Can I go?

Ik draaide me naar Jasper en nam zijn handen in de mijne. Onze vingers verstrengelden.
’Je weet dat ik moet gaan,’ fluisterde ik. Ik drukte een kus in Jasper’s hals en keek naar zijn gepijnigde gezicht. ’Je hoeft niet bang te zijn, ik kom terug.’
‘Ik kán je niet laten gaan.’
Ik boog mijn hoofd en keek naar onze handen. Jasper wreef, in gedachten verzonken, met zijn duim over mijn hand. Steeds opnieuw.
’Ik wil niet gaan.’
‘Ga dan niet.’
‘Maar ik moet,’ ging ik verder, alsof Jasper me niet had onderbroken. ’Is het niet voor mij, dan voor ons. Ik wil beter worden voor jou en de enige manier die ik ken om beter te worden, is door te zoeken wie ik ben.’
‘En dat moet in Zuid-Amerika? Wat als er iets met je gebeurd wanneer je weg bent?’
Zijn gezicht stond nu strak, maar ik voelde zijn wanhoop.
’Er zal niets gebeuren, Alice is bij me.’ Ik nam Jasper’s gezicht in mijn handen en legde mijn hoofd tegen het zijne. ’Als ik nu niets onderneem, gebeuren er ergere dingen met me. Dit kan mijn laatste dag zijn, wie weet het. Ben jij bereid om het erop te wagen?’
Jasper’s ogen boorden zich vast in die van mij. Hij zuchtte haast onopmerkzaam. ’ Waarom kan ik niet mee?’
Lichtjes verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Ik kroop bij hem op schoot en trok zijn armen om me heen. ’Ik hou van je, daarom mag je niet mee. Het laatste wat ik wil is dat er iets met je gebeurd. Je moet hier blijven, bij je familie…’ Jasper opende zijn mond, klaar om iets te zeggen. ’Na een week kom ik terug, of ik iets gevonden heb of niet. Dan is het alleen jij en ik. Wij twee. Dan gaan we ergens samen naartoe. Maar nu moet je me laten gaan, omdat dat de enige optie is.’
Er werd zachtjes op de deur geklopt, enkele secondes later stond Alice voor ons. Ze richtte zich tot Jasper en leunde naar hem. ’Alles zal goed gaan Jasper. Ik beloof het je. Ik zal haar beschermen,’ fluisterde ze zachtjes in zijn oor. Ze stak haar hand naar mij uit en trok me recht uit Jasper’s beschermende armen. ’Voor je het weet zijn we terug en dan zeur ik jullie hoofd eraf om dingen met me te gaan doen,’ grijnsde ze. Ze liet me los en hees mijn koffers van de grond. ’Over 5 minuten verwacht ik je beneden,’ zei ze en ze vertrok.
’Mag ik met je mee tot het vliegveld?’
Ik wist dat het moeilijker zou zijn om afscheid te nemen van hem net voor ik het vliegtuig op moest, maar ik kon geen nee zeggen. Ik wilde Jasper naast me in de auto. Ik wilde zijn hand vast houden, mijn hoofd op zijn schouder laten rusten. Ik wilde mijn laatste momenten met hem volledig benutten, dit kon de laatste keer zijn dat ik hem zag. Dat wist ik beter dan ieder ander, ik was namelijk degene die met de dag de energie uit mijn lichaam voelde wegebben.
’Nee, je mag niet mee. Je moet.’

Anderhalf uur later sloeg Jasper zijn armen om me heen. Ik voelde blikken op ons branden, hoorde voetstappen vertragen. Mensen keken naar ons. Naar de twee beeldschone mensen die een pijnlijk afscheid namen. Maar diep vanbinnen was ik gelukkig. Jasper was van mij en ik zou terug komen.