31.

Elena Johnson

Morgen was het precies twee weken geleden dat ik de brief van Gaby had ontvangen. Ik lag naast Louis in bed. Louis ademde rustig, waardoor ik wist dat hij sliep. Ik had geen idee wat ik moest doen. Ik duwde voorzichtig de dekens van me af en zette mijn voeten op de koude vloer. Op mijn tenen liep ik naar de kast. Ik trok de la open en keek even achterom. Louis lag gelukkig nog steeds vredig te slapen. Ik pakte de brief onder de stapel spijkerbroeken vandaan en schoof de la zachtjes weer dicht. Ik liep zo snel voor voorzichtig mogelijk de slaapkamer uit. Ik deed het licht van de woonkamer aan en ging op de bank zitten. Ik opende de brief en las nog een keer zorgvuldig over de regels heen. Wat moest ik hier nu toch mee? Liepen Louis en ik serieus gevaar? Moest ik voor Louis veiligheid maar bij hem weggaan? Tommie was wakker geworden en kwam op mijn schoot liggen. Haar warmte was fijn. Ik aaide een keer over haar kop. 'Weet jij wat ik moet doen?' vroeg ik haar zachtjes. Ze keek me alleen maar aan. Ik kon niet weg bij Louis. Ik hield veel te veel van hem. Maar hoe moest ik er dan voor zorgen dat hem niks overkwam. Als er iets met Louis zou gebeuren. Ik zou het mezelf nooit vergeven.
'Elena?' Ik keek met een ruk op toen ik Louis' stem hoorde. Hij stond in alleen een boxer in de deuropening. Zijn haren zaten warrig en hij wreef slaperig door zijn ogen. Ik duwde de brief snel achter een kussen in de bank. 'Waarom lig je niet te slapen?' vroeg hij terwijl hij naast me kwam zitten en Tommie een keer aaide. 'Ik kon niet slapen,' vertelde ik hem eerlijk. 'Zal ik een kop warme melk voor je maken?' stelde Louis voor. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, ik denk dat ik nu wel weer kan slapen,' zei ik. Ik zette Tommie van mijn schoot en stond op. Louis verstrengelde zijn hand met die van mij en trok me mee de slaapkamer in. Het enige waar ik aan kon denken was de brief die achter het kussen verstopt lag. Ik moest ervoor zorgen dat die weg was voor Louis hem zou ontdekken. Of Tommie zou hem vinden, en dan zou Louis hem alsnog kunnen lezen. 'Waar ben je toch met je gedachten?' vroeg Louis me. Ik keek hem aan en zag de bezorgdheid in zijn prachtige blauwe ogen staan. 'We hebben morgen een belangrijke opdracht op werk, en ik ben gewoon bang dat ik de helft ben vergeten,' loog ik. Ik tilde de dekens op en ging in het koude bed liggen. Louis trok me in zijn armen. 'Natuurlijk ben je niks vergeten. Je bent zo goed in je werk. Ik weet zeker dat het morgen een groot succes wordt,' stelde hij me gerust. Ik glimlachte kleintjes, niet wetend wat ik moest zeggen. Ik wilde hem zo graag vertellen over de brief. Ik wilde dat hij me geruststelde en me zou vertellen dat alles wel goed zou komen. Louis lippen haalden me uit mijn gedachten. 'Ga maar slapen, love. Alle zorgen zijn voor morgen,' zei hij. Ik glimlachte even. 'Ik hou van je, Lou,' zei ik toen. Hij moest het weten. Het was misschien wel de laatste keer dat ik het hem kon vertellen. 'Ik ook van jou, babe.'