18.

Terwijl Isabel voor de laatste keer het bovenhuis rondkeek hoorde ze zachte voetstappen achter haar.
‘Het spijt me, ik had niet zo moeten snauwen.’ Zei ze.
Louis kwam naast haar staan en haalde zijn schouders op.
‘Hoe wist je dat ik het was?’
‘Jullie hebben allemaal je eigen geluid.’ Zei Isabel met een kleine glimlach.
‘Het geeft niets, je hebt genoeg meegemaakt vandaag.’ Zei Louis als antwoord op haar excuses.
‘Juist. Daarover, ik wil even met je praten.’ Isabel trok hem mee naar de bank en ze gingen beiden zitten.
‘Ik wil eerst iets zeggen.’ Begon Louis. ‘Ik realiseerde me net dat jij echt je leven waagt om ons te beschermen. Zelfs als je in een bedreigende situatie zit, zorg je dat wij veilig zijn.’
Isabel glimlachte even.
‘Het is mijn werk. Ik heb beloofd om jullie zo goed mogelijk te beschermen.’
Ze draaide zich naar Louis toe en keek hem ernstig aan.
‘Louis, ik weet niet hoe- ’ Haar woorden werden verstomd door Louis die haar kuste.
Ze verstijfde van verbazing, en Louis trok zich beschaamd terug.
‘Sorry.’ Zei hij kleintjes.
‘Nee, je hoeft geen sorry te zeggen. Ik schrok alleen. Het spijt me.’ Isabel legde haar hand op zijn been en keek hem serieus aan.
‘Jawel, ik had het niet moeten doen. Ik hield geen rekening met wat jij wilde en dan voelt het ook nog als verraad tegen Eleanor.’
‘Over Eleanor.. Ik moet je wat vertellen daarover. Eleanor heeft een- ’
Isabel sprong op toen haar horloge begon te piepen en de deuren automatisch op slot gingen.
De angst was voor een seconde in haar ogen te zien, maar toen zette ze haar pokerface op en greep haar pistool.
‘Louis, ga naar de bunker en waarschuw de rest. Volg de aanwijzingen op die jullie zo krijgen. Ga!’
Louis fronste en keek aarzelend naar het meisje waar hij zoveel gevoelens voor had ontwikkeld.
‘En jij dan?’
‘Ik red me wel! Volg de instructies op en dan zie ik je snel genoeg weer.’
Louis liep richting het luik en keek haar verscheurd aan. Isabel zuchtte diep en rende naar hem toe.
‘Louis, ik smeek het je. Ga naar je vrienden en laat mij mijn werk doen. Ik wil niet dat jou iets overkomt.’
Voordat Louis kon antwoorden kuste ze hem, opende het luik en duwde hem zonder pardon erin.
Ze ging tegen de muur staan en tuurde door het raam naar buiten. Nu pas zag ze wat voor een geluk ze had met de spiegelende glazen. Er liepen zo’n twintig mensen, gekleed in het zwart en tot de tanden toe bewapend, richting het huis.
Hoe hadden ze hen weten te vinden? Hoe konden ze hebben uitgevonden dat zij hier woonden?
Ze hoorde stemmen in een vreemde taal bij de voordeur spreken, en een hevig gerammel aan de deur liet haar hart nog sneller slaan.
Ze greep haar telefoon, toetste de meest belangrijke code in en verstopte zich in een donkere hoek van de kamer.
Na enkele zware klappen op de voordeur vloog deze open, en Isabel haalde diep adem.
Terwijl de indringers haar huis binnen slopen, dacht ze aan Louis.
Met het gevoel van zijn lippen op die van haar richtte ze haar wapen op een van de indringers.
Alles om de jongens te beschermen.

Zou de top nog eens te halen zijn?^^