4.

Isabel was een extreem jonge agent voor deze missie. Ze was pas tweeëntwintig jaar oud, ze was de enige agente op het bureau van die leeftijd. Toch was er geen andere agent zo gedreven als Isabel, zo gefocust op het doen van hun werk.
Isabel was echter te jong om het echte werk te doen, ze mocht niet het “echte” FBI-werk doen. Ze zou graag de straat op willen, misdadigers achtervolgen en oppakken, maar het mocht niet. Ze was volledig getraind, maar het bureau vond haar nog te jong. Dit resulteerde erin dat ze mocht gaan oppassen, iets waar ze niet zo blij mee was.
Zuchtend liep ze door de woning en controleerde de sloten aan de deur. Hoewel ze hier al een jaar woonde, was dat niet te zien. Veel meubelstukken waren nooit gebruikt, en er lagen dikke lagen stof op de stoelen in de woonkamer. Het enige wat tekenen van gebruik toonde was de keuken. Er zat warme koffie in de kan en er stond een vuil bord waar van gegeten was geworden.
Isabel liep na een laatste blik door de woonkamer naar haar eigen kamer en keek even naar het scherm van de computer. Tientallen camera’s gaven haar beeld op de omgeving, en met één klik had ze de bewegingssensoren ingeschakeld.
Ze pakte een kledingstuk uit de sporttas die naast haar bed stond en kleedde zich om voor de nacht.
Toen ze even later haar tanden had gepoetst en het dunne laagje makeup dat ze droeg had weggehaald, stapte ze met een kleine zucht in haar bed.
Ze had nooit zoveel contact gehad met mensen van haar eigen leeftijd. Ooit, op een tijd voordat haar leven ineen stortte, had ze wel vrienden gehad. Nu bestond haar leven alleen uit trainen, boeken lezen en wachten tot ze actief werd gezet op een missie.
Het fijne van dit huis was dat er niet veel mensen in de buurt woonden. Eens in de zoveel tijd ging ze met een auto vol deuken – die ze zelf erin had geslagen – naar het centrum en kocht ze boodschappen. Dan kocht ze eten voor bijna een hele maand in, zodat ze niet te vaak weg zou hoeven gaan.
Het was niet dat Isabel het leuk vond om “opgesloten” te zitten, maar ze mocht niet opvallen. Ze ging elke keer naar een andere supermarkt, want het zou opvallen als iemand elke maand zoveel eten zou kopen.
Met haar pistool onder haar kussen, en nog een hele lading andere wapens in een verscholen kluis, moest ze zichzelf en de getuigen beschermen.
Zelf was ze ook ooit een beschermde getuige geweest, maar hier dacht ze zelden aan. Het zou alleen maar zorgen voor herhaling van haar oude nachtmerries, en dat kon ze nu niet gebruiken.
Met het voornemen om de vijf jongens die vanaf vandaag bij haar woonden met haar leven te beschermen, viel ze in slaap.

Denken we nu nog steeds dat Isabel zo gemeen is?^^