7.

Om eerlijk te zijn was ik bijna in slaap gevallen tijdens de verhalen. Bijna, want ik had nog wel wat respect over. Maar het was dat ik ze al te vaak had gehoord. Ze bleven wel spannend, en zeker bij het moment dat alles verkeerd zou gaan, en de derde vrouw het leven had gered van veel mensen was mijn aandacht gevestigd op Billy Black. Heel het verhaal lang had Paul zijn blik op mij gevestigd gehad. Ik had zijn blik zoveel mogelijk vermeden maar ik werd er toch een beetje gek van. Ik zou hem er zo meteen, als ik, of hij weg ging wel even op aanspreken. Hij moest maar eens uitleggen waarom hij heel de avond zo stom had lopen kijken. En ik had zeker zelf raar gekeken toen er van zijn kant een grom kwam, toen Leah mijn hand weg had getikt. Ik wilde wat te eten jatten van haar bord en toen kreeg ik tik op mijn vingers, dat deed ze wel vaker maar deze keer was het wat harder aangekomen dan normaal. De pets was luid, maar niemand maakte er niet echt een probleem van, behalve Paul. Als blikken konden doden lag Leah nu dood op de grond.
Aan het einde van de avond vertrokken veel mensen in kleine groepjes van 2 á 3 mensen. Uiteindelijk waren alleen Sam en Emily, Seth, Leah, Paul en ik er nog. Er hing een fijne stilte en de warmte van het vuur op mijn lichaam maakte me alleen maar meer duf. Al snel ontsnapte er een geeuw uit zowel Seth’s als mijn mond. ‘Awh, zijn de kleine kindjes moe? Het is ook allang bedtijd geweest.’ Hoorde ik Paul zeggen, die mij breed grijnzend aan keek. Ik trok alleen maar wenkbrauwen op en keek hem even kort aan, waarna ik mijn blik weer op het vuur richtte. Een zachte zucht klonk van de andere kant van het vuur, en ik hoorde Sam zeggen: ‘Ze draait wel bij.’ Ik keek op en zwaaide. ‘Ze zit gewoon hier en kan je horen hoor.’ Mopperde ik en stond op. ‘Ik ga naar huis, deelde ik mee.’
‘Ik loop mee.’ Zei Seth. Ik draaide me om en liep weg, ik hoorde wat geroezemoes en gerommel achter me en hoorde al snel voetstappen. Ik had geen ander idee dan dat het gewoon Seth was, maar toen ik de gestalte naast me opmerkte, zag ik meteen dat het Seth duidelijk niet was. Het was Paul en ik zuchtte. Ik keek even om en zag Seth verontschuldigend zijn schouders op halen. Ik sloeg mijn armen over elkaar voor mijn borst en rilde. ‘Heb je het koud?’ Vroeg Paul. Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee.’ Zei ik koppig, maar Paul deed zijn vast al uit en drapeerde het over de mijne. De warmte van het vest klampte zich gelijk aan me vast en ik stak mijn armen al snel ook door de mouwen. Het zag er waarschijnlijk niet uit, dat veel te grote vast, om een redelijk klein meisje. Ik grinnikte even en Paul keek me vragend aan. ‘Niks, een binnen pretje.’ Zei ik en wuifde het weg.
‘Waarom zat je eigenlijk zo te kijken? Want ik word er een beetje kriebelig van.’ Zei ik eerlijk en beet op mijn lip. Het bleef stil aan Paul’s kant en ik keek vragend op. Paul zuchtte en keek me aan.
‘Gewoon… Ik… Je fascineert me.’
Ik fronste en keek hem aan. ‘Wat is dat nou weer voor een onzin.’ Ineens pakte Paul mijn hand en begon sneller te lopen. ‘Ik kan het uitleggen.’ begon hij. ‘Het is moeilijk om te begrijpen misschien, maar de verhalen zijn echt Veronica. De verhalen die je net hebt gehoord, of misschien heb je ze al wel veel vaker gehoord, maar ze zijn echt.’ Ik knipperde met mijn ogen en Paul kwam tot stilstand. Ik wilde protesteren maar in een oogwenk stond Paul 5 meter van me vandaan en op hetzelfde moment vulde een scheurend geluid mijn oren. Voor me stond geen Paul meer maar een super grote wolf. Oh my dear Lord.