20 Clove

Ik werd wakker, vandaag was het feestmaal bij de Hoorn. Ik keek op mijn horloge, het was tien uur. We hadden nog twee uur. Ik liet Cato slapen en ging op pad. Ik verbaasde me over het feit dat ik nog steeds geen Peeta in de lucht had gezien. Dat betekende dat Katniss naar hem op zoek was gegaan, en hem hoogstwaarschijnlijk had gevonden. De gedoemde geliefden. Aanstellers. Volgens mij was die Katniss niet eens verliefd op Peeta. Ze deed wel alsof, maar was echt één van de slechtste actrices die ik ooit gezien had. Benieuwd hoe ze zich daar uit ging redden. Ik controleerde mijn strikken en had geluk. Er zaten twee vette konijnen in. Ik liep terug naar Cato en vilde ze, om vervolgens een vuur op te maken om ze te koken. Cato werd wakker van de geur die rond onze kampplek zweefde. Cato was al weer aardig hersteld van zijn trauma, zijn angst voor knallen. Ik zou vandaag naar het feestmaal gaan, en hij zou mijn rug dekken, zo hadden we het afgesproken. We wachtten tot halftwaalf en gingen op weg. We waren binnen een kwartier bij de Hoorn. Hier zou waarschijnlijk nog een bloedbad plaatsvinden, vandaag. Ik vroeg me af wie, en ik hoopte Katniss. Precies om twaalf uur kwam er een tafel uit de grond met vier tasjes erop. Één met het cijfer twee, één met het cijfer vijf, één met het cijfer 11 en één met het cijfer twaalf. Ik ging na wie er nog leefden. 2, ik en Cato, 5, het sluwe meisje, 11, de donkere jongen, Tresh heette hij volgens mij, 12, Katniss en Peeta. Nog zes tributen. Ik vroeg me af hoeveelste ik zou worden. Zou ik winnen? Samen met Cato? Ik hoopte het met heel mijn hart. Als ik nu Katniss uitschakelde, zou Peeta ook niet overleven. Het meisje uit 5 zou geen problemen opleveren, zij kon niks met wapens. De jongen uit 11 vormde al een grotere bedreiging, maar Cato zou ook hem wel aankunnen. En als ik een beetje op afstand stond kon ik hem ook neerleggen met een mes. Nog geen twee seconden nadat de tafel was verschenen, sprintte het meisje uit 5 uit de Hoorn, greep haar tasje en was verdwenen. Stik, dat had ik moeten bedenken. En 1 tribuut minder, en een goeie kans en verstopplek. Maar ik had geen tijd om na te denken, Katniss sprintte uit het bos, en rende op haar tasje af. Ik rende het veld op, zij kwam aan de andere kant van de Hoorn en ik gooide een mes. Het mes raakte haar en ze viel op de grond, en ik hoopte dat ze al dood was. Maar dat was ze niet en ik rende op haar af. Ze schoot een paar pijlen af die ik behendig ontweek. Ik gooide haar tegen de grond, en we rolden om en om in een strijd wie er bovenop de ander mocht zitten. Ik won. Ze was sterk, dat moest ik haar nageven. Ze duwde me weer bijna van haar af, en ik stak woedend met het mes in een poging haar hoofd te raken, maar ze ontweek. Rustig. Goeie show. Het duurde even voordat ik mijn zelfbeheersing had teruggekregen, maar het lukte me. Ik ging met één voet op haar hand staan en ik had haar, ze kon geen kant meer op. Ik drukte een groot mes tegen haar keel en genoot met volle teugen. Eindelijk had ik haar. Eindelijk was ze dood.
"Waar is je don-juan gebleven?" vroeg ik hatelijk. Het enige wat Katniss deed was grommen en proberen onder het mes uit te komen. Dat ging niet lukken, dat kon ik haar nou al vertellen. Hoe meer ze bewoog, des te meer kans er was dat ik haar keel doorsneed.
"O, ik begrijp het. Je wilde hem helpen, nietwaar? Oh, dat is lief." Katniss probeerde nog steeds onder het mes uit te komen.
"Echt jammer dat je je kleine vriendinnetje niet kon helpen. Wat was haar naam ook alweer? Die ene die rondsprong in de bomen? Rue?" Katniss begon nu woest te grommen en draaide heen en weer. Ik had haar kwaad gemaakt. Ze piepte toen ik het mes was strakker aandrukte.
"Nou, we hebben haar vermoord. Net zoals we jou nu gaan vermoorden. Waar zullen we eens beginnen? Met je lippen, die heb je toch niet meer nodig," zei ik, en drukte het mes tegen haar lippen. Ik had al een miniscuul sneetje gemaakt, toen ik plotseling van haar afgetrokken werd door twee bruine handen. Twee bruine handen. Verdomme, Tresh! Nee, nee, nee! Hij drukte me tegen de Hoorn aan, zijn handen strak tegen mijn keel. Waar bleef Cato?
"Heb jij haar vermoord?!" schreeuwde hij. "Heb jij Rue vermoord?!" Woede. Zijn ogen waren één en al woede. Hij had dus toch om haar gegeven.
"NEE!" gilde ik. "Ik heb haar niet vermoord!"
"Ik hoorde je wel! Je zei haar naam!"
"Nee, ik heb niet..." Cato. Waar bleef Cato? "CATO!!! CATO, HELP!!!" gilde ik.
Tresh begon me met mijn hoofd tegen de Hoorn aan te slaan, het deed ongelooflijk veel pijn en ik hoorde het gewoon kraken. Dag wereld. Twee, drie keer. Toen vond Tresh het wel genoeg. Katniss was weggekrabbeld van het veld. Tresh had haar gespaard, en Cato kwam met tranen in zijn ogen aangerend.
"CLOVE!!! Gaat het?"
"Nee," zei ik zwakjes. "Cato, je moet winnen. Voor ons allebei." Hij begreep de inhoud van mijn woorden, want tranen stroomden over zijn wangen.
"Nee, je mag niet weggaan. Clove, blijf bij me. Alsjeblieft!" Het deed me pijn om Cato zo verdrietig te zien.
"Ik kan niet meer Cato, ik hou van je. Hier, neem dit." Ik rukte de ketting met het bedeltje in de vorm van het mesje van mijn nek en gaf dat aan hem. Hij deed het om en brabbelde nog wat, dat ik niet weg moest gaan en dat hij toch niet kon winnen.
"Cato, probeer alsjeblieft te winnen, dan maak je mij echt gelukkig. Als het je echt niet lukt, lukt het je niet, maar probeer het, alsjeblieft," zei ik dringend. Hij knikte.
"Ik probeer het. En anders kom ik je snel achterna," beloofde hij. Hij mocht van mij eigenlijk niet zo denken, maar ik zou zelf ook niet verder willen leven als Cato omkwam. En eerlijk gezegd wilde ik ook niets liever dan dat we weer samen waren.
"Ik hou van je," fluisterde Cato, en vlak nadat hij die woorden had uitgesproken, ging mijn kanon af en was ik weg.