038 || Beverly Sara Owens

Het was de volgende dag en ik zette mijn fiets in het rek. Ik gooide mijn schoudertas over mijn schouder en liep op mijn gemakje over het plein. Tot mijn verbazing zag ik geen Kristel of Yasmin. Waar waren die twee? Ze wachtten toch altijd op me op het schoolplein? Een paar meisjes keken me met een vuil gezicht aan toen ik de deur van de school opende. Wat was er aan de hand? Ik stopte mijn jas in mijn kluisje, sloeg hem dicht en keek om me heen. Yasmin en Kristel stonden een paar meter verderop, druk met elkaar te praten. Tevreden liep ik naar ze toe en ging ik bij ze staan. Ze keken me met een rare blik aan. "What?" vroeg ik verbaast. "Is there something on my face? Or.... " vragend bleef ik staan. "Don't you get it?" vroeg Yasmin. Ik haalde mijn schouders op. Waar had ze het in godsnaam over? "You. Are not. In the cheerleaderteam. Anymore. That means. That you. Are not. Popular anymore. So stop. Talking. To us." zei ze met pauzes. Mijn mond viel een klein beetje open. Was dit echt waar?! Werd ik gewoon buitengesloten omdat ik niet meer in het team zat?! Ik had echt gehoopt dat ze gister een grapje hadden gemaakt toen ze me eruit gooiden, maar het was dus waar. Treurig liep ik weg. Yasmin en Kristel waren niet mijn echte vriendinnen, maar eigenlijk had ik ook niet veel andere vrienden. Zayn stond met zijn rug naar me toe dus ik rende op hem af. Blij tikte ik hem op zijn schouder en hij draaide zich om. "Hi sweety!" zei ik vrolijk en ik wou hem een kusje op zijn lippen geven maar Zayn duwde mijn gezicht weg. Ik keek hem raar aan. "What are you doing?" vroeg hij fluisterend. Ik snapte er niks meer van en haalde weer mijn schouders op. Hij trok me mee naar een deur en duwde me naar binnen. Hij trok de deur achter zich dicht. "You can not.. erm... I'm sorry Beverly but because you are not in the team anymore, you can't talk to me in public cause I'm still in the footballteam." tranen welden op in mijn ogen. "You're kidding me right?" stotterde ik. Ik beet op mijn lip. "I'm sorry. Hey, I'll see you after school at the rehearsels okay?" ik knikte en voor ik het wist was hij alweer verdwenen. Ik liet mijn tas op de grond vallen. Kon deze dag nog erger?

In de daarop volgende lessen zat ik alleen. Net als in de pauze. Ik had me serieus nog nooit zo rot gevoeld. Ik had nooit geweten hoe het was om alleen te zijn omdat er altijd wel íemand achter me aan liep, maar nu was dat dus niet zo. Wie was er nou nog die wél met me wou en mocht praten? Zuchtend prikte ik mijn salade. Als een engel uit de hemel kwam Britney aangelopen. Ik had haar nogal verwaarloosd sinds ik met Zayn was en daar voelde ik me erg rot over. Kennelijk had God me gehoord. "Hey," zei ze een beetje stil en ze ging tegenover me aan tafel zitten. Ze zette haar blad op tafel en probeerde me niet aan te kijken. Om eerlijk te zijn wist ik ook niet wat te zeggen. "You're really happy with Zayn aren't you?" zei ze terwijl ze naar haar eten keek. Ik knikte alleen maar. "Look, I'm sorry. I have neglected you. That was so wrong. But since I was with Zayn.. and I don't know everything was happy and... " meer wist ik niet. Ik had ook geen goede reden om zo met haar om te gaan. Wat was ik een slechte vriendin. "It's okay." Vol verbazing keek ik haar aan en eindelijk keek ze ook naar mij. "Don't worry. I can be alone it doesn't matter. You had a lot of friends, you were popular and you had a sweet boyfriend. I saw you needed a friend right now." ze glimlachte even naar me. "Thank you." zei ik en ik glimlachte terug. "Tell me. What's the story." vroeg ze geïnteresseerd. "Well.... " begon ik en ik ging recht zitten. "They put me out of the team. And now nobody is talking to me anymore. Not even Zayn!" Mijn stem sloeg over. "Yes, that's what they do." zei ze sip en ze at rustig verder. Ik knikte. Ik kon er toch niks tegen doen dus kon ik het maar beter negeren en doorgaan met mijn leven. "I love you. Thanks for being there for me, always." ze glimlachte. "You're welcome. That's what friends are for." antwoorde ze. Op dat moment ging de bel. Ik stond op en gooide de rest van mijn eten weg. Mijn eetlust was toch al verdwenen. Ik gaf haar snel een knuffel en liep naar mijn lokaal. Was er toch nog íemand die me mocht.