij druk zachtjes zijn lippen op de mijne, alsof ik breek baar ben.
Na een lange zoen laten we elkaar weer los. “I’m really gonna miss you Hazz, I’ll call you when I’m in Amsterdam.” zeg ik nog snel, voordat ik weg loop.
Het heeft geen zin om nog langer afscheid te nemen, het zal alleen maar moeilijker worden.
Faye voegt zich bij mij aan, en samen lopen we naar de douane toe. We geven onze paspoorten, die de man in het hokje even checkt.
Hij geeft onze paspoorten weer terug, en langzaam lopen we door de poortjes heen, waarna we niet meer terug kunnen naar Harry en Liam. Als we de poortjes door zijn, besef ik het pas echt.
Ik zal Harry voor een lange tijd niet meer zien, we worden nu echt van elkaar gescheiden.
Ik haak mijn arm door Faye’s arm, en ik zet een fake glimlach op. “Eindelijk weer naar Nederland.” zeg ik nep-blij. Faye hoort meteen de nepheid, en kijkt me onderzoekend aan.
“Je hoeft je niet groot te houden voor mij hoor, Katie. Ik weet dat je Harry nu al heel erg mist, en dat je terug wilt. Ik heb precies hetzelfde bij Liam.” zegt ze.
Ik kijk haar betrapt aan, maar we lopen wel gewoon door.
“Ik wil niet verdrietig blijven.” zucht ik. We komen steeds dichterbij de gate, steeds dichterbij het vliegveld.
Als we bij de gate aankomen, laten we onze kaartjes nogmaals zien, en dan mogen we naar binnen lopen.
Een voordeel, we zitten eerste klas, en dat is heel erg fijn. Gewoon lekkere stoelen, afgezonderd van de normale klasse, en vooral, de rust.
We zoeken onze plaasten op, en we gaan rustig zitten. Ik zet mijn koffer in de daarvoor bestemde bagagerekken, en ik pak mijn iPhone met oortjes.
Ik moet nu geen zielige liedjes gaan luisteren, want dan word ik gek.
Nu ben ik best wel blij dat ik geen One Direction op mijn iPhone heb staan, ik zou alleen maar meer herinnert worden aan het feit dat ik Harry niet meer ga zien de komende tijd.
Ik zet een willekeurig liedje op, en ik klik op shuffle.
Ik zet het volume zacht, zodat ik nog een beetje kan slapen als ik wil.
Ik doe mijn ogen dicht, en ik zucht even diep.
Er komt een stewardess voor ons staan, die in een eindeloos Engels verhaal verteld wat je moet doen als er een ongeluk is, en al die andere zooi.
Daar heb ik nu echt geen zin in hoor, Faye let vast wel op, en kan mij zometeen vertellen wat er allemaal gezegd is.
Ik zie de stewardess weer weglopen, en ik hoor een stem door het vliegtuig.
Ik zet even mijn muziek uit om te kunnen horen wat er gezegd word.
“The plane is leaving the airport, please take your seatbelts, and put it on. Have a nice flight.”
Ik doe mijn gordel om, en ik zet mijn muziek weer aan.
Nu verlaten we Londen pas echt, en gaan we steeds verder van de jongens af vliegen.
Dag Londen, dag Engeland, dag Harry, dag Liam, dag Louis, dag Niall, dag Zayn. Ik ga jullie allemaal heel erg missen.

En nu zijn ze echt weg uit Engeland! Maar wat leuker nieuws : er zijn 10 kudo's en 67 (!!) abo's! Bij 70 abo's of 15 kudo's komt het volgende hoofdstuk, en dat is Zayn pov! Excited?! ghehehe. xx