Gevangen - 207

“Sorry”, zuchtte Jursena. “Ik had eraan moeten denken dat ik je in de problemen zou kunnen brengen.”
“Geeft niet, ik ben blij dat u er bent.”
“Ik heb wel je moment met je ouders verstoord.”
“U moest hen ook dringend leren kennen. Het is geen afscheid, alleen een aanmoediging.” Jursena glimlachte.
“Je hebt er vertrouwen in.”
“Ja, Keylina zou dit nooit doen als ze niet dacht dat ik een goede kans maakte. Ik ben sterker dan iemand kan verwachten.”
“Je hebt gelijk, Azulena wil dat je dit wint.”

“Mam, wat doet u hier?”, Keylina kwam de kamer in.
“Lizzie succes wensen en haar ouders begroeten”, zei Jursena.
“U moest in bed blijven, morgen zal al vermoeiend genoeg voor u zijn. Kom, ik breng u naar uw kamer.”
“Azulena, het gaat best”, protesteerde Jursena.
“Nee mam, u houdt me niet meer voor de gek. Ik heb met uw kamermeisje en Rin gesproken. Het is onverantwoord dat u morgen moet meekomen, dus vandaag mag u al helemaal niet uit bed.” Ze hielp haar moeder recht en keek me aan.
“Bedankt dat je me liet waarschuwen, ik kom straks nog even om je kledij te brengen.” Ze keek naar onze ouders. “Tot ziens.” Meer emotie mocht ze niet laten blijken, dat was te gevaarlijk nu. Mam en pap knikten haar toe. Niet lang nadat Keylina weg was, kwam de wachter mijn ouders weer halen. Onze tijd zat erop.
“Succes”, fluisterde mijn moeder me toe. Ik glimlachte, het zou wel goed komen.

Een uurtje later kwam Keylina binnen met mijn strijdkleding. Ik probeerde hem meteen en hij zat als gegoten.
“Morgen krijg je een sleutel, die stop je in dit zakje”, wees ze. Het zakje zat veilig weg zodat de sleutel niet kon vallen en Azlaï hem niet zomaar te pakken zou krijgen.
“Bedankt.”
“Dit is de laatste keer dat je me ziet voor je morgen de arena in komt”, zei ze. “Maar ik moet gaan nu, succes.”
“Het komt goed”, beloofde ik zacht. “Ik ben niet bang voor hem.” Ze glimlachte even, maar keek al snel weer serieus.
“Tot ziens, Lizzie.” Ze liep mijn kamer uit. Ik trok mijn strijdersoutfit weer uit en ging toch wat nerveus op mijn bed zitten. Over een paar uur was het zover.