Epilogue

De lucht kleurde donker bij het vallen van de nacht. Een witte maan, hoog aan de hemel zorgde ervoor dat er nog net genoeg licht was om een beetje te kunnen zien. Voor sommigen was dit licht niet eens nodig. Ze konden perfect zien zonder.
‘Hier ben je, ik heb je overal lopen zoeken.’ Alexandra scheurde haar ogen los van de sterrenhemel boven haar en keek naar de schim die langzaam naar haar toe kwam wandelen. Het lange gras kriebelde af en toe over haar blote armen. Toch had ze niet de neiging om op te staan en ergens anders heen te gaan.
Het was een week geleden dat James haar had meegenomen naar het huis. Vreemd genoeg was ze er nog steeds. Ze had zijn aanval overleefd, allemaal dankzij Louis en de andere jongens. Zelfs Zayn had meegeholpen en dat had ze helemaal niet van hem verwacht. Toch had ook James kunnen ontsnappen.
Het enige verschil was dat ze niet meer wou wegrennen. Niet voor James, voor helemaal niets. Dat moest ze al veel te lang doen. Ze deed er anderen pijn mee, en meest bovenal ook zichzelf. Het was verschrikkelijk wanneer ze Louis weer een keer moest achterlaten. Dat zou niet meer gebeuren.
De grassprieten naast haar werden langzaam op de grond gedrukt door een lichaam dat naast haar op de grond zakte. Al vanaf het eerste moment had ze geweten dat het Louis was. Zijn stem herkende ze uit de duizenden.
‘Alex, ben je van plan om weer weg te gaan?’ vroeg Louis na een tijdje gewoon rechtuit. Hij wou weten wat hem te wachten stond, en liever op voorhand dan opeens te ontdekken dat ze er niet meer was. Dat was namelijk het meest erge van alles.
Alexandra draaide haar hoofd lichtjes in zijn richting. Ze kon zien hoe zijn blauwe ogen naar de hemel staarden en miljoenen sterren reflecteerden.

Het was moeilijk te omvatten hoe zo’n prachtig wezen als Louis van haar kon houden. Zij, die hem onnoemelijk veel keren pijn had gedaan en hem waarschijnlijk nog veel vaker pijn zou gaan doen. Ze verdiende hem niet, maar toch was het onmogelijk om afscheid van hem te nemen. Hem met rust te laten en hem zijn leven te laten leiden. Iedere keer opnieuw werd ze weer naar hem toegetrokken. Hoe hard ze er ook tegen vocht.
Was het dan zo egoïstisch van haar om ook van hem te houden? Hem niet los te laten en hem al die pijn besparen? Waarschijnlijk wel. Maar liefde sprak men nu eenmaal niet tegen. Het gebeurde gewoon en dan viel er niets meer tegen te doen. Zelfs niet als je al enkele eeuwen oud was. Zelfs dan was het nog sterker dan je eigen wil.
‘Nee, deze keer niet,’ was dan ook het antwoord dat Louis te horen kreeg. Deze keer was het zijn beurt om zijn blik los te rukken van het universum boven hem. Zijn ogen vonden al snel die van haar. Niet alleen zijn lippen glimlachten, maar ook zijn ogen weerspiegelden zijn gevoelens.
Soms had hij het gevoel dat het meisje recht door hem heen kon kijken. Alles in één oogwenk kon ontrafelen en hem vanbinnen en vanbuiten kende. Alsof hij geen geheimen kon hebben voor haar. Iets wat hij ook niet wou. Zij was de enige persoon waar hij oprecht eerlijk tegen kon zijn, en ze zou hem niet veroordelen. Wat hij haar ook te vertellen had, hoe erg het ook mocht zijn.
‘Goed, want deze keer had ik je niet laten gaan.’