Gevangen - 200

“Fijn. Komen jullie mee, mam, Lizzie?” Keylina maakte aanstalten om naar buiten te lopen, Jursena kwam moeizaam recht. “Blijkbaar is hij niet voor rede vatbaar, kan hij enkel dreigen. Het feit dat ik alle informatie heb die hij nodig heeft om de oorlog te winnen, kan hem niets schelen.”
“Wacht!”, riep de vuurheer geschrokken. Jursena liet zich terug in haar stoel zakken en Keylina draaide zich grijnzend om.
“Ja, dat heb ik”, zei ze. “Ik weet alles wat Lizzie weet, wat u nodig heeft. Zij zal het u niet vertellen, de vraag is of u mij daartoe krijgt. Krijgt u mij zover dat ik u alles vertel en u weer onvoorwaardelijk steun?”
“Waarom noem je haar ‘mam’?”, Azlaï wees beschuldigend naar Jursena. “Als ik je vader niet ben, is zij je moeder niet. Waarom wil je haar dan meenemen?”
“Ze is mijn moeder wel, op een andere manier. Zij heeft altijd voor me gezorgd, ze heeft om me gegeven. U niet, voor u was ik slechts een robot die getraind werd om u te helpen bij uw oorlog.”
“Be-bedankt, Azulena”, fluisterde Jursena zacht. “Ik bedoel, Keylina.” Keylina keek glimlachend naar haar moeder.
“Geen dank, mam, ik moet u bedanken. En u mag me noemen zoals u het liefste heeft, u heeft me altijd als Azulena gekend.” Ze wendde zich weer tot de vuurheer. “U probeert tijd te winnen, u probeert te bedenken wat u kan doen om me te overhalen of te dwingen. Wat hetgene is waar u zelf het minste mee verliest terwijl u wel Lizzie uit de weg kan ruimen.”
“Nou goed, wat wil je?”, gromde hij verslagen. Ze keek naar mij, en ik knikte. Dit was de moment.
“We dagen u uit, Lizzie daagt u uit. Een Agni Kai. De winnaar doet met de ander wat hij wilt, en krijgt mij erbovenop. Met alles wat ik weet, alles wat nodig is om de oorlog te winnen of te beëindigen.”