Ommekeer - 182

“Jawel Sokka. Het is jaren goed gegaan nadat jij en de anderen zijn vertrokken. We hebben de vuurheer een tijd lang uit de buurt kunnen houden. Toen ik bekende dat ik aan jullie kant stond heeft hij zelfs niet meteen gereageerd, hoewel we een aanval verwachtten. Het enige wat hij deed was mijn ouders en later zijn dochter hierheen sturen om me te overtuigen me terug bij hen aan te sluiten. Maar vier jaar geleden was zijn geduld op en heeft hij de stam overgenomen. Hij was bereid iedereen die gehoorzaamde in leven te laten, in de stam, op voorwaarde dat Yue vermoord zou worden. Degene die haar vermoordde kreeg de leiding over de stam. En die persoon, was ik.”
“Wat!”, Sokka sprong op. “Moordenaar! Ze vertrouwde je verdommen, ze vertrouwde je! Hoe kon je? En hoe in godsnaam kunnen Diana en Thomatio je nu nog vertrouwen? Moordenaar!”
“Stil”, zei ik streng. Hij schreeuwde behoorlijk luid. “Verdomme Sokka, hou je kop, straks horen ze ons!”
“Kan me niet schelen! Je bent een moordenaar!” Op dat moment kwamen er een aantal soldaten binnen gestormd. Meteen zette ik miijn masker weer op.
“Ah, heren, ik wilde u net roepen. Deze heer wist blijkbaar te ontsnappen en hierheen te komen, maar de mensen van de stam waren zo verstandig me te waarschuwen. Ik had u natuurlijk meteen kunnen roepen, maar het leek me verstandig om hem eerst van de situatie op de hoogte te brengen. U weet wel, het feit dat wij de macht hier hebben en dat zijn vrouw dood is.” De soldaten grijnsden. Op dat moment kwam ook prinses Azulena binnen.
“Ah, dat nieuwtje heb je hem dus al verteld. Nu hij voldoende op de hoogte is denk ik dat hij wel teruggebracht kan worden naar de gevangenis. Laat hem deze keer ergens opsluiten waar geen andere leden van zijn stam in de buurt zijn, hij zal wel wat tijd alleen willen doorbrengen om het nieuws te verwerken. Helaas zijn de regels wel zo opgesteld dat er steeds bewakers in de buurt zullen zijn.” Met een handgebaar beduidde ze de wachters hem mee te nemen. Sokka keek ons kwaad aan, maar door dat masker zag ik een gebroken man. Ik had hem alles willen vertellen, de volledige waarheid, maar dat ging nu niet meer.