33. Jazz Mayden.

Jazz pov
‘Dit zijn je mentions, hierin zie je de berichten die anderen aan jou typen. Dus als eerste zul je de tweets van ons zien, waarin we jouw naam linken en melden dat dit jouw account is. Als je een hekje gebruikt, heet dat een hashtag. Daar kun je steekwoorden achter typen of andere woorden die je erbij vindt passen.’ De jongens legden me uit hoe Twitter werkte en ik zuchtte overdreven.
‘Oké! Ik snap het, en als ik het niet snap, dan vraag ik het wel.’ Ze opende mijn laptop en logde in op mijn gloednieuwe Twitter account.
Ik voelde hoe mijn mond een stukje openviel toen ik zag hoeveel mensen al een Follower Request hadden gestuurd.
Ik accepteerde ze en drukte automatisch op de knopjes om ze terug te volgen.
De vragen stroomden binnen terwijl ik door de pagina heen scrolde.
Waar ik vandaan kwam, waarom ik Jazz genoemd wilde worden, wat voor dansen ik deed, hoe lang ik dat al deed, of ik van de muziek van One Direction hield en of ik een vriend had.
Ik antwoordde de meeste vragen, en twijfelde even bij de laatste vraag.
Ik besloot uiteindelijk om een negatief antwoord te geven, want Zayn en ik hadden immers geen relatie tot nu toe.
Ook kwamen er veel lovende tweets in over simpele dingen, zoals de manier waarop ik me kleedde, mijn figuur, mijn lach en hoe vriendelijk ze me wel niet vonden.
Ik haalde opgelaten mijn hand door mijn haar en keek naar Zayn.
‘Ze zijn zo lief.’ Mompelde ik toen hij me vragend aankeek.
‘En jij bent gewoon niet gewend aan complimentjes.’ Zei Zayn grinnikend.
Ik haalde mijn schouders op en klapte de laptop dicht.
‘Ik weet het.’
‘Sorry, ik bedoelde het niet zo. Ik moet je gewoon meer complimenten geven.’ Zei hij zacht.
Ik glimlachte en legde mijn hand even tegen zijn wang.
‘Bedankt.’ Hij trok me tegen zich aan en zijn vingers omklemden mijn heupen.
‘Dus, Jazz. Ik heb een Twitter-app op je telefoon gezet, en nu kun je dus altijd gewoon online zijn. Zo kun je dus bijvoorbeeld foto’s online zetten als je onderweg bent.’ Kwam Niall tussenbeide.
Ik glimlachte tegen hem en stak mijn telefoon terug in mijn broekzak.
‘We gaan nu trouwens nog maar bij twee nummers choreografie oefenen, want die andere nummers hebben geen dans nodig. Daar wisselen jullie elkaar zo vaak af en is het podium zo vol met decorstukken dat er vrijwel geen ruimte is om te dansen. Dus de komende drie weken, totdat jullie nieuwe nummer uit is, gaan we maar twee lessen per week doen in plaats van drie.’ Zei ik.
‘En daar kom je nu mee? Wat moet ik nu met mijn vrije tijd gaan doen als ik niet kan dansen?’ Vroeg Niall dramatisch.
Ik haalde mijn schouders op en keek met een halve glimlach naar Niall.
‘Dan ga je eten, wat ik als dansdocente niet goedkeur, maar waarvan ik weet dat je het toch niet kunt laten.’
Niall opende zijn mond om me waarschijnlijk van repliek te dienen, maar knikte toen toch maar.
‘Je hebt gelijk. Nu we het toch daarover hebben, ik heb wel zin in die koekjes wat we laatst hebben gekocht.’
Hij stoof naar de keuken en we hoorden hem enkele tellen later druk door de keukenkastjes rommelen.
‘Ik ga maar eens naar huis, Tazz tot leven wekken en dan slapen. Ik zie je morgenvroeg Liam.’ Ik pakte mijn jas van een van de stoelen af en omhelsde ieder van de jongens.
Niall kwam uit de keuken rennen, met het pak koekjes in zijn hand, en sprong letterlijk bovenop me.
Behendig ving ik hem op en zwierde hem even als een kleuter in het rond.
‘Niet leuk! Ik dacht dat je niet zo sterk was.’ Pruilde Niall.
Ik zette hem lachend neer en samen met Zayn liep ik naar de deur.
‘Slaap lekker, lieve Jazz. Ik zie je morgen wel.’ Hij drukte een kus op mijn lippen, en met tegenzin liep ik de gang uit.

Ik snap dat ik niet om veel kan vragen, gezien het feit dat ik n maand lang niet heb gepost.. Toch zou t fijn zijn als ik reacties zou krijgen bij dit verhaal; want ik krijg nu helemaal niets en dan weet ik niet of ik wel door moet gaan met het posten van hoofdstukken bij dit verhaal..