Gevangen - 191

De deur ging open, en samen met Yle liep ik naar binnen.
“Keylina!”, riep Yue geschrokken uit. “Ik, ik had je niet verwacht.” Ik zette de zakken die ik droeg neer, Yle deed hetzelfde.
“Eten”, verklaarde ik.
“Lizzie brengt me nooit zo veel ineens”, zei Yue wantrouwig.
“Ze laat je normaal ook geen twee maanden alleen”, was mijn antwoord. “Yue, Lizzie is vanmiddag gevangen genomen op bevel van de vuurheer.”
“Nee! Maar dan, dan…”
“Ik ga met haar mee”, suste ik meteen. “Het draait wat anders uit dan we verwacht hadden, maar we gaan proberen de vuurheer te confronteren, hem uit te dagen tot een duel. Maar we zijn niet zeker van succes.”
“Wat, wat gaat er gebeuren, als, als jullie…”
“In elk geval blijven we twee maanden weg, en ik ben bang dat je hier zo lang alleen zal zitten. Als we slagen krijg ik de leiding over de vuurnatie en stuur ik Lizzie zo snel mogelijk hierheen om de stam te bevrijden. Maar als we falen, ben ik terug de prinses van de vuurnatie, trouw aan de vuurheer. Dan zullen jij en je familie sterven en wordt de avatar gevangen genomen.”
“Maar… Ze zullen mij toch niet vinden? Ik bedoel, Lizzie zei altijd dat alleen zij en jij mijn cel open kunnen doen.”
“Ik vrees dat ik het zal moeten doen, Yue”, fluisterde ik. “Maar… misschien is dat beter, ik bedoel, ik kan het snel doen. Maar ik hoop echt dat het niet nodig zal zijn.”
“En Yle?”
“Ik blijf bij tante Diana”, zei Yle zacht. Ze omhelsde haar moeder. “Ik ga je zo missen, mama.”
“Ik jou ook meisje”, fluisterde Yue. Ze begon zachtjes te huilen. Ik liet hen even doen, maar ik had eigenlijk geen tijd. Te snel naar mijn zin onderbrak ik hen.
“Het spijt me, maar we moeten gaan Yle”, zei ik. “Elke moment dat ik ergens verdachts mee bezig ben kunnen ze ons betrappen en dan is alle hoop verloren.”
“Oké”, Yle en Yue lieten elkaar los.
“Tot, tot ziens, mama”, fluisterde Yle.
“Dag Yle, hou je sterk.” Samen met Yle liep ik de cel uit. Meteen stuurde ik Yle terug naar Diana en ging zelf naar mijn kamer.