H50

Dan kijk ik weer naar mijn moeder. Ze zit stevig aan de rots vast, met ketenen aan haar armen en benen. De witte jurk die ze aan heeft laat vele wonden en scheuren zien. Een soort kilheid vind mijn hart en ik wil mijn vader... nouja, ik wou hem al vermoorden, maar nu wil ik dat hij pijn leid, ik wil hem martelen tot dat hij dood is. Ja, dat wil ik.
'W-w-wat nu?' Stottert Cecile angstig.
'Ik weet het niet,' momep ik.
'Ik moet wel eerst aangevallen worden voordat ik zijn magie tegen hem kan keren, maar hoe weet je dat dat me wel lukt?' Vraagt Cecile daarna met een geknepen stem.
'Ik voel het in mijn hart,' zeg ik heel clisé. Ik weet dat dat niet klopt, maar misschien geeft het Cecile wel moed.
'Weet je? Ik heb een heel naar gevoel. Ik heb het gevoel dat ik helemaal niet het kind ben van de voorspelling, zo voel ik me helemaal niet!' Fluistert Cecile.
'Ik weet zeker dat je het kan,' sus ik haar. Ik bekijk de openplek. Het eerste wat me opvalt is dat er geen oehoe's te zien zijn. Geen enkele, nergens.
'Zou dit een valstrik zijn?' Mompel ik zachtjes.
'Waarom denk je dat?' Vraagt Sisja.
'Ik zie geen oehoe's zou papa die neit hebben voor bescherming? En ik vond al dat jullie makkelijk te bevrijden waren.'
'Maar er zijn wel oehoe's, kijk dan, in die boom!' Sisja wijst een paar verschillende bomen aan en ik kijk nog eens goed. Ja, Sisja heeft gelijk. In elke boom zie ik een paar grote rode ogen.
'Hoe kan het dat ze ons niet zien?' Vraagt Cecile. Haar stem staat op hysterisch.
'Afgeleid?' Geeft Sisja als optie.
'Ja, dat denk ik ook, ze kijken allemaal naar... mijn moeder...'
'Ik vind het heel erg voor je,' mompelt Sisja.
'Dankje,' mompel ik.
'Ik denk dat we gewoon tussen de bosjes moeten uitstappen,' ga ik verder.
Ik voel de angst van Sisja en Cecile dus pak ik hun handen en stap tussen de bosjes door de openplek op.
Ik zie hoe mijn moeder me in haar schouwen krijgt en ik zie hoe ze grote ogen krijgt en begint te gillen.
'GA WEG! REN! WEES VEILIG!' Gilt ze met alle kracht die ze heeft. Maar helaas ben ik niet van plan weg te gaan.
Ik kijk strak naar mijn vader, maar hij kijkt niet om. Raar.
'GA WEG! HET IS EEN VALSTRIK! ACHTER JE!' Gilt mijn moeder verder. Met een ruk draai ik me om en ik zie hoe Cecile ne Sisja uit mijn handen gerukt worden en ik voel hoe de grond onder me afbrokkelt. Ik spring naar voren om Cecile en Sisja te grijpen, en om aan de afbrokkelende grond te ontkomen.
'NEEE!' Gilt mijn moeder.
'NEEE!' Gil ik als ik mis spring en hard op de brokkelende grond terecht kom en Cecile en Sisja gillend terug in de bosjes zie getrokken worden.
Ik voel hoe de laatste grond onder mijn voeten verdwijnt en ik val...