Het W-woord

Geshockeerd keek ik naar het computerscherm. Ik had op Google alle mogelijke informatie opgezocht over -ik had zelfs moeite om aan het woord te dénken- weerwolven, maar niets kwam overeen met mijn symptomen.
Nu zat ik op een site die toch echt over legendes van de QUILEUTES ging. Over een verhaal van ''de kouden'' en onze stam honderden jaren geleden.
Ik had het hele verhaal uitgebreid gelezen, en zelfs woorden die ik niet begreep ingetypt bij het online woordenboek. Toch snapte ik er nog steeds geen zak van. Deed ik er echt niet te veel moeite voor? Ik kon het ook gewoon aan de rest van de stam vragen. Zouden zij dat niet vreemd vinden? Billy had beloofd om het aan niemand te vertellen. Of had hij stiekem zijn vingers gekruist achter zijn rug, zoals de bitches van mijn klas altijd deden?
Jacob kwam het huis binnen. Nou, ja, eigenlijk zíjn huis. Ik werd hier een jaar geleden naartoe gebracht toen mijn moeder overleed. Ze had kanker en ik was doodongelukkig. En sindsdien woonde ik bij Billy en Jacob. Het verbaasde mij dat Jacob een keer thuis was, meestal zat hij bij ene Renesmee. Ik had haar nog nooit gezien, maar ze moest wel aardig zijn anders zou Jake echt niet op haar vallen.
Hij griste een blikje cola uit de koelkast en ging verveeld op de computertafel zitten. Ik schrok toen de tafel gevaarlijk begon te wiebelen. Jake moest lachen en vroeg: ''Wat ben je aan het doen?''
Snel klikte ik de site weg en zei onschuldig: ''O, gewoon, nog even Sims aan het spelen.'' Jacob trok zijn wenkbrauwen op en zei: ''Jaja. En vertel mij dan maar wat weerwolven met Sims te maken hebben?"' Ik rolde met mijn ogen en legde uit: ''Uitbreidingspakket.'' Hij keek mij niet-begrijpend aan. ''Dan kan je met weerwolven spelen en zo.. maar ga nou we-heg!''
''Ik ken jou sneaky spelletjes onderhand wel ,Fiann!'' grinnikte Jacob en hij prikte mij in mijn zij. Ik sprong op, daar kon ik echt niet tegen en gierde het uit.
''Ja-hé-héake!'' stotterde ik. ''Eerst laten zien wat jij aan het doen was, nichtje!'' Hij kietelde mij nog steeds. ''Oké, genade, genade!'' brulde ik uiteindelijk lachend. Meteen stopte hij met kietelen. Ik greep de muis en klikte het internet weer aan. ''Ik.. moet een spreekbeurt houden over mythische wezens, en ik vond de w-w-weerwolf wel wat.'' loog ik. Ik had zelfs moeite om het w-woord uit te spreken. Jacob bekeek het beeldscherm aandachtig. Het viel mij nu pas op hoe serieus hij was vergeleken met zojuist. ''Weerwolven..'' mompelde Jacob. Ik kromp in elkaar bij dat woord, maar knikte langzaam.
''Waarom juist dat onderwerp?'' Zijn stem klonk boos en teleurgesteld tegelijk. Mijn ogen werden groot van schrik en ik stotterde: ''Ik..ik-k..''
Toen begreep hij het. ''Jij..''
Ik sloeg mijn ogen neer. ''Ja..''
Jacob sloeg tegen een eetkamerstoel, die meteen omviel. ''Zo jong.. Dit moet de rest van de roedel weten.'' Snel rende hij het huis uit. Ik was verrast. ''Hé, wacht! Roedel?!'' Vlug sprintte ik achter hem aan, maar ik kon Jake nooit bijhouden. Er waren dus meer.. W-wolven.

Ik rende terug naar huis en ging langzaam op een stoel zitten. Ik staarde voor mij uit. Mijn hersenen waren druk bezig om alles samen te vatten. Ik… was een W-wolf. Kom, op, Fiann, niet zo kinderachtig. Zeg het woord gewoon. Oké, ik was dus een wéérwolf. En er waren er meer. Misschien twee, misschien tien, maar ik was in ieder geval niet alleen. Dat luchtte best wel op. Niet dat ik blij was. Ik was doodongelukkig. Waarom wist ik niet. Volgens de verhalen die ik op internet had gelezen, veranderde we alleen maar met volle maan en vermoorden we mensen. Ik rilde bij die gedachte. Ergens klopte dat verhaal niet. Ik veranderde immers overdag, toen ik boos werd op Billy omdat ik huiswerk moest maken. Ik werd altijd overdreven boos, dus zo vreemd vond hij het niet. Ik was zo gemeen, gewoon boos worden op die altijd aardige Billy. Ik hield mij voor dat ik voortaan wat dankbaarder mocht zijn. Zuchtend haalde ik ook een blikje cola uit de koelkast en ging weer achter de computer zitten. Snel klikte ik de site van de legendes weg en startte Sims op. Een uurtje (of meer) plezier kon ik wel gebruiken.

Ik schrok op toen de voordeur openging. Jacob en drie andere jongens kwamen binnen. Ik herkende Quil, maar die andere jongen kende ik niet. Jacob keek mij meelevend aan. ‘’Kom even mee, Fiann.’’ Zei hij alleen maar en ze liepen het huis weer uit. Snel zette ik de computer op slaapstand en liep ze achterna. Buiten stonden nog een aantal jongens en Leah Clearwater. Allemaal (behalve Leah natuurlijk) hadden ze alleen een broek aan.
De grootste jongen (en zo te zien ook de oudste) liep op mij af. Onzeker ging ik achter Jacob staan. ‘’Fiann.’’ siste Jake en hij duwde mij achter hem vandaan.
Nu stond ik in het middelpunt. Ze keken mij allemaal doordringend aan. ‘’Zo, Fiann..’’ begon de grootste jongen. Ik keek hem onzeker aan.
‘’Moeten we dit niet beter binnen bespreken, Sam?’’ mompelde Quil. Sam (de jongen die tegen mij praatte) gunde Quil een norse blik, maar knikte toen. ‘’Laten we naar Emily ’s huis gaan. We passen niet allemaal in.. ‘’ Hij wees naar Billy’ s huis. ‘’Dat.’’
Het leek bijna of Jacob even naar hem gromde, maar dat was te onlogisch voor woorden. Niet dat wat we aan het bespreken waren wel logisch was.

Even later sprong ik uit Jacob’ s Golf. De andere jongens (+ Leah) kwamen aanlopen. LOPEN. Ze hadden gewoon dat hele eind gerend! Mijn mond viel bijna open, maar net op tijd deed ik hem weer dicht. Ik overdreef altijd zo erg. Gehaast liep Sam Emily’ s huis binnen. De rest volgde, ik dus ook.
Ik was nog nooit bij Emily thuis geweest. En als dat wel zo was, dan was dat wel heel lang geleden.
Emily kwam meteen aanlopen toen ze ons zag en glimlachte. Sam gaf haar een kus. Jakkes, moest dat nou echt in het openbaar? Ik trok mijn neus op en trok een vies gezicht. Emily merkte mij op en fluisterde iets in Sam’ s oor. Hij knikte en Emily schrok.
Ze snelde naar mij toe en fluisterde: ‘’Och, arm meisje…’’ Toen begreep ik het.
Natuurlijk, ze had gevraagd of ik nu ook bij de roedel hoorde.
Ik rolde met mijn ogen. Inmiddels was ik erachter gekomen dat andere mensen er nog veel erger over dachten dan ik. Emily liep de keuken in en kwam terug met een schaal. ''Muffin? '' bood ze aan. ''Graag!'' riep ik uit en ik griste een muffin van de schaal. Ze glimlachte en zette de schaal terug op het aanrecht. Gretig begon ik in het ronde 'cakeje' te happen. Hmm.... heerlijk zoet. Terwijl ik van mijn lekkernij aan het genieten was, overlegde de andere mensjes mompelend.
Toen keken ze allemaal weer naar mij.

Jacob was degene die de stilte doorbrak. ''Nou, dan doen we maar hetzelfde als bij Seth.'' Hij knikte naar Seth Clearwater. ''En dat houd in?'' vroeg ik verbaasd.
''Dat je je school afmaakt tot je zestiende.'' bromde Sam. Wat een zeikerd.
''Wat zou ik anders moeten doen?''
Quil wachtte even op Sam's goedkeuring, en zei: ''Anders kom je bij de roedel.''
Ik moest toegeven dat dat wel veel cooler was dan huiswerk maken. Maar alles was dat. Ik keek Leah smekend aan en mijn mond zei geluid loos please.
Ze knikte en zei: ''Ze mag toch zelf weten wat ze wilt?''
''Hou je mond Leah'' gromde Sam.
Leah negeerde Sams reactie en zei tegen Jacob: ''Ze mag dat toch zelf weten, Jake?"' Hij was verrast dat Leah opeens tegen hem praatte en zei verbluft: ''Nou, uhh... '' Hij begon te fluisteren. ''Moeten we nou niet gewoon naar Sam luisteren?''
Sam leek niet te horen wat hij zei. Duh, zelfs ik hoorde het nog maar net. ''Nope.'' riep ik. Ze keken geschrokken op. ''O, ja, vergeten dat ik er ook nog was?"' vroeg ik sarcastisch en ik deed mijn handen in mijn zij. Kebam. Hier wisten ze niets tegen in te brengen. ''Nou, ik ben weg, hoor!'' Ik rende Emily ‘s huis uit en liep het bos in. De anderen deden geen moeite om mij tegen te houden. Nee, die waren allang blij dat ze van mij af waren. Ik stak mijn tong uit naar de plaats waar ik vandaan kwam. ''Sukkels.'' mompelde ik.
Eindelijk was ik eventjes alleen. Ik ging op een omgevallen boomstam zitten en begon te huilen. Mijn leven was zo veranderd sinds gisteren.
Ik wou hier weg. Ik wou dat ik gewoon voor alles weg kon rennen. En dat kon ik aan de ene kant wel doen. Ik kon wegrennen van die sukkels. Boos was ik. Woedend was ik. Ik rende nog dieper het bos in en merkte dat ik niet meer op twee benen liep, maar op vier, harige poten. Ik had het weer voor mekaar.
Uiteindelijk kwam ik uit bij een groot meer. Ik bekeek mijzelf in het rustige stromende water. Mijn vacht was zandkleurig. Toen besefte ik dat het niet eens zo heel erg zou zijn om de rest van mijn leven als weerwolf door te brengen.

Ik hoorde geritsel in de struiken achter mij en draaide mij vliegensvlug om. Waarschuwend (waartegen wist ik niet) begon ik te grommen.
Er kwam een meisje uit de struiken gelopen, misschien net een paar jaar jonger dan ik. Ze láchte naar me. Dat was ik niet gewend. ''Wat doe jij zo ver van de roedel af?'' Ik wou antwoorden, maar natuurlijk kwam er alleen maar gegrom uit mijn keel. ''En wie ben jij eigenlijk? Ik heb nog nooit een zandkleurige wolf gezien.''
Ik wenkte dat ik weer moest gaan en zij knikte. Ik stak mijn poot op en het meisje zwaaide. Snel rende ik het bos weer in. Mijn richtingsgevoel leek opeens veel beter, want al gauw kwam ik bij het huisje van Billy aan. Hij maakte net een praatje met Charlie. Ik kon niet stoppen met rennen, want de snelheid was te hoog en ik viel dóór de houten muur van de schuur. Charlie keek verbaasd op en rende naar de schuur, voor zover ik hoorde. Ik probeerde mij te verstoppen onder het kapotte hout, maar hij zag mij al (als wolf...). ''Billy... haal mijn geweer uit de auto.'' Billy bewoog geen centimeter. Charlie keek verbaasd op en zei: ''Nou, goed dan pak ik hem zelf wel.'' Toen Charlie langs Billy liep, greep die zijn arm.
''Charlie... dit is Fiann.''

Charlie trok een wenkbrauw op en mompelde: ''O, sorry. Ik dacht dat je een gewone wolf was, je bent niet bepaald groot.'' Billy' s ogen stonden nog steeds groot van schrik. ''Ik haal wel wat kleren voor je, Fiann'' stotterde hij en Billy reed het huisje binnen. Even later kwam hij terug met een stapeltje kleren. Ik pakte het aan met mijn bek en sprong de bosjes in. Ik transformeerde weer terug naar mens en deed snel de kleding aan, voordat iemand mij zag.
Gehaast sloop ik achter de kapotte schuur langs en glipte het huis in.
Hopeloos plofte ik neer op de bank. Ik griste een tijdschrift van de tafel en begon er verveeld in te bladeren. Toen rook ik opeens een zeer aparte geur. Hij leek te zoet voor woorden. Ik greep mijn neus beschermend vast, maar ik bleef de ranzige geur ruiken. Er kwam een spierwitte vrouw binnen, gevolgd door Jacob. ''Wat is die vieze lucht?'' riep ik uit. Jacob grijnsde en zei: ''Bells, heb je nou weer een ranzig, goedkoop luchtje gekocht?"' De vrouw stompte Jake lachend in zijn zij. ''Hou je mond, spierbundel.'' Ik stond op, geïrriteerd dat mijn vraag gewoon genegeerd werd. ''Hallo?''
Ze keken mij aan. Ik rolde met mijn ogen en verdween in Jacob' s kamer, die ook gedeeltelijk als mijn kamer gelde (door het tweede bedje was er gewoon nog maar een decimeter loopruimte tussen de bedden, Jacob' s kledingkast, waar ook mijn kleding in lag, was verhuist naar de gang). Ik begroef huilend mijn gezicht in het hoofdkussen. Moest ik wéér janken. Het leek wel gewoon alsof ik de laatste tijd alleen maar gezien werd als wolf, en niet meer als lief (ahum), klein meisje.

Jacob kwam mijn/zijn slaapkamer binnen. Hij tikte op mijn schouder en zei: ''Renesmee heeft je gezien.''
Ik moest even nadenken, maar bedacht mij toen dat Renesmee dat meisje dat ik gezien had geweest was. Ik haalde mijn schouders op.
''En Charlie had je bijna neergeschoten..'' ging hij nog even door. Weer haalde ik mijn schouders op. Jacob keek mij doordringend in de ogen en schudde mij toen bijna door elkaar. ''Het is niet de bedoeling dat iedereen ons ziet, Fiann!'' riep hij boos. ''Je had geluk dat die twee ervan wisten, anders had je écht een hee-hee-hee-eel groot probleem!''
''Ach, hou je mond toch.''
''Nee, JIJ moet je mond houden!'' Nu werd Jake echt woedend.
''Waarom?! Ik heb echt geen zin om mij de hele tijd aan JULLIE stomme regeltjes te houden!''
''Heb je het dan nog niet door? Wil je dat de hele roedel in laboratoriums terecht komt? IS DAT WAT JE WILT?!''
Ik keek hem geschrokken aan. Jacob trilde over zijn hele lijf en hij was erg bezweet. ''Rustig, Jake..'' En ik streek over zijn kokende schouder. Hij sloeg mijn hand weg. ''Nee, NIET RUSTIG!'' Jacob begon harder te trillen en ik kon bijna de stoom zien die uit zijn oren kwam. Ik hoorde een scheurend geluid en zag opeens geen Jacob meer, maar een grote, roestbruine, woedende wolf. Nu moest hij echt even normaal doen. Ik veranderde ook en gromde dreigend naar hem. Wat een wonder dat wij alle twee in dat kleine kamertje pasten. Woops, verkeerd gedacht, dacht ik toen ik de houten muren zag bezwijken.
Ja, daar gaat ons mooie huisje. En als je nu niet snel terug transformeert val ik je aan.
Dat was Jacob' s stem in mijn hoofd.
Hou je mond. Ik doe waar ik zin in heb.
De Jake-wolf liet grommend zijn tanden naar mij zien en ik grauwde terug.
Ik heb je gewaarschuwd, nichtje.
Jij zou mij toch nooit pijn durven doen.
Na die reactie werd Jacob echt abnormaal boos. Hoe overdreven kon een mens- sorry- wólf reageren? Hij nam een korte aanloop een sprong. Ik kneep mijn ogen dicht van angst en verwachtte het krakende geluid van mijn botten. Maar er gebeurde niets. Ik deed mijn ogen weer open en zag de bruine wolf die gevaarlijk probeerde mij te bespringen. Maar het lukte niet. Het leek of ik in een onzichtbare bubbel zat die mij beschermde.
De vrouw van net kwam de kamer binnen en haar ogen werden groot van schrik toen ze ons als wolven zag. Hiervan kon Jacob mij toch echt niet de schuld geven, hij was immers eerder veranderd dan ik.

''Jake, wat is hier aan de hand?!'' Ze wendde zich tot de Jake-wolf. Dus zij wist er ook van... Terwijl Jacob en de vrouw probeerde te communiceren, perste ik mij door de deur, opende met mijn klauwen (wat makkelijk léék te zijn) de kledingkast, hield een broek en T-shirt in mijn bek en liep de woonkamer in. Zij zouden daar nog wel even blijven staan, dan kon ik mij net zo goed omkleden. Snel veranderde ik weer terug en kleedde mij aan. Net toen ik het knoopje van mijn broek vast had gemaakt, kwamen Jake en de vrouw binnen. Jacob niet meer als wolf. ''Sorry'' mompelde hij nors toen hij langs mij heen liep. De vrouw grijnsde naar mij en zei: ''Ik ben Bella.''
''Fiann...'' Ik haalde weer mijn neus op voor die vreselijke geur. Ulgg..
De glimlach verdween van haar gezicht toen ik mijn hand voor mijn neus hield. ''Sorry.''
''Geeft-t. Niet-t.'' Ik vergaste bijna, maar dat maakte nu even niets uit.
''Jij ruikt anders ook niet al te lekker.''
Ik rook aan mijn haar en heel onopvallend aan mijn oksels. Wat kletste ze nou? Zíj was hier degene die meurde.
Sam kwam binnen. ''Zo, je hebt voor ravage gezorgd, hoorde ik.''
Hij keek verbaasd op toen hij Bella zag en mompelde: ''O, hoi, Bella.'' Ze knikte terug.