De 100e Hongerspelen - 129

Zenuwachtig zat Katniss aan tafel. Haymitch en Peli zaten er ook bij, Johanna en een paar anderen zouden pas tegen kwart voor acht komen. Peeta bleef deze keer wel zelf bij de schermen om op Vania en Ian te letten, Vania en Ian konden hem beter gebruiken vanavond.
“Het komt wel goed”, suste Peli. “De camera’s zijn ook vanavond uitgeschakeld.”
“Ik hoop het maar”, zei Katniss. “Wat als Snow zorgt dat de dokter niet kan komen?”
“Hij komt wel, Snow kan het hem onmogelijk verbieden want dan sturen we dat bericht de wereld in”, zei Haymitch.
“Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor Snow beseft dat ik dit allemaal vrijwillig doe”, zei Peli met een lichte glimlach. Haymitch knikte.
“Glafira en de rebellen daar vonden het in elk geval overtuigend, ze vroegen meteen hoe we erin geslaagd waren jou daartoe te dwingen”, zei hij.
“Hoe was het met hen?”, vroeg Katniss.
“Goed hoor. Ze zijn veilig, Katniss, je hoeft je om hen geen zorgen te maken. Alleen Portia en ik weten waar ze precies zitten, behalve hun begeleiders dan. Niemand zal hen zomaar ontdekken.” Katniss knikte gerustgesteld, ze wist dat Haymitch haar daarover nooit zou voorliegen.

“Mama, ik heb honger”, zei Rue meteen toen Vania de grot in kwam toen ze klaar was met baden.
“Ik ga meteen eten maken”, lachte Vania. “Wil jij al tegen Selm gaan zeggen dat hij het vuur mag aansteken?”
“Oké”, ging Rue braaf akkoord, en ze liep naar buiten.
“Wat een gemakkelijke dochter heb jij toch, die protesteert nooit”, plaagde Seija. Vania zuchtte, maar kon een glimlach niet onderdrukken. Rue was inderdaad een schat van een kind.



“Ik hou vannacht de wacht”, kondigde Jillana aan. De anderen keken elkaar achter haar rug geschrokken aan.
“Ach nee Jillana, jij hebt vandaag het hardst gewerkt, ga jij maar slapen”, zei Parel vriendelijk.
“Alsof jij nu de wacht gaat houden, dat heb je gisteren al gedaan”, merkte Jillana op. “Maar je hebt gelijk, laat Odette het anders doen, zij kan het beste voor Adan zorgen.”