Direction 31.

‘Zayn?!’ riep Louis blij. Ik knipperde even een paar keer met mijn ogen en zag toen tot mijn geruststelling dat Zayn daar al die tijd had gezeten.
‘Héhé dat duurde lang’ Zei Zayn een beetje chagrijnig. Louis sprong op en rende enthousiast naar Zayn toe -zover hij kon rennen met zijn been- en gaf hem een knuffel.
‘Waar zijn Liam en Harry?’ vroeg Zayn terwijl hij Louis van zich af probeerde te duwen. Ik stond op en klopte mijn kleren af. Er zaten bloedvlekken en moddervlekken in mijn broek. Een pijnscheut herinnerde me aan de ijzeren spijker die in mijn been had gezeten. Ik hief mijn schouders op als antwoord op Zayns vraag. Mijn gezicht stond pijnlijk en ik moest moeite doen om niet keihard te gaan schreeuwen. Zayn werd Louis zat en duwde hem hard weg. Met een klap viel Louis op de grond, recht op zijn gewonde been. Louis’ gezicht vertrok van de pijn. De tranen stroomden over zijn wangen.
‘Zijn Liam en Harry dan niet bij jou?’ vroeg ik, in de hoop het onderwerp te kunnen veranderen en dat er geen geruzie ontstond.
‘Nee’ antwoordde Zayn kortaf. Louis zocht met zijn handen de grond af. Ik vroeg me af naar wat hij was aan het zoeken. Hij greep naar een takje en gooide die naar Zayn. Het takje raakte zijn doel en Zayn keek boos naar Louis. Louis begon zachtjes te gniffelen en keek Zayn uit dagend aan. Ik geloof dat mijn poging om het onderwerp te veranderen mislukt was.
‘O, dus je denkt dat dit grappig is? Wacht maar!’ zei Zayn kwaad. Louis stopte meteen met lachen en probeerde op te staan. Zayn stond op van de rots en liep woest op Louis af. Ohoh dit ging niet goed. Zayn schopte Louis en Louis kermde van de pijn. Zayn begon te lachen, wat hem een tackel op leverde. Zayn viel met een klap op de grond en vloog meteen op Louis af.
‘Uh… Zou iemand misschien even willen helpen?’ vroeg ik zacht. Wat niet veel nut had aangezien er niemand in de beurt was.
‘Als U blieft help me’ smeekte ik naar de hemel. ‘Ik smeek het U’
Opeens vloog er een deur open en stapte Liam naar buiten. Ik keek even verbaasd naar boven.
‘Dankje’ fluisterde ik dankbaar. Ik keek naar Liam en schoot in de lach. Hij had zo’n ding om zijn nek zoals honden altijd om hadden als ze niet mochten bijten, alleen dan in de mensen versie. Liam keek me even boos aan, wat er nog lachwekkender uit zag. Ik moest moeite doen om niet in elkaar te zaken en over de grond te rollen. Blijkbaar hielp mijn gelach, want Zayn en Louis stopte meteen met vechten en keken mij verbaasd aan. Ze volgden mijn blik en schoten ook in de lach.
‘Dats nits hefl erf aardfg’ Liam kon nog altijd niet goed praten blijkbaar. Ik probeerde mijn lach in te houden en het lukte me nog aardig ook. Zayn stopte meteen, maar Louis schaterde nog even door. Na een paar minuten was Louis ook uit gelachen en werd het stil. Liam mompelde iets wat leek op een ‘’Wat is er nog allemaal gebeurd?’. Ik legde het hele verhaal uit en vertelde ook dat ik normaal niet zo heel erg gelovig was, maar dat bidden daad werkelijk hielpen. Liam negeerde het laatste en liep naar Louis toe en hurkte naast hem neer. Hij begon op Louis zijn been te duwen.
‘Wat doe je?!’ vroeg Louis verbaasd. Liam maakte een beweging dat hij stil moest zijn en ging verder met zijn werk. Toen Liam bij Louis’ bovenbeen kwam begon Louis te schreeuwen.
‘Wat ben je nu allemaal aan het doen?!’ riep Louis kwaad terwijl tranen uit zijn ogen liepen.
‘iewk bewn aant hewt kijkn waht er meht jet beewsn iss’ probeerde Liam zou goed mogelijk uit te leggen. Het bleef even stil omdat iedereen bezig was met puzzelen wat Liam net gezegd had.
‘Nou kijk, er zit een wond in. En dat doet pijn’ legde Louis nog altijd kwaad uit. Liam rolde even met zijn ogen en knikte. Liam zei weer iets, maar dit keer kon ik er echt helemaal niets uit halen.
‘Hier gebruik dit’ zei Zayn toen hij Liam een schrift gaf en een pen.
‘Hoe kom je daar aan?’ vroeg ik. Zayn haalde zijn schouders op en wees naar een rots. ‘Daar lag het opeens’ legde hij uit.
‘Dat. Snap. Ik. maar. Zo. Kom. Ik. er. Achter. Of. Je. Been. Gebroken. Is.’ Las Louis voor terwijl Liam het aan het opschrijven was. Louis knikte even en Liam ging weer verder. Na wat geschreeuw en een klap in Liam zijn gezicht verder begon Liam weer te schrijven.
‘Je. Been. Is. Niet. gebroken. Fijn om te weten’ reageerde Louis meteen op wat Liam had geschreven.
‘Nog sorry van die klap, maar het deed heel veel pijn’ verontschuldigde Louis zich. Liam knikte kort. Liam stond op en liep naar mij toe en begon mij te onder zoeken. We hadden beide niets gebroken alleen een diepe wond, maar die zou uit zich zelf weer genezen. Ik zuchtte opgelucht. Opeens vloog er weer een deur naast mij open en van de schrik deinsde ik achter uit en viel ik achter over. Nieuwsgierig staarden we alle vier afwachten voor wat zou komen naar de deur.