33.

Elena Johnson

Gehaast rende ik de trappen van ons appartement op. Ik had geen geduld voor de lift. Ik viste mijn sleutel uit mijn tas en opende de deur. 'Lou?' Het bleef verschrikkelijk stil in het appartement. Er kwam ook geen Tommie naar me toe rennen om me vrolijk te begroeten. Tranen welden op in mijn ogen en eigenlijk durfde ik de woonkamer niet in te lopen, bang voor wat ik daar aan zou treffen. Heel langzaam hing ik mijn jas op aan de kapstok en schuifelde de woonkamer binnen. Geen dode Louis, geen bloedende Tommie. Er was helemaal niks veranderd. Ik haalde een keer diep adem en probeerde mezelf weer rustig te krijgen. Er was vast niks aan de hand. Ik sloot even mijn ogen, maar een paar tellen later schoten ze weer open. Wat als Gaby ze had ontvoerd. Zo snel als ik kon viste ik mijn telefoon uit mijn broekzak en toetste het nummer van Louis in. Zenuwachtig ijsbeerde ik door de woonkamer. De telefoon bleef maar overgaan. 'Met Louis.' Een gevoel van opluchting overspoelde me. 'Je weet wat je moet doen na de piep.' Voicemail. Waarom nam Louis nu zijn telefoon niet op. Louis nam áltijd zijn telefoon op. Er moest iets gebeurd zijn. Ik beet op mijn lip en drukte op het rode telefoontje. Ik besloot Niall te bellen. Hij was de enige aan wie ik dit toe kon vertrouwen, leek me. Ik toetste ook zijn nummer in en dwong mezelf rustig op de bank te gaan zitten. Niall nam gelukkig al vrij snel op. 'Met Niall.' 'Hey Nialler, met Elena. Is Louis bij jou?' vroeg ik. 'Nee, is hij nog niet thuis dan?' Deze vraag maakte me alleen maar ongeruster. 'Nee, en hij neemt zijn telefoon ook niet op, Niall. Ik ben zo bang dat hem iets is overkomen.' Mijn stem was schor en breekbaar. 'Er is echt niks gebeurd Elena, je hoeft je geen zorgen te maken. Louis is waarschijnlijk gewoon boodschappen doen.' Ik knikte. Dat moest het zijn. Louis was gewoon boodschappen doen. 'Dankjewel Niall,' fluisterde ik zachtjes. 'Weet je zeker dat alles goed gaat?' vroeg hij bezorgd. 'Ja, Louis is gewoon naar de winkel,' zei ik met een stem als een robot. Ik geloofde het niet, maar hoe vaker ik het zou zeggen, hoe meer ik het zou geloven. 'Moet ik naar je toe komen?' vroeg Niall. 'Nee, dat hoeft niet. Ik red me wel,' vertelde ik hem. 'Weet je het zeker?' Nee. 'Ja hoor, maak je maar geen zorgen, Ni.' 'Oké, dan zie ik je binnenkort vast wel weer.' 'Tot de volgende keer Niall.' 'Dag Elena.' De pieptoon vulde mijn oor en ik was weer alleen. Ik trok mijn benen op en legde mijn hoofd op mijn knie. Ik voelde me leeg, koud. Ik was zo in gedachte verzonken dat ik de voordeur niet open hoorde gaan. Ik hoorde Tommie niet blaffen en ik hoorde Louis niet roepen. Het ging allemaal langs me heen. Pas toen Louis een hand op mijn schouder legde keek ik met een ruk op. Meteen verschenen er tranen in mijn ogen toen ik hem heelhuids voor me zag staan. 'Ik was zo bang,' prevelde ik terwijl Louis me in zijn armen trok. 'Wat is er aan de hand, Elena?' Hij duwde me een stukje van hem af zodat hij me aan kon kijken. Ik beet op mijn lip. 'Ik werd wakker met een verschrikkelijk onderbuik gevoel. Je was niet thuis en je nam niet op toen ik je belde. Ik dacht dat je ontvoerd was, of vermoord,' fluisterde ik zachtjes. Louis trok met meteen weer in zijn armen en streelde geruststellend door mijn haren. 'Ik was alleen even met Tommie wandelen. Er is niks gebeurd lieverd. Ik ben weer bij jou,' zei Louis. Ik kon niks meer zeggen en klampte me nog wat dichter tegen Louis aan.