Battle 5.3

Dagen hebben we geoefend op ons nieuwe lied. Het einde van de wedstrijd is al in zicht. Er waren nog zo'n twee thema's, inclusief de vakantie, en dan nog de finale, waar ik heel erg tegenop zie.
Ik snap zelf ook niet waarom. Ik wil Harry zo graag te grazen nemen. Maar dan zou het ook betekenen dat dit alles voorbij is. Bobsle, Lisanne en Jake zouden geslaagd zijn, dat hoop ik voor ze tenminste. En ik zou nog een jaar door moeten studeren. One Direction zou weggaan van school. Ik ga ze zo erg missen als ze weg zijn. En hoe erg ik het ook vind om het toe te geven, ik zal zelfs Harry missen. Ik zal nooit tegen iemand toegeven dat ik nog om Harry geef. Zelfs niet aan mezelf. Maar ik kan het ook niet ontkennen. Harry is een deel van mijn leven, misschien niet een al te best gedeelte, maar hij zit er bij.
Ik draai mijn deur opslot en loop door de tuin van school. Daar zie ik heb liggen, op een houten bankje. Het ziet er niet al te confortabel uit, maar zijn gezicht staat tevreden. Hij ligt op zijn buik, en zijn linker arm ligt eronder. Ik durf te wedden dat als hij wakker wordt dat zijn arm slaapt. Een vervelend gevoel. Zijn bruine krullen hangen uit zijn pandamuts.
Hoewel hij zo'n vijf meter van me vandaan ligt, kan ik zien dat hij droomt. Ik loop voorzichtig iets dichterbij en zak door mijn knieen.ik zit zo'n twintig centimeter van hem vandaan. En ik neem elke milimeter in me op. ik heb hem nog nooit van zo dichtbij gezien. tenminste niet slapend.
Ik kijk naar zijn lippen. Hoe vaak heb ik die gekust. Hoe vaak ben ik zijn helder groene ogen verdronken. Hoe vaak wilde ik zijn prachtige krullen in de war brengen.
Langzaam buig ik naar hem toe. Ik wil zijn zachte lippen weer voelen. Ik mis ze. Ik mis hem.
Zijn oogleden bewegen onrustig en uit het niets schieten zijn ogen open. Verbaasd kijken ze me aan.
Van schrik val ik achteruit en zit ik op de koude grond. Hij schiet overeind en grijpt zijn arm vast. Hij staart ernaar. Zijn pandamuts valt van zijn hoofd op het bankje. Zijn arm hangt slap in zijn rechter hand. Zijn ogen staan een beetje paniekerig. Maar die blik verdwijnt langzaam als hij zijn arm weer kan bewegen.
Ik zit nog steeds op de grond. Ik kan niet bewegen. Wat zal hij wel niet denken. Hij zal wel een mini hartaanval gehad hebben. Ik bedoel, hij kom zijn arm niet bewegen.
Oke, misschien had hij twee hartaanvalletjes.
Hij kijkt naar mij. Maar hij kijkt niet verbaasd. Hij kijkt niet geschrokken. Hij kijkt veel erger; emotieloos. Alsof het hem niets doet.
Hij pakt zijn muts en zet hem weer op. En hij kijkt weer naar mij.
'Kan me niet voorstellen dat je daar lekker zit.' Mompelt hij. Hij stopt nonchalant zijn hand in zijn zak en blijft zo staan.
Snel wend ik mijn blik af en staar ik naar de grond.
'Het zou je verrassen...' Mompel ik zacht terug. Hij haalt diep adem en zucht dan. Hij komt naast me staan en zakt door zijn knieen. Hij zit naast me.
'Het enige nadeel is de koude grond.' Zeg ik snel en zonder hem aan te kijken. Hij gniffelt even zacht.
'Het valt mee.'
En dan is het stil. We doen niets, behalve ademen. Ik wil gewoon weten wat er door zijn hoofd gaat. Ik kan me wel voor mijn kop slaan. Ik probeerde hem te zoenen. Waarom wilde ik dat? En had hij het door?
'Hoe gaat het met je lied? Weer een lied om me zwart te maken?' Vraagt hij rustig.
Ik schrik eigenlijk van zijn vraag. Ik glimlach half. 'Nee. Deze keer niet. Deze is voor iemand anders.'
'Nee? Huh.' Mompelt hij verrast.
'Weet je Demi,' begint hij. Nu kijk ik hem aan. 'als je me wilt zoenen, mag je gewoon zeggen hoor.' Hij lacht zijn cheeky lachje. Ik wend mijn blik af en sta snel op. 'Ik moet gaan.'