Direction 27.

Ik stapte een koude donkere kamer binnen.
'Hallo?' probeerde ik uit. Geen reactie. Dit was een goed en een slecht teken in een. Goed, omdat er geen gevaarlijke mensen in deze ruimte waren. Slecht, omdat er ook niemand van mijn team hier was. Ik hoorde een vaag zoevend geluid uit het plafon komen. Ik staarde afwachtend naar het plafon. Nieuwsgierig naar wat er komen zou. Zover ik iets hier kon zien, ontstond er langzaam een spleetje. Een steeds groter wordend spleetje. Een nog zwarter voorwerp dan de kamer hier was, zakte langzaam naar beneden. Even hing het vast, waar naar het voorwerp op volle kracht naar beneden viel. Ik schrok en sloot bang mijn ogen, bang om geplet te worden. Ik hoorde een klap en verschrikt opende ik mijn ogen weer. Op nog geen centimeter afstand stond een levensgroot beeldscherm ongeveer drie keer zo groot dan ik was. Al moest ik toe geven dat ik niet een van de grootste was, maar goed het gaat om het idee. Het beeld sprong aan en ik kon een schreeuw niet onder drukken. Ik staarde naar het beeld. Waarom dit nou weer?!

Liam: 1.
Louis: 4.
Tanja: 4.
Zayn: 3.
Harry: 1.
Niall: 4.

'Huh?' Stond dit voor de kamers waar je in was gelopen, want dan klopte er iets niet. Ik snapte wel waarom Harry en Liam voor de dokter keuze waren gegaan, en waarom Zayn voor de hulp categorie ging en Louis voor het geheim, maar ik was toch echt de voedsel deur ingegaan. Waarom stond daar dan dat ik de geheime deur in was gegaan? Een tikkend geluid kwam uit de linker hoek als ik het goed had. Bang liep ik achter uit. Het getik kwam korter bij.
'Nee' protesteerde ik bang. Ik wist niet wat ging komen, maar dit kon niet veel Goeds betekenen. 'Nee' fluisterde ik nogmaals toen het getik weer korter bij kwam. Snel draaide ik me om en reikte achter mij voor de deurknop, maar er was niets. Helemaal niets. De deur was spoorloos verdwenen. Het getik was nu heel kort bij. Ik keek paniekerig rond voor een uitgang, maar het enige wat ik kon vinden was duisternis. Ik voelde opeens dat er ruw een hand op mijn schouder werd gelegd en die me stevig vast hield.
'NEE!' Schreeuwde ik zo hard ik kon. Al was het kansloos, niemand zou me helpen. Ik was alleen. Alleen in de duisternis met het getik. Ik sloot mijn ogen, misschien wel voor eeuwig.